Δεν έχουν περάσει υπερβολικά πολλά χρόνια από την εποχή που η playlist μου περιείχε μελωδίες και (σε μορφή ανάγνωσης) παραμύθια ως επιμορφωτική συνοδεία στη βραδινή προετοιμασία ύπνου της μικρής μου, τότε, κόρης. Σήμερα, περίπου μία δεκαετία αργότερα, διαπιστώνω ότι οι μέθοδοι διαπαιδαγώγησης των πολύ μικρών έχουν ριζικά αλλάξει. Αλλιώς, πώς να εξηγήσω την παρουσία ενός χαριτωμένου παιδιού –υπολογίζω γύρω στη γλυκιά ηλικία των δύο– στην πρώτη σειρά σε βραδινή προβολή του «Κάποτε… στο Χόλιγουντ» σε καλαίσθητα ανακαινισμένο θερινό κινηματογράφο των νοτίων προαστίων το περασμένο Σάββατο.
Στη μεγάλη οθόνη, οι ξανθοί πρωταγωνιστές Λεονάρντο ντι Κάπριο και Μπραντ Πιτ επεδείκνυαν τα χαρίσματά τους, ανάμεσα στα οποία δεν συμπεριλαμβάνεται η λαστιχένια φύση των ηρώων κινουμένων σχεδίων, ενώ οι μεταξύ τους διάλογοι ήταν το αποτέλεσμα της ένατης κινηματογραφικής προσφοράς του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Κουέντιν Ταραντίνο. Η εμπειρία προβολής μιας ταινίας του Αμερικανού δημιουργού είναι πάντα ολιστική –δράση και λόγος αλληλοσυμπληρώνονται– και οι ηχητικές «παρεμβολές» του μικρότερου μέλους του βραδινού ακροατηρίου στην ευρύτερη περιοχή της πρώτης σειράς δημιούργησε ένα είδος διάσπασης προσοχής σε αρκετούς θεατές.
Δεν μάθαμε ποτέ αν το bromance του Μπραντ και του Λίο θα πετύχαινε εντέλει τον στόχο του, καθώς το «νανούρισμα» του Ταραντίνο διακόπηκε πριν ολοκληρωθεί το πρώτο μισό της ταινίας, κάποια στιγμή μετά τις 11 το βράδυ. Ο λόγος ήταν μια δυσάρεστη μυρωδιά καμένου πλαστικού που άρχισε να γεμίζει τον ανοικτό χώρο και συνοδεύθηκε από μικρά συννεφάκια καπνού. Κάποιοι τράπηκαν σε φυγή, η ταινία διακόπηκε, τα φώτα άναψαν και όλοι αναζήτησαν την αιτία. Οι πρώτες πληροφορίες δεν άργησαν να ταξιδέψουν από στόμα σε στόμα: ο «πυρετός» του Σαββατόβραδου είχε οδηγήσει κάποιους νεαρούς να βάλουν φωτιά σε κοντινό κάδο απορριμμάτων. Η βραδιά πήρε άλλη τροπή και η οποιαδήποτε αίσθηση «παιδικής χαράς» χάθηκε στον καπνό της νύχτας. Οταν ύστερα από ώρα τα φώτα χαμήλωσαν και πάλι, ο πιο μικρός θεατής δεν βρισκόταν ανάμεσά μας.