Η Ροζίτα Σπινάσα γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στην Κολωνία κι εργάζεται ως δικηγόρος. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «στόμαστομαστό», με την οποία ήταν υποψήφια για το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Ο Αναγνώστης». Το δεύτερο βιβλίο της, «Σπόροι για φύτεμα», θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Θάνατος στο δάσος και άλλα διηγήματα» του Σέργουντ Αντερσον και το «Ενα δικό της δωμάτιο» της Βιρτζίνια Γουλφ.
Ποιος/α ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Παλιότερα θα ξεχώριζα τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα, ως διαχρονικό ψυχογράφημα της δυναμικής, ανικανοποίητης γυναίκας. Σήμερα όμως με εμπνέει μια ωριμότερη ηρωίδα, όπως η Τζο από τις «Μικρές Κυρίες»: θαρραλέα, συμπονετική, γενναιόδωρη – γεμάτη αγάπη.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Την Αγκαθα Κρίστι που είναι πανέξυπνη και βιτριολική, τον Τσαρλς Μπουκόφσκι που είναι ένας σπαραξικάρδιος γλεντζές, τον Κωστάκη Ανάν για να κάνουμε κόντρα στα λογοπαίγνια, τη Γιόκο Ογκάουα, γιατί κάτω από τις αριστοτεχνικές της επιφάνειες λιανίζουν τα πιράνχας, και τη Λουσία Μπερλίν για να της πω ότι πλέον γνωρίζουμε ότι ήταν μια σπουδαία συγγραφέας.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι η λέξη «γκόμενα» βγαίνει από τη φράση «go with men» (από το «Υπόθεση Μπεστ-Σέλλερ» του Χρήστου Βακαλόπουλου).
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Ομορφοι και καταραμένοι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Οσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ, στην εφηβεία μου. Γύρω στις επτά φορές.
Στόμα ή μαστός ή και τα δύο αυτά μαζί υποδηλώνει ο ωραίος τίτλος του βιβλίου;
Στόμαστομαστό, κολλημένα όπως οι λέξεις κι όπως τα σώματα, ενιαία ως όλον: τροφή, ηδονή, συνεξάρτηση, αγάπη, ζωή.
Οι ήρωές σας, καθημερινοί άνθρωποι, ακροβατούν συνεχώς ανάμεσα στην κανονικότητα και στην ακρότητα. Είναι αυτή μια τυπολογία της σύγχρονης ζωής;
Δεν το θεωρώ χαρακτηριστικό τού σήμερα, άλλωστε δύο από τις ιστορίες διαδραματίζονται σε παλιότερη εποχή. Πρόκειται περισσότερο για τις κομβικές στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, που η εσωτερική σύγκρουση ξεσπά σε εξωτερική έκρηξη, για να υποχωρήσει σε μια νέα, πλέον, κανονικότητα.
Είναι ένοχοι οι άνθρωποι στο βιβλίο σας και, αν ναι, τίνος «εγκλήματος»;
Η ενοχή –τόσο με την έννοια της παραβίασης μιας απαγόρευσης όσο και των τύψεων που αυτή επιφέρει– αποτελεί έναν μηχανισμό οριοθέτησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κι ενώ οι καταδίκες είναι για την κοινωνία απαραίτητες, τους ήρωές μου τους κατανοώ και τους απαλλάσσω – ή μάλλον, ορθότερα, τους συγχωρώ.