Ο Νόρμαν Ρόκγουελ ήταν Αμερικανός ζωγράφος, εικονογράφος και συγγραφέας, ο οποίος γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Η καριέρα του, πλούσια σε όγκο δουλειάς –φιλοτέχνησε από διαφημίσεις της Coca-Cola μέχρι πορτρέτα προέδρων–, επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την αισθητική των δεκαετιών του 1940 και του 1950, στην κατεύθυνση μιας εξιδανικευμένης εικόνας της Αμερικής, που μάλιστα στον καιρό του στηλιτεύτηκε από την καλλιτεχνική κριτική. Τι δουλειά έχει όμως ένα τέτοιο όνομα στον τίτλο ενός ποπ δίσκου του 2019, επαυξημένο μάλιστα με… αθυρόστομο προσδιορισμό («Norman Fucking Rockwell»);
Η απάντηση είναι μάλλον καμία, εκτός κι αν αυτός ο δίσκος ανήκει στη Λάνα Ντελ Ρέι. Η sui generis Αμερικανίδα σταρ αρέσκεται γενικώς στις απροσδόκητες επιλογές, τις προκλήσεις αλλά και το μυστήριο, πάνω στο οποίο, όσοι δεν την πολυσυμπαθούν, ισχυρίζονται πως έχει χτίσει την καριέρα της. «Goddamn, man-child/ You fucked me so good that I almost said “I love you”» τραγουδάει με παιχνιδιάρικη ξετσιπωσιά η Λάνα, στο ομώνυμο του άλμπουμ κομμάτι. Παρακάτω, στο υπέροχο «The Greatest», απορροφά την πνευματική εξάντληση που βλέπει γύρω της: «The culture is lit, and if this is it, I had a ball/ I guess that I’m burned out after all» (Ο πολιτισμός έχει πάρει φωτιά, κι αν αυτό είναι όλο, έκανα το κομμάτι μου/ μάλλον έχω τελικά καεί). Η χώρα του Νόρμαν Ρόκγουελ αποτελεί ξαφνικά ευσεβή πόθο. Αυτές οι μεταβάσεις και οι αντιθέσεις είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε μια ποπ καλλιτέχνιδα όπως η Λάνα Ντελ Ρέι, ικανή να γράφει η ίδια τους στίχους των τραγουδιών της. Επιπλέον, αποτελούν κομμάτι της περσόνας που η νεαρή Λίζι Γκραντ αποφάσισε να υιοθετήσει, όταν δημιούργησε την εξωτική και κάπως σκοτεινή Λάνα.
Το «Norman Fucking Rockwell» είναι το έκτο άλμπουμ της καριέρας της.
Αυτό το σκοτάδι, βέβαια, έχει υποχωρήσει πολύ στους τελευταίους δίσκους της, συμπεριλαμβανομένου και του «NFR», ο οποίος κολυμπάει στο εκτυφλωτικό φως της Καλιφόρνιας. Οι ούτως ή άλλως κινηματογραφικές μελωδίες που συνοδεύουν τα περισσότερα τραγούδια της, εδώ μοιάζουν να ντύνουν μια ατέρμονη, νωχελική αυτοκινητάδα κατά μήκος κάποιας απέραντης ακτής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα «Fuck it, I Love you», «Cinnamon Girl» αλλά και η ατμοσφαιρική διασκευή στο «Doin’ Time» των Sublime.
Η πιο ξεχωριστή μουσική στιγμή του άλμπουμ, πάντως, έρχεται στο σχεδόν δεκάλεπτο «Venice Bitch». Εκεί η Λάνα, αγνοώντας κάθε «ραδιοφωνικό» κανόνα, γράφει ένα φανταστικό ερωτικό γράμμα στον ίδιο τον Νόρμαν Ρόκγουελ, γεμάτο ποπ ξεγνοιασιά, πριν το κομμάτι βυθιστεί σε ένα μοναδικό ροκ – ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο.
Πάντως, ο ήλιος και η ρομαντζάδα δεν κρατούν για πάντα. Το «Happiness is a Butterfly» έρχεται προς το τέλος της λίστας για να θυμίσει την παλιά σκοτεινή Λάνα, που είναι ακόμη… πονεμένη: «If he’s a serial killer, then what’s the worst/ That can happen to a girl who’s already hurt?/ Ι’m already hurt» (Κι αν είναι δολοφόνος, ποιο είναι το χειρότερο/ που μπορεί να συμβεί σε ένα κορίτσι ήδη πληγωμένο;/ είμαι ήδη πληγωμένη). Κάπως έτσι κλείνει ένας δίσκος που θυσιάζει τα μεμονωμένα χιτ για χάρη της συνολικής ποιότητας. Δεν θα συμπληρώσει 300 εβδομάδες στο τοπ – 200 των αμερικανικών charts, όπως έκανε το δικό της «Born to Die», όμως είναι πιθανότατα η καλύτερη ποπ που μπορεί να ακούσει κανείς σήμερα.