Είναι το τελευταίο φως της ημέρας. Οι έφηβοι της φωτογραφίας δείχνουν παντελώς αδιάφοροι για τον βιαστικό ερχομό του φθινοπώρου· τους έχει απορροφήσει το παιχνίδι. Δεν τους ενδιαφέρει που ο ήλιος χάνεται πια ένα ολόκληρο τέταρτο πριν από τις οκτώ, όπως ακριβώς και στα τέλη Μαρτίου.
Τα ρομαντικά δημοσιογραφικά ρεπορτάζ που εξυμνούν τις διακοπές τον Σεπτέμβριο τείνουν να ξεχνούν τις όλο και μικρότερες ημέρες, τις ερημωμένες παραλίες, τα ταλαιπωρημένα μεγάφωνα των παραλιακών μπαρ, που παίζουν πιο χαμηλά τη μουσική για τους ελάχιστους θαμώνες.
Σε λιγότερο τουριστικές περιοχές, όπως σε αυτή την ανώνυμη ακτή του Αμβρακικού κόλπου, το πέρασμα από τη μία εποχή στην άλλη δεν γίνεται τόσο μελαγχολικά. Τα παιδιά μπορεί σε λίγες ημέρες να επιστρέψουν στο σχολείο, αλλά ξέρουν ότι η παραλία είναι δική τους, τους ανήκει. Το απόγευμα θα είναι πάλι εκεί, μόνοι τους, χωρίς τους μετοίκους του Αυγούστου. Αυτό που δεν ξέρουν ακόμα είναι ότι κάποτε, πολύ αργότερα, αυτά τα ανέμελα στιγμιότυπα θα ανασύρονται όλο και πιο συχνά στο μέλλον. Το προσωπικό μας φιλμ «γράφει», ακόμα κι όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει κάτι άξιο για να γραφτεί. Ακόμα κι όταν πιστεύουμε ότι τα πραγματικά καλοκαίρια είναι μπροστά μας. ■