Οι δύο πρώτοι δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Τερμίτες, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ζήτημα είναι αν πούλησαν μερικές εκατοντάδες κομμάτια. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας το είχε αποδεχθεί με στωικότητα κι ας είχε ξοδέψει μόνο για την ηχογράφηση του «Armageddon» (1982) σχεδόν 50.000 δραχμές – χρήματα που του είχε δώσει η μητέρα του πουλώντας ένα μικρό σπίτι από την προίκα της.
Αλλωστε, πάντα έλεγε ότι το κοινό ξέρει καλύτερα, αποτιμά την πραγματική αξία των τραγουδιών. Αυτό που δεν μπορούσε να αποδεχθεί ήταν οι όψιμοι έπαινοι που άκουγε για εκείνα τα πρώτα άλμπουμ. Εκνευριζόταν. «Κάποιοι κριτικοί έγραψαν διθυράμβους: ότι ήταν αριστουργήματα, ότι άνοιξαν νέους δρόμους στην ελληνική ροκ. Μετά τη διάλυση του γκρουπ όμως, εκ των υστέρων. Αλλά, βέβαια, ο αποθανών δεδικαίωται. Αφού ήταν αριστουργήματα, γιατί πήγαν άπατα; Πού ήταν όλοι αυτοί οι ενθουσιώδεις ακροατές όταν εμείς ήμασταν άφραγκοι και δεν είχαμε να φάμε;» μου είχε πει κάποτε.
Αυτές τις ημέρες, κάθε χρήστης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που σέβεται τον εαυτό του θεωρεί υποχρέωσή του να δείξει τη βαθιά του οδύνη για τον πρόωρο και αιφνίδιο θάνατο του σπουδαίου τραγουδοποιού. Ακόμα κι εκείνοι που ποτέ δεν τον συμπάθησαν, ποτέ δεν αγόρασαν δίσκο του, ποτέ δεν πήγαν σε συναυλία του, ποτέ δεν βούρκωσαν με τη «Σκόνη», το «Τι να πω», τον «Νότο», ποτέ δεν δονήθηκαν με το «Διδυμότειχο μπλουζ».
Ακόμα κι εκείνοι που τον αποκαλούσαν ψευτοκουλτουριάρη και υπερεκτιμημένο, που τον ειρωνεύονταν για τον «Γάτο τον Τούρκο». Ολοι συμμετείχαν στο βαρύ «πένθος των χρονολογίων», για το κυνήγι των likes. Α, ρε Λαυρέντη, είχες δίκιο. Ο αποθανών δεδικαίωται. Και είμαι σίγουρη: πολύ θα διασκέδαζες αν μπορούσες, από κάπου, να μας δεις.