Το παζλ των τεσσάρων καλύτερων ομάδων του Παγκοσμίου Κυπέλλου συμπληρώθηκε λοιπόν χθες και το μπάσκετ έστειλε… σπίτι τους όλους αυτούς που συνεχίζουν να παραβλέπουν τη φύση του.
Σε ένα άθλημα τόσο απρόβλεπτο, απαγορεύεται να είσαι προβλέψιμος. Σε ένα σπορ κίνησης, απαγορεύεται να είσαι στατικός. Σε ένα παιχνίδι όπου κυριαρχεί η φαντασία, απαγορεύεται να είσαι μονότονος. Σε μια διαδικασία που πρέπει να είσαι δυνατός αλλά ταυτόχρονα όχι άτσαλος, θαρραλέος κι όχι θρασύς, κοντρολαρισμένος σε κάθε δευτερόλεπτο κι όχι ασταθής, Αργεντινή και Γαλλία πρωτίστως, έδειξαν τον δρόμο για το μέλλον.
Η Σερβία των μεγάλων αστέρων και οι… σνομπ ΗΠΑ του σπουδαίου Πόποβιτς, τα πρώτα φαβορί για το τρόπαιο, έμειναν εκτός βάθρου, από ομάδες που έπαιξαν μπάσκετ φαντασίας, ταχύτητας, καθαρού μυαλού· μπάσκετ απελευθερωμένο από «πρέπει» και αγκυλώσεις συστημάτων. Μπάσκετ όπου και οι πέντε θέσεις ήρθαν πιο κοντά. Μπάσκετ όπου ο σέντερ σκοράρει από το τρίποντο και ο πλέι μέικερ είναι στυλοβάτης στην άμυνα (ο Φακούντο Καμπάτσο του ενός μέτρου και των 80 εκατοστών, δίπλα στους 18 πόντους του κόντρα στη Σερβία, πρόσθεσε και 5 σημαντικά ριμπάουντ, αλλά και τρία κλεψίματα).
Η Εθνική Ελλάδος σε αυτή την κρίσιμη στιγμή επιβάλλεται να μελετήσει καλά αυτή τη διοργάνωση που οδεύει προς το τέλος της και να γίνει σοφότερη, κλείνοντας τα αυτιά της στις (δικαιολογημένες μέχρι ενός σημείου) κραυγές. Οι εθνικές ομάδες γενικότερα είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο στα ομαδικά σπορ και ειδικά στο μπάσκετ. Είναι ομάδες ειδικών συνθηκών, σύνολα λίγων ημερών.
Για να επέλθει πιο άμεσα η απαιτούμενη «χημεία», θα πρέπει οι εκάστοτε διεθνείς να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες κι όχι «εργαλεία» πολυτελείας. Και για να επιτευχθεί αυτό, απαιτείται δουλειά. Τόσο από τους παίκτες σε ατομικό επίπεδο (σωματικά, τεχνικά και κυρίως να διαμορφώσουν μπασκετικό χαρακτήρα), όσο και από την πολιτεία και την ΕΟΚ σε ό,τι αφορά τα φυτώρια και τις επιλογές της.
Γιατί οι καλές «φουρνιές» προϋποθέτουν εξίσου καλό ζύμωμα.