Ο κύριος Γκρι λέει: Υπάρχει μια σκηνή στη «Βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη», την τελευταία ταινία του Γούντι Αλεν, που δύσκολα σου φεύγει απ’ το μυαλό. Ποια είναι αυτή; Και όμως, δεν είναι στους βροχερούς δρόμους του Μανχάταν, αλλά σε εσωτερικό χώρο.
Ο Τιμοτέ Σαλαμέ κάθεται στο πιάνο, παίζει –και τραγουδάει– το κλασικό «Everything happens to me». Μέσα απ’ το δωμάτιό της, η Σελένα Γκομέζ ετοιμάζεται για να βγουν ξανά έξω. Η μουσική που έρχεται απ’ το σαλόνι την κάνει να σταματήσει ό,τι κάνει και να καθίσει σκεφτική με την πλάτη στο παράθυρο. Ενας έρωτας γεννιέται εκείνη τη στιγμή: η κοπέλα αρχίζει να βλέπει, να αντιλαμβάνεται αλλιώς, έναν τύπο που έως εκείνη τη στιγμή μάλλον αντιπαθούσε.
Αυτή είναι μια αρχετυπικά γουντιαλενική στιγμή, ακόμα και σε μια μάλλον χλιαρή, κουρασμένη ταινία (γλυκύτατη σε πολλά σημεία, μα ώς εκεί), μια σπίθα από τα παλιά: από την εποχή των μεγάλων του στιγμών, υπήρχε μια τέτοια, αντίστοιχη, σκηνή, γεμάτη διακριτική τρυφερότητα και μια γλυκιά θλίψη, όπου το νεοϋορκέζικο τοπίο, εξωτερικό ή εσωτερικό, γίνεται τμήμα της ψυχής των πρωταγωνιστών – πάντοτε όμως υπό τη μουσική υπόκρουση ενός old standard της τζαζ. Ερωτας ή απουσία του έρωτα, νοσταλγία, μοναξιά, καθαρή υπαρξιακή μελαγχολία, όλα περνούν από αυτές τις σιωπηρές, αν και εξόχως μουσικές, κινηματογραφικές στιγμές του Γούντι Αλεν.
Ο κύριος Γκρι θυμάται το αριστουργηματικό ντουέτο στην μπαλάντα «My Ideal», με τον Αρτ Τέιτουμ στο πιάνο και τον Μπεν Γουέμπστερ στο σαξόφωνο, που ακουγόταν στο «Η Χάνα και οι αδελφές της»· θυμάται ακόμα την ορχήστρα και το τρομπόνι του Τόμι Ντόρσεϊ στο «I’m Getting Sentimental Over You», από τις «Μέρες ραδιοφώνου»· την Νταϊάν Κίτον να τραγουδάει θεσπέσια το «Seems Like Old Times» στον «Νευρικό εραστή», ειδικά στο φινάλε, και το θλιμμένο «I’ll Be Seeing You» από το «Εγκλήματα και αμαρτίες».
Στη «Βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη», το κυρίαρχο τραγούδι είναι το μελαγχολικό «Everything happens to me», στην εκτέλεση που έκανε ο σπουδαίος Ερολ Γκάρνερ το 1944. Τον αγαπάει τον Γκάρνερ ο Γούντι Αλεν, σχολιάζει ο κύριος Γκρι. Αυτό τον μοναδικό αυτοδίδακτο βιρτουόζο του πιάνου, ο οποίος μοιάζει να πήρε τη «σκυτάλη» από έναν άλλο μεγάλο παλαιό, τον Ερλ Χάινς (μουσικός που με τη βραχνή του φωνή και το δωρικό του πιάνο έδωσε το 1964 στο κλασικό «St. James Infirmary» μορφή ανεπανάληπτη), για να χαρίσει όμως στον ήχο του έναν άκρως προσωπικό, «κελαρυστό» τόνο, γεμάτο ρομαντισμό και ερωτική μέθεξη, μακριά από τη βουή του μπίμποπ και την ψυχράδα της κουλ τζαζ. Το πιάνο του Γκάρνερ στη «Βροχερή μέρα» φέρνει κοντά τη Σάνον (Σελένα Γκομέζ) με τον Γκάτσμπι (Τιμοτέ Σαλαμέ): είχαν μπροστά τους, μέσα στα πόδια τους, τον έρωτα, αλλά χρειάστηκε να κάνουν τις δύσκολες διαδρομές τους για να τον δουν καθαρά.
Περισσότερο όμως και από το φιλί στο φινάλε, η σκηνή με εκείνη στο παράθυρο και εκείνον στο πιάνο, μένει στο μυαλό σαν τραγούδι που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Δύο εραστές σε χωριστά δωμάτια· τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά. Ολα σε αυτούς συμβαίνουν.