Ανάμεσα σε αυτά που παρέμειναν απαράλλαχτα στον κ. Κώστα Τασούλα, από την προηγούμενη φορά που είχαμε συναντηθεί (2014, όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού) είναι το παλιομοδίτικο κινητό του. Με πλήκτρα. Απέκτησε μάλιστα και δεύτερο που κρατάει στο συρτάρι του γραφείου του στη Βουλή. Εκεί συναντηθήκαμε για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας στο εστιατόριο. Στο γραφείο του προέδρου, η αλλαγή είναι εντυπωσιακή: αφαίρεσε βιτρίνες με διάφορα εκθέματα και το άφησε σχεδόν γυμνό για να αναδείξει τον μοναδικό κεραμικό διάκοσμό του. Περπατώντας στους διαδρόμους χαιρετούσε και τον χαιρετούσαν εγκάρδια, είχε μια προσωπική κουβέντα για όλους. «Τι λείπει από τη ζωή σας αυτόν τον καιρό;», ρώτησα. «Ενα συνεχόμενο Σαββατοκύριακο», απάντησε. Κατόρθωσε βέβαια να πάει στην «Μπομπονιέρα» της Κηφισιάς για να δει την τελευταία ταινία του Γούντι Αλεν «Μια βροχερή μέρα στη Ν. Υόρκη», από την πρώτη σειρά μάλιστα – τόσο κόσμο είχε!
– Πώς αντιλαμβάνεστε την επιστροφή στην κανονικότητα;
– Κατά βάθος αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει επιστροφή αλλά απόπειρα κατάκτησης της κανονικότητας γιατί ό,τι υπήρξε, ενώ είχε και επιτυχίες και αποτυχίες, κατά βάση δεν ήταν κανονικό. Η Ελλάδα ήταν πάντα ένα πελατειακό κράτος, λιγότερο ή περισσότερο, αλλά πελατειακό γιατί έτσι το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας μηδενός εξαιρουμένου, απλώς οι ευθύνες του καθενός, για τη μακροημέρευσή του, ήταν διαφορετικές. Εγώ φταίω 100 τόνους ο πολίτης ένα γραμμάριο… Θα έλεγα, λοιπόν, ότι η πρόκληση είναι η κατάκτηση μιας κανονικότητας. Να εξυπηρετείται ο ασθενής στο νοσοκομείο χωρίς πολιτική παρέμβαση, να γίνονται οι προσλήψεις στο Δημόσιο με απόλυτα αντικειμενικό τρόπο, να μην υπάρχουν φωτογραφικές διατάξεις, να μη χρειάζεται να παρέμβει πολιτικός για να τύχει κάποιος μιας γρηγορότερης απονομής σύνταξης… Ο,τι απαλλάσσει τη λειτουργία της διοίκησης από την πολιτική παρέμβαση, είναι μια μικρή επανάσταση για τη χώρα μας. Και η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο πρέπει να εργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση γιατί δεν πάει άλλο.
– Σας έχουν ήδη προσάψει την προώθηση «φωτογραφικών διατάξεων», όπως και τροπολογιών, με αντικοινοβουλευτικά μέσα.
– Ολη αυτή η κριτική θα ήταν σωστή και δικαιολογημένη, άρα και δίκαιη, αν αυτό το φαινόμενο συνεχιζόταν. Αυτό έγινε τον πρώτο μήνα όπως εξήγησε η κυβέρνηση γιατί υπήρχαν πολλές εκκρεμότητες από το παρελθόν, πολλές προθεσμίες ξεχασμένες, χρηματικές κυρώσεις για τη χώρα μας για μη νομοθέτηση οδηγιών και αυτό κράτησε ένα μήνα. Η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί ότι αυτές οι νομοθετικές επιταχύνσεις δεν αποτελούν τον κανόνα και δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα από τον πρώτο μήνα νομοθετικής εργασίας της Βουλής. Είναι πολύ πρόωρο.
– Την ονομάζετε κομψά «επιτάχυνση».
– Είναι επιταχύνσεις που προβλέπονται στον κανονισμό. Εγιναν, ομολογουμένως, συχνότατα. Δεν αποτελεί ο πρώτος μήνας δείγμα νομοθετικής μεθοδολογίας όπως έχει διαβεβαιώσει η ίδια η κυβέρνηση. Είναι μήνας επιλύσεως εκκρεμοτήτων. Ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε στατιστικό δείγμα από τον πρώτο μήνα. Πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη για την κανονικότητα. Νομίζω ότι πέρα από τα μεγάλα διδάγματα της χρεοκοπίας που υπέστη η χώρα, δεν είναι ότι κλάταρε κάποιο άλλο κράτος, αλλά κλάταρε το πελατειακό κράτος το οποίο έφτασε στα όριά του και τίναξε τα πέταλα παρασύροντας σταδιοδρομίες, ζωές, ευημερίες, προοπτικές, σχέδια, που πρέπει να επανατοποθετήσουμε αλλά στη βάση της κανονικότητας, όχι στην πελατειακή. Και κυρίως στη βάση ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει μέσα από το κράτος αλλά από τον ιδιωτικό τομέα, που το κράτος θα βοηθήσει, δεν θα υπερφορολογήσει, δεν θα εμποδίσει.
– Προσωπικά, αλλάξατε στην κρίση;
– Μια μεγάλη αλλαγή που συνέβη στον εαυτό μου μέσα στην κρίση είναι ότι έμαθα να παραβλέπω το πολιτικό κόστος. Ψήφισα δυσάρεστα μέτρα, υποστήριξα με την ψήφο μου κυβερνήσεις που μείωσαν συντάξεις για να μη χαθούν εντελώς οι συντάξεις, ότι στήριξα συγκυβερνήσεις, πρωθυπουργούς, για να μην πέσει η χώρα στην άβυσσο, με εμφανές πολιτικό κόστος ήταν κάτι το οποίο δεν είχα ξανακάνει πριν από το 2009. Στήριζα παροχές και μάλιστα παροχές που εθεωρούντο συνήθως ψίχουλα… Αυτή ήταν τότε η κριτική. Οχι γιατί δίνετε πάνω από τις δυνάμεις σας αλλά γιατί δεν δίνετε περισσότερα… Κάποιοι ανέλαβαν το πολιτικό κόστος περικοπών, άλλοι κολάκεψαν τον θυμό και την αγανάκτηση της κοινωνίας, είδατε όμως ότι στις τελευταίες εκλογές πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν. Οταν η κοινωνία –και μετά και τις δικές της διακυμάνσεις–καταλήγει ότι μαγικές και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, αυτοί που τις υποσχέθηκαν είχαν και την ανάλογη μεταχείριση.
– Παρ’ όλα αυτά, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ήταν 31,5%. Πώς το ερμηνεύετε;
– Δεν είναι μονοσήμαντες οι επιλογές της κοινωνίας. Μην ξεχνάμε ότι η ελληνική κοινωνία, ιδίως μετά τη Μεταπολίτευση, ήταν μια κοινωνία η οποία στράφηκε έντονα προς τα αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη διάψευση κάθε προεκλογικής του διαβεβαίωσης, κυβέρνησε περισσότερο από τον καθένα στη μνημονιακή περίοδο και έκανε πολλές ατομικές παροχές, παρά ενδιαφέρθηκε για τη βελτίωση της επίδοσης της οικονομίας. Αυτό που οδήγησε τη χώρα στην κρίση, το πελατειακό σύστημα, έχει ακόμη στην κοινωνία έντονα στοιχεία νοσταλγίας και επιστροφής που εκφράζονται πολιτικά κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πελατειακό σύστημα το υπηρετήσαμε όλοι. Προφανώς δεν οφείλεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα το εκφράζει περισσότερο από τον καθένα και, εν μέρει, ανταμείβεται.
«Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Το αποτέλεσμα θα κρίνει και τις επόμενες εκλογές, όχι η επικοινωνία. Η κοινωνία στο τέλος της τετραετίας θα αποφασίζει με κριτήριο τη βελτίωση της ζωής της», λέει ο Κώστας Τασούλας, απαντώντας σε όσους προσάπτουν στην κυβέρνηση «επικοινωνιακό μπαράζ». ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ
Υπήρξα ένας μάλλον ντεμοντέ άνθρωπος, δεν άλλαξα το στυλ μου
Στη σύνθεση της νέας Βουλής ο κ. Kώστας Τασούλας διαπιστώνει ότι συνάδελφοί του από διαφορετικά κόμματα «έχουν αντιληφθεί πως δεν μπορεί να συνεχιστεί η ηθελημένη ή αθέλητη συμμετοχή τους στην οικοδόμηση μιας απολύτως απαξιωτικής εικόνας στα μάτια της κοινής γνώμης. Και αισθάνονται την ανάγκη να στείλουν ένα διαφορετικό μήνυμα στην κοινωνία. Το βλέπω, όχι από όλους, περισσότερο όμως από άλλες συνθέσεις».
– Τι τραυμάτισε περισσότερο τον κοινοβουλευτικό θεσμό τα τελευταία χρόνια;
– Η χρεοκοπία της χώρας.
– Οχι πρόσωπα;
– Οχι. Γιατί στα μάτια του κόσμου, στον πυρήνα της κρίσης, δεν υπήρχαν πρόσωπα. Είμαστε όλοι περίπου το ίδιο. Οση αδικία κι αν περιέχει αυτό, περιέχει και άλλη τόση αλήθεια. Ο κόσμος δεν έκανε διάκριση. Η Χρυσή Αυγή και άλλα κόμματα ήταν γεννήματα της κρίσης και τώρα που αυτή απομακρύνεται, απομακρύνονται και αυτοί. Η κανονικότητα είναι η νέα «Μεγάλη Ιδέα» μας…
– Αν δεν αλλάξει η εξουσία μπορεί να αλλάξει η κοινωνία;
– Μα δεν είμαστε ο ένας και ο άλλος. Είμαστε το ίδιο. Απόρροια των επιλογών του λαού. Οπως και η τύχη μας είναι απόρροια των επιλογών του λαού.
– Η Νέα Δημοκρατία αλλάζει;
– Η διαδικασία μέσα σε ένα κόμμα δεν πληροί προϋποθέσεις ισότητας, ισηγορίας. Προσωπικά, υπήρξα ένας μάλλον ντεμοντέ άνθρωπος, στηρίχθηκα περισσότερο στο στυλ μου, δεν το άλλαξα για να γίνω περισσότερο γνωστός ή συμπαθητικός. Εδώ, βλέπετε τη σημασία της ηγεσίας. Η ηγεσία είναι αυτή που κρατάει ένα κόμμα ενωμένο. Το «γιατί αυτός κι όχι εγώ» σε ένα κόμμα είναι σαράκι. Νομίζω πως οι επιλογές που κάνει κάθε αρχηγός μπορούν να αποτρέψουν το σαράκι. Η βασική αίσθηση που έχω είναι ότι λόγω των επιλογών του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν υπάρχει το σαράκι. Ο κ. Μητσοτάκης με πρότεινε για πρόεδρο τη Βουλής, χωρίς να τον έχω ψηφίσει για αρχηγό του κόμματος και χωρίς να έχω τηρήσει μυστικοπαθή στάση. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έκρινε με βάση ποιος τον ψήφισε αλλά ποιος μπορεί να κάνει καλύτερα τη δουλειά. Αυτό είναι εξόχως παρήγορο και ενθαρρυντικό.
– «Τώρα που γίναμε αυτό που θαυμάζουμε, πόσοι θαυμάζουν αυτό που γίναμε», είχατε πει στην πρώτη ομιλία σας ως πρόεδρος της Βουλής. Στόχος της τετραετίας να αποκατασταθεί ο «θαυμασμός»;
– Είναι πολύ φιλόδοξο. Αν όχι να θαυμάσουν, να τους τραβήξουμε θετικά την προσοχή: «Εδώ κάτι γίνεται…», να πουν. Για τον θαυμασμό πάμε στην επόμενη τετραετία!
Το στοίχημα
«Προσάπτουν στην κυβέρνηση ότι επιδίδεται σε επικοινωνιακό μπαράζ», σχολιάζουμε. «Εγώ θα έλεγα ότι εάν η κυβέρνηση είχε τον νου της στην επικοινωνία δεν θα έκανε τόσο γρήγορα βήματα. Θα εκινείτο αργόσυρτα…», απαντά ο κ. Τασούλας. «Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Το αποτέλεσμα θα κρίνει και τις επόμενες εκλογές, όχι η επικοινωνία. Η κοινωνία στο τέλος της τετραετίας θα αποφασίζει με κριτήριο τη βελτίωση της ζωής της. Δεν υπάρχει έλεος… Δεν θέλω να το δραματοποιήσω, αλλά είναι τόσο δύσπιστος και κουρασμένος ο κόσμος που, μας έδωσε μεν σημαντικό ποσοστό αλλά ως τελευταία και φαρμακερή ευκαιρία. Το μεγάλο στοίχημα με την κανονικότητα δεν είναι να πείσουμε τον Ελληνα ότι είναι σωστή με διδακτισμό, αλλά επειδή τον συμφέρει. Τότε θα την αγκαλιάσει. Γιατί και το πελατειακό σύστημα τον συνέφερε τον Ελληνα ψηφοφόρο. Απλώς, δεν συνέφερε τη χώρα…».
Η συνάντηση
Ο κ. Τασούλας είναι θαμώνας του Fatsio (Ευφρονίου 5, Παγκράτι). Ενα κλασικό, καλό εστιατόριο, που μετράει ήδη 50 χρόνια ζωής. Στο μεσημεριανό τελετουργικό περιλαμβάνεται και μια βόλτα στο, πολύ κοντινό, βιβλιοπωλείο «Πλειάδες» για ενημέρωση και αγορές βιβλίων. Φτάσαμε στο Fatsio με το αυτοκίνητο που τον μεταφέρει και την ασφάλεια που τον ακολουθεί. Ηταν ήσυχα και «σπιτικά». Μοιραστήκαμε φασολάκια λαδερά και φέτα Δωδώνης (ήθελε να το τονίσουμε, όπως και ότι ήπιε κρασί «Κατώγι» Αβέρωφ!), συνεχίσαμε με μοσχαράκι κοκκινιστό με μακαρόνια για εκείνον, κοτόσουπα με χορταρικά (λόγω πονόδοντου), για μένα, ολοκληρώσαμε με φρούτα, ένα ωραιότατο καζάν ντιπί και εσπρέσο. Σύνολο: 38 ευρώ.
Οι σταθμοί του
1959
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.
1981
Τριτοετής φοιτητής της Νομικής, αναλαμβάνει ιδιαίτερος γραμματέας του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα.
1989
Υπότροφος του Βρετανικού Συμβουλίου στο King’s College του Λονδίνου ως νέος δικηγόρος.
1994
Εκλέγεται δήμαρχος Κηφισιάς με 65%.
2000
Εκλέγεται για πρώτη φορά –και συνεχώς έως σήμερα– βουλευτής Ιωαννίνων.
2007
Υφυπουργός Εθνικής Αμυνας.
2014
Αναλαμβάνει υπουργός Πολιτισμού.
2019
Εκλέγεται πρόεδρος της Βουλής με ρεκόρ ψήφων (283).