«Είμαστε εδώ». Και μόνο το σύνθημα που διάλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ για την επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ μάς δίνει μια ιδέα της βαθιάς αμηχανίας στην οποία έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν φυσικό να γίνει το αστείο της ημέρας στο Twitter. Διότι τι μπορεί να σημαίνει «είμαστε εδώ»; Είναι τόσο γενικό, τόσο αόριστο, ανώδυνο και ανοικτό σε ερμηνείες, ώστε καταλήγει να μη σημαίνει τίποτε. Είμαστε εδώ. Μπράβο, παιδιά! Παρακάτω όμως τι; Από μόνο του δεν λέει τίποτε το «είμαστε εδώ». Χρειάζεται τουλάχιστον μουσική υπόκρουση (επική, ηρωική, ερωτική κ.λπ.) για να του δώσει κάποιο βαθύτερο νόημα…
Αυτή η αμηχανία, πάντως, είναι μια ειλικρινής στάση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ – και αυτό οφείλουμε να το τονίσουμε δεόντως, δεδομένου ότι συμβαίνει τόσο σπανίως, ώστε να είναι η εξαίρεση του κανόνα. Η φράση αυτή εκφράζει, προφανώς, το ελάχιστο επί του οποίου μπορούν να συμφωνήσουν οι αντιμαχόμενες τάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: ότι, δηλαδή, όλοι αυτοί απλώς βρίσκονται μαζί στον ίδιο χώρο και στον ίδιο χρόνο – διότι αυτό σημαίνει το «είμαστε εδώ».
Και τι τους έφερε να βρίσκονται εκεί όλοι μαζί; Η εξουσία, από την οποία προσφάτως αφίππευσαν, προς μεγίστη θλίψη τους. Αυτό τους ενώνει και μόνο αυτό μπορεί να τους κρατήσει ενωμένους στο μέλλον. Χωρίς την προοπτική της εξουσίας, οι διαλυτικές τάσεις θα επικρατήσουν. (Ως γνωστόν, οι πολιτικές διαφωνίες στην Αριστερά είναι θεολογικού χαρακτήρα και, εξ αυτού του λόγου, απόλυτες.)
Στην εξουσία όμως τους έφερε η κρίση, και, κυρίως, οι μύθοι γύρω από την κρίση. Οι κίνδυνοι από την κρίση για την οικονομία και την κοινωνία δεν έχουν ακόμη περάσει τελείως, οι μύθοι όμως που έφεραν την Αριστερά, ύστερα από πέντε χρόνια αριστερής διακυβέρνησης (με μνημόνιο έστω), έχουν τελειώσει. Γι’ αυτό ακριβώς ήταν τόσο βαρετή και περιττή, εντέλει, η εμφάνιση του Τσίπρα στη ΔΕΘ.
Τι είπε ο Τσίπρας τόσες ώρες στη ΔΕΘ; Ανούσιες φλυαρίες ως επί το πλείστον και μόνον ένα καλό αστείο: ότι πιστεύουν στην αύξηση των μισθών που φέρνει την ανάπτυξη και όχι, όπως η κυβέρνηση, στην ανάπτυξη που φέρνει την αύξηση των μισθών. Πολύ απλά, ο Τσίπρας βάζει την άμαξα μπροστά από τα άλογα και μας λέει ότι αυτός έτσι «πιστεύει». Σωστά χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο ρήμα εν προκειμένω, διότι τέτοιες παράλογες, ανορθολογικές και παλαβές απόψεις μόνο στην πίστη μπορούν να εδράζονται· και η ελευθερία της πίστης είναι δικαίωμα δεδομένο. Συνεπώς, μπορεί –με την έννοια ότι είναι ελεύθερος– ο οιοσδήποτε να πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών, στον Αγιο Βασίλη, στους εξωγήινους ή στη συνταγή του Μαδούρο για την ευημερία της Βενεζουέλας.
Το ευχάριστο και ελπιδοφόρο, πάντως, είναι ότι η κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, που θα μπορούσε να πιστέψει σε μια ανάπτυξη τύπου Βενεζουέλας έχει εκλείψει και δεν μπορεί να υπάρξει πια. Για τους Ελληνες ψηφοφόρους, οι αυταπάτες τελείωσαν· δεν τελείωσαν όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ και ούτε πρόκειται. Οπως είπε άλλωστε ο ίδιος: «Μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία, μια ευκαιρία να ασχοληθούμε με την προσπάθεια να αντιστοιχηθεί ο κομματικός με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα θα αναλογιστεί τι σημαίνει κομματική ένταξη στην εποχή μας, ποιο πρέπει να είναι το μοντέλο, να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό, να δώσει απαντήσεις, Αφορά όλους, κυρίως όμως αφορά τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες στους οποίους πολύ σύντομα θα απευθύνουμε ένα πλατύ κάλεσμα». Με απλά λόγια, το ψυχόδραμα του ΣΥΡΙΖΑ μόλις ξεκίνησε…
Σοφή επιλογή!
Πολλά είναι εκείνα τα πράγματα που η πρόεδρος Φώφη (επάγγελμα: Γεννηματά) δεν έχει καταλάβει, θα μείνω όμως σε ένα ειδικά. Είναι κοινός τόπος ότι η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ αντιμετωπίζει την κυβέρνηση εχθρικά σε βαθμό υστερίας. Την εξισώνει απολύτως με την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και απορρίπτει αμέσως (και σχεδόν εκ των προτέρων) κάθε τι που λέει ή πάει να κάνει η κυβέρνηση. (Δεν νομίζω να υπερβάλλω καθόλου σε αυτό ή, μάλλον, αν σε κάτι υπερβάλλω είναι στην ηπιότητα της διατύπωσης με την οποία το θέτω…)
Ομως από την άλλη πλευρά, την πλευρά εκείνων δηλαδή που ψήφισαν τη Φώφη στις τελευταίες εκλογές, η εικόνα διαφέρει ριζικά. Το 13,46% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, διαπιστώνει έρευνα της Opinion Poll, δηλώνει πολύ ικανοποιημένο με την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη. Αθροιζόμενο μαζί με το 50%, που δηλώνει αρκετά ικανοποιημένο, μας δίνει ένα ποσοστό 63,46% ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ που είναι ικανοποιημένοι, είτε λίγο είτε πολύ, από την κυβέρνηση. Επειτα, υπάρχει ένα 25%, που δηλώνει λίγο ικανοποιημένο και, τέλος, ένα 5,77% των Ταλιμπάν που δηλώνει καθόλου ικανοποιημένο από την κυβέρνηση.
Οταν, λοιπόν, είναι αυτές οι τάσεις των ψηφοφόρων του κόμματος, είναι σοφή η επιλογή της ηγεσίας του να εκφράζει μόνο το 5,77% των φανατικών και των «άρρωστων»; Αυτό είναι ένα από τα πολλά που δεν έχει καταλάβει η πρόεδρος Φώφη και προβλέπω ότι θα επισημανθεί από τον ιατροδικαστή ως η κύρια αιτία του (πολιτικού) θανάτου του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, όταν γίνει η νεκροψία…