Τελικά, ήταν τόσο απλό;

4' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για να απαντήσω στον τίτλο, ναι, ήταν. Αυτό μας δείχνουν τα γεγονότα. Μια υπουργική απόφαση χρειαζόταν όλη κι όλη, για να φύγουν το θρήσκευμα και η ιθαγένεια από τους τίτλους σπουδών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Είχε προηγηθεί, βέβαια, σχετική απόφαση της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής, της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ), επίσης ήταν και θέμα εναρμόνισης των πρακτικών του υπουργείου Παιδείας με τις επιταγές του εθνικού και του ευρωπαϊκού δικαίου, τελικά όμως ήταν κυρίως θέμα «πολιτικής βούλησης», μιας απόφασης δηλαδή της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως.

Αν εγώ εντυπωσιάζομαι από την ευκολία με την οποία έφυγαν το θρήσκευμα και η ιθαγένεια από τα απολυτήρια του λυκείου –χωρίς κρότο, χωρίς ούτε καν κλαψούρισμα–, τότε πώς πρέπει να νιώθει άραγε ο Νίκος Φίλης; Ηταν υπουργός, έχει περάσει από τη θέση της Κεραμέως, πώς δεν είχε καταλάβει ότι ήταν τόσο απλό να γίνει; Στο κάτω κάτω, σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα, ο Φίλης είναι «προοδευτικός», ενώ την Κεραμέως την κατηγορούν ότι είναι εκπρόσωπος του σκοταδισμού, επειδή επαναφέρει την αριστεία. Δεν μπορεί, επομένως, να μην ήταν σύμφωνος ο προοδευτικός Φίλης με την απαλοιφή θρησκεύματος και ιθαγένειας από τα πιστοποιητικά σπουδών! Πώς, λοιπόν, του είχε διαφύγει η απλότητα του εγχειρήματος, ενώ δεν διέφυγε από την Κεραμέως; Μήπως, αναρωτιέμαι, έπαιξε ρόλο το ότι ο ίδιος –να το πω παραφράζοντας τους στίχους του ποιητή– την εκκλησίαν αγαπά, τα εξαπτέρυγά της, τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της; Δεν αποκλείεται. Και ευλαβής και συριζαίος, ο Νίκος Φίλης είναι οπωσδήποτε μια περίπλοκη περίπτωση ανθρώπου.

Καιρός ήταν, πάντως, να προσαρμοσθούμε στον ευρωπαϊκό κανόνα σχετικά με το θέμα. Καμία ουσιαστική θέση δεν μπορεί να έχει το θρήσκευμα με την πιστοποίηση που παρέχει το κράτος για την ολοκλήρωση ενός κύκλου σπουδών. Εξάλλου, από την ώρα που οι σπουδές προσφέρονται ελεύθερα σε όσους επιθυμούν να τις ακολουθήσουν, ανεξαρτήτως των όποιων θρησκευτικών πεποιθήσεών τους, δεν βλέπω σε τι χρησιμεύει η μνεία αυτών των πεποιθήσεων στον τίτλο σπουδών.

Στο κάτω κάτω, η θρησκευτική πίστη είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, τι θέση μπορεί να έχει σε ένα δημόσιο έγγραφο τέτοιου χαρακτήρα; Και ο Τσίπρας, λ.χ., πιστεύει ότι πρώτα ανεβάζεις τους μισθούς και ύστερα έρχεται η ανάπτυξη – τα λέγαμε χθες σχετικώς. Το πιστεύει ο άνθρωπος! Τι θέλετε να κάνουμε; Να μπούμε στο κεφάλι του να το διορθώσουμε; Δεν γίνεται. Δεν χρειάζεται όμως να αναγράφεται κιόλας ότι το πιστεύει στο απολυτήριο του λυκείου του…

Παντός καιρού

Ελεγα κι εγώ! «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός;». Αλλά, όπως τα σαλιγκάρια με τη βροχή, έτσι και ο Γιάννης Σμαραγδής, με αφορμή την ταινία που γύρισε ο Γαβράς για τον χοροπηδηχτό αγορίνο, βγήκε και αυτός να θυμίσει την ύπαρξή του ως εθνικού κεφαλαίου. Βρίσκεται προφανώς σε θαυμάσια φόρμα, διότι δηλώνει ότι του αρέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Ξέρεις με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις». Αλλά τη βαθιά υπόκλιση ξέρει πού πρέπει να τη ρίξει και γι’ αυτό συμπληρώνει: «Εκτιμώ και τη Μαρέβα, που είναι η πλέον μορφωμένη και πολύγλωσση σύζυγος Ευρωπαίου ηγέτη». Σας είπα: σε τοπ φόρμα ο μετρ! Να μην πετύχει μόνο πουθενά το ζεύγος Μητσοτάκη, γιατί ο μετρ δεν θα εκπλαγώ αν έχει έτοιμες τις μαντινάδες να τους ψάλει, όχι όπως την άλλη φορά με τον Αντώνη, που αυτοσχεδίασε και έχασε το μέτρο.

Η κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ

Λέει και κάτι ακόμη ο μετρ, στην ίδια συνέντευξη, το οποίο αξίζει να προσέξουμε: «Εγώ αριστερός είμαι, αυτοί που κυβέρνησαν ως αριστεροί δεν είναι». Πρόκειται, φυσικά, για τη γνωστή και τετριμμένη κοινοτοπία, χάρη στην οποία ανανεώνεται κάθε φορά η ουτοπία της Αριστεράς – δεν υπάρχει τίποτε πρωτότυπο στον ισχυρισμό.

Με αφορμή αυτόν, όμως, σκέπτομαι τη μειωμένη αξία που έχει πλέον η ιδιότητα του αριστερού, την οποία επικαλείται υπερηφάνως ο σκηνοθέτης.

Θέλω να πω –χωρίς, προς Θεού, να αποδίδω ούτε προς στιγμήν παρόμοιες προθέσεις στον μετρ Γιάννη Σμαραγδή– ότι κάποτε η ιδιότητα του να είσαι αριστερός παντός καιρού σού άνοιγε πόρτες: όλοι, ακόμη και οι δεξιοί, ήθελαν για άλλοθι κάποιον πεφωτισμένο αριστερό (όχι τους ακοινώνητους του ΚΚΕ) στο περιβάλλον τους. Χάρη σε αυτή την αίγλη, άλλωστε, έκαναν καριέρα, χωρίς ουσιαστικά να έχουν δουλέψει ποτέ, οι αριστεροί που μας κυβέρνησαν επί πενταετία – ελέω του εξυπνότερου λαού του κόσμου, για να μην ξεχνιόμαστε.

Αυτές οι μέρες νομίζω ότι πέρασαν. Μαζί με τους απίθανους μύθους για την κρίση, η πενταετία της πρώτης φοράς Αριστερά διέλυσε και τον ιστορικό μύθο της Αριστεράς. Μας κυβέρνησαν –επιτέλους, θα έλεγαν κάποιοι– εκείνοι που είχαν τον αγιάτρευτο καημό ότι η Ελλάδα δεν έγινε κομμουνιστική χώρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είδαμε τα χάλια τους, βγάλαμε και το άχτι μας. (Οσοι το είχαν τέλος πάντων – όχι βέβαια εγώ…) Τέρμα το παραμύθι!

Για να εμπεδωθεί όμως αυτή η πολύτιμη κληρονομιά που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα, προϋπόθεση απαραίτητη είναι η επιτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η απομυθοποίηση της Αριστεράς είναι το πραγματικό έργο που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση της Ν.Δ. οφείλει και να το διατηρήσει και να χτίσει πάνω σε αυτό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή