Οταν οι ρεπόρτερ Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρνστιν βρήκαν τα πρώτα στοιχεία για την ανάμειξη του Ρίτσαρντ Νίξον στην υπόθεση Ουότεργκεϊτ, ο αρχισυντάκτης της Washington Post ζήτησε από τους δημοσιογράφους να συνεχίσουν την έρευνα, διότι «χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από αυτό πριν κατηγορήσουμε τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών για αδίκημα». Ολοι ήξεραν το ποιόν του προέδρου με το παρατσούκλι «dirty Dick», αλλά ουδείς ήταν διατεθειμένος να αμαυρώσει τον θεσμό της προεδρίας με ελλιπή στοιχεία. Ούτε οι δικαστικές αρχές προχώρησαν σε διώξεις βασισμένες σε «σου ’πα, μου ’πες καταθέσεις», όπως έγινε με την παραπομπή δύο πρώην πρωθυπουργών όταν βασίλευαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά ούτε και οι δημοσιογράφοι προχώρησαν σε αβάσιμα συμπεράσματα.
Στην υπόθεση Novartis, το ερώτημα δεν είναι αν γνώριζε κάτι ο τέως πρωθυπουργός. Ακόμη και αν δεν διαβάζει εφημερίδες, κάτι θα είχε πάρει το μάτι του στα κανάλια. Εννιά εκατομμύρια Ελληνες ήξεραν και αυτό δεν είναι ποινικώς μεμπτό. Το ερώτημα είναι αν συμμετείχε σε αυτό που όλα δείχνουν ότι ήταν σκευωρία, αν έδωσε εντολές προς αυτή την κατεύθυνση ή αν κάποιοι τον παραμύθιασαν πως ανακάλυψαν «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους». Σε αυτήν τη διαδικασία ο κ. Αλέξης Τσίπρας ξεκινά με ένα ελαφρυντικό. Εδώ πίστεψε έναν τύπο που έλεγε ότι θα αλλάξει την Ευρώπη πηγαίνοντας στα Eurogroup με τα πουκάμισα έξω, δεν θα πίστευε κάποιους άλλους που του έλεγαν ότι βρέθηκαν στοιχεία για όλα όσα ατεκμηρίωτα φώναζε τα προηγούμενα χρόνια;
Από την άλλη, δεν είναι περίεργο που ο τέως πρωθυπουργός θέλει να μπει στο ίδιο κάδρο με τον ελεγχόμενο αναπληρωτή υπουργό του Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, ο οποίος στην κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή διετέλεσε διοικητής της ΕΥΠ. Υπάρχει κατ’ αρχάς το δόγμα του σφαγέα Μάο Τσετούνγκ, «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Μην ξεχνάμε ότι ο κ. Τσίπρας προσωπικώς και ο ΣΥΡΙΖΑ συλλογικώς έκαναν μεγάλη φασαρία που κόστισε πολλά στη χώρα, για να βρεθούν στην «υπέροχη κατάσταση» της εξουσίας. Από την άλλη, υπάρχει και το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος σύρθηκε χωρίς στοιχεία στο Ειδικό Δικαστήριο για να επιστρέψει τρία χρόνια μετά θριαμβευτής στην πρωθυπουργία. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να απέτυχε να τον μιμηθεί, ακόμη και στον τόνο της φωνής του, αλλά ελπίζει να έχει την τύχη του.
Οπως και να έχει το ζήτημα, και για το καλό της χώρας, οι παραπομπές για δίωξη ακόμη και απλών πολιτών πρέπει να γίνονται με εξαιρετική προσοχή. Το δόγμα «στείλε τον στο ακροατήριο κι ας αποδείξει εκεί την αθωότητά του», θυμίζει την προτροπή του Πάπα Ινοκέντιου προς τους Σταυροφόρους: «Σφάξτε τους όλους και ο Θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του». Βλάπτεται η Δημοκρατία από αβάσιμες διώξεις πολιτών και η χώρα από αχρείαστες φασαρίες…