Προ ημερών, η εξαιρετική μεταφράστρια και αρθρογράφος Μαργαρίτα Ζαχαριάδου έκανε μια ανάρτηση στη σελίδα της στο Facebook, την οποία είδε ο κύριος Γκρι και κόλλησε. Ηταν ένα ποίημα· ένα άγνωστο ποίημα. Ενα εκπληκτικό ποίημα, οι «Αγριόχηνες» της μεγάλης Αμερικανίδας ποιήτριας Μαίρης Ολιβερ. Η Ολιβερ είχε γεννηθεί το 1935 και πέθανε τον περασμένο Ιανουάριο.
Η Μαργαρίτα «ανέβασε» το ποίημα στα αγγλικά. Μετά, ο κύριος Γκρι μου ζήτησε να της γράψω ιδιαιτέρως και να της ζητήσω να μου στείλει μια μετάφραση του ποιήματος. Η Μαργαρίτα ανταποκρίθηκε μέσα στην ίδια μέρα. Ο κύριος Γκρι τύπωσε το μεταφρασμένο ποίημα, το δίπλωσε και το έβαλε στο πορτοφόλι του. Ευχαριστήσαμε μαζί τη Μαργαρίτα γι’ αυτό το μικρό μεγάλο δώρο.
Μου είπε ο κύριος Γκρι: «Οπως όταν γνωρίζεις ορισμένους ανθρώπους και με την πρώτη ματιά κάτι σε δένει μαζί τους (έρωτας; πόθος; απελπισία; μοναξιά; διαστροφή;), έτσι γίνεται με μερικά κείμενα. Και μερικά κείμενα είναι σαν μουσική, σαν τραγούδι: με το που το ακούς, λες αυτό γράφηκε για μένα – κι ας έχει γραφεί για χιλιάδες άλλους. Οι “Αγριόχηνες” της Ολιβερ είναι κάτι τέτοιο· με συνεπήρε αμέσως, σχεδόν από τους πρώτους στίχους, που είναι τόσο απελευθερωτικοί. Θα μπορούσε να είναι μια πιανιστική σύνθεση του Μπιλ Εβανς, το “Haunted Heart” από εκείνο το μοναδικό άλμπουμ, το “Explorations”· θα μπορούσε ακόμα να είναι το άνοιγμα από το “Glassworks” του Φίλιπ Γκλας, ή ένα οποιοδήποτε κομμάτι της Λάνα Ντελ Ρέι. Είναι, με άλλα λόγια, ένα ποίημα που την ίδια στιγμή που σε αναστατώνει, σου νοικοκυρεύει την ψυχή: ξαναβρίσκεις τη θέση σου στην οικογένεια των πραγμάτων αγαπώντας ό,τι αγαπάς στ’ αλήθεια».
Ο κύριος Γκρι βάζει στο YouTube τη Μαίρη Ολιβερ να διαβάζει η ίδια στο πρωτότυπο τις «Αγριόχηνες». Σωπαίνουμε για λίγο όπως όταν ακούμε τις μουσικές μας, όπως όταν βυθιζόμαστε μέσα σε μια γυναίκα, όπως όταν θυμόμαστε όλα όσα θα θέλαμε να ξεχάσουμε, όπως όταν κοιτάζεις ένα ζευγάρι μάτια που σου λένε ψέματα. Το ποίημα όμως, το ποίημα απαλύνει τα πάντα, κάθε ηδονή και κάθε πόνο δυσβάσταχτο.
Ιδού και η ωραία μετάφραση του ποιήματος από τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου: «Ούτε να είσαι καλό παιδί/ ούτε να κάνεις χιλιόμετρα μέσα στην έρημο,/ στα γόνατα, για μετάνοια./ Μόνο ν’ αφήνεις αυτό το μαλακό/ ζωάκι, το σώμα σου,/ να αγαπάει ό,τι αγαπάει./ Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου,/ να σου πω κι εγώ για τη δική μου./
Στο μεταξύ ο κόσμος συνεχίζει./ Στο μεταξύ, ο ήλιος και τα διάφανα/ βότσαλα της βροχής/ περνούν απ’ όλους τους τόπους/ από λιβάδια και δέντρα βαθιά,/ από βουνά κι από ποτάμια./ Στο μεταξύ, οι αγριόχηνες, ψηλά στον/ καθαρό γαλάζιο αέρα,/ τραβάνε πάλι για το σπίτι τους./ Οποιος κι αν είσαι, κι όσο μόνος,/ ο κόσμος στέκει ανοιχτός στη φαντασία σου,/ και σε φωνάζει όπως οι αγριόχηνες,/ τραχιά και ολοζώντανα-/ διαλαλώντας ξανά και ξανά τη θέση σου/ στην οικογένεια των πραγμάτων».