Oταν το θέατρο άρχισε να διεισδύει στην αμερικανική Δύση, το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα, το σοκ για τους εποίκους, που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους κάτι παρόμοιο, ήταν μεγάλο. Το κοινό ταυτιζόταν και συνέπασχε με τους ήρωες, εκδήλωνε τη συμπαράστασή του, με τρόπους αδιανόητους για τα μέτρα του σήμερα, συχνά παρεμβαίνοντας και επί σκηνής. Ειδικά οι παραστάσεις του «Μακμπέθ» (το αγαπημένο έργο του Αβραάμ Λίνκολν, να πω εν παρόδω) ήσαν συχνά περιπετειώδεις, καθώς το κοινό αγρίευε επικίνδυνα με το απόλυτο κακό που έβλεπε να ενσαρκώνεται στον ομώνυμο χαρακτήρα. Ηταν δοκιμασία και για το ίδιο το θέατρο όμως, καθώς υπήρξαν περιπτώσεις όπου θεατές τράβηξαν τα πιστόλια τους για να σώσουν τον καλό βασιλιά Ντάνκαν, στη σκηνή της δολοφονίας του από τον Μακμπέθ και τη γυναίκα του. Το πρόβλημα του κοινού στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τη σχέση του θεάτρου με την πραγματικότητα. Νόμιζε ότι το θέατρο ήταν η πραγματικότητα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη μικρή (και αντιπαθητική) Γκρέτα από τη Σουηδία. Ενα μέρος του κόσμου που παρακολουθεί τα καμώματά της θαμπώνεται από την παράστασή της στον ΟΗΕ και νομίζει ότι αυτό που βλέπει είναι αληθινό. Νομίζει, δηλαδή, ότι αυτό το πλάσμα είναι πράγματι ένα κοριτσάκι από τη Σουηδία, που θα ήθελε να βρίσκεται στο σχολείο του, αλλά οι κακοί, μισητοί καπιταλιστές, που μιλούν μόνο για ανάπτυξη, της κλέβουν τα όνειρα και την παιδική ηλικία (sic), οπότε η μικρή ηρωίδα υποχρεώνεται να διασχίσει τον ωκεανό, για να πάει να τους βρει αυτοπροσώπως και να τους τα πει.
Η πραγματική Γκρέτα, όμως, είναι ένα υστερικό κοριτσάκι, με ύφος που σου επιτρέπει εύκολα να τη φαντάζεσαι με στολή της Hitlerjugend και η οποία, σε ρόλο Ιωάννας της Λωρραίνης για τον πλανήτη και την οικολογία, αποφάσισε να σώσει τον κόσμο. Είναι το προϊόν της διασταύρωσης του σκανδιναβικού καλβινισμού με την παλαβή Αριστερά, που μόνο στη Σουηδία θα μπορούσε να υπάρξει στην τέλεια μορφή του, εκεί όπου το χιούμορ είναι άγνωστο και, δυστυχώς, ακατάληπτο. Αν κάποιοι της έκλεψαν την παιδική ηλικία, φοβάμαι ότι αυτοί είναι μάλλον οι γονείς της (ηθοποιοί αμφότεροι), που προφανώς μετέχουν στην παραγωγή της παράστασης και την υποστηρίζουν. Υπό άλλες συνθήκες, εκείνοι που σήμερα την αποθεώνουν θα μιλούσαν για εκμετάλλευση ενός «αθώου παιδιού», αλλά εδώ ο σκοπός είναι αγαθός και αγιάζει το μέσον.
Φυσικό ήταν ο πρόεδρος Τραμπ να την ειρωνευτεί: «Ενα πολύ ευτυχισμένο κορίτσι, με ένα πολύ λαμπρό μέλλον», έγραψε στο Twitter. Ενα τόσο αντιπαθητικό μέσον αχρηστεύει τελείως το μήνυμα. Ποιους νομίζετε ότι μπορεί να πείσει αυτό το κοριτσάκι πέραν των ήδη πεπεισμένων; Αν ο Τραμπ ήθελε να το διασκεδάσει περισσότερο, θα μπορούσε να της στείλει καραμέλες, παιχνίδια, ίσως ακόμη και τα βιβλία της, αφού τόσο της λείπει το σχολείο. Της χρωστάει χάρη· διότι η παράστασή της πολώνει το ζήτημα, δεν απλώνει το μήνυμα: κάνει δηλαδή ό,τι ακριβώς και ο Τραμπ.
Πάντως, το περιβάλλον ανεβαίνει θέσεις στην ατζέντα της διεθνούς πολιτικής. Ακόμη και στη δική μας. Με την ομιλία του στον ΟΗΕ ο Κυριάκος έθεσε συγκεκριμένους στόχους, για τους οποίους θα κριθεί η κυβέρνησή του, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανώς πρασινίζουν, χωρίς ακόμη να είναι βέβαιο αν αυτό οφείλεται στη στροφή τους προς την οικολογία ή στην πασοκοποίηση…
Αρχηγός του ΚΟΣΜΟΥ
Φαντάζομαι θα το περιμένατε ότι ήταν και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Κόκκαλης στον ΟΗΕ, για τη σύνοδο σχετικά με την κλιματική αλλαγή. Πώς θα μπορούσε να μην ήταν; Αφού ο ΟΗΕ είναι, υποτίθεται, το πολιτικό κέντρο του πολιτισμένου κόσμου, ο δε Πέτρος είναι ο αρχηγός του ΚΟΣΜΟΥ. (Είναι το όνομα της οργάνωσής του αυτό: ΚΟΣΜΟΣ.) Εξάλλου, είναι και φαν της μικρής Γκρέτας, την οποία τσιτάρει συχνά. Οπως στην τελευταία του συνέντευξη, προ ημερών, που μας εξήγησε ότι «αντίπαλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός». Δεν έχει και πολύ άδικο, ξέρετε. Το είδος της επιχειρηματικής δραστηριότητας, χάρη στο οποίο ο ίδιος βρίσκεται σήμερα εκεί που είναι, δεν θα μπορούσε να υπάρξει σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας…
Prorogation
Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Βρετανία, με την οποία κρίνεται παράνομη η διακοπή των εργασιών του Κοινοβουλίου (prorogation), που είχε μεθοδεύσει η κυβέρνηση Τζόνσον, είναι ιστορικής σημασίας. Πέραν των άμεσων πολιτικών επιπτώσεων (ο Τζόνσον κινδυνεύει να γίνει ο πρωθυπουργός με τη συντομότερη πρωθυπουργία στην ιστορία του θεσμού), η απόφαση αλλάζει τον χαρακτήρα του πολιτεύματος. Μολονότι η απόφαση δικαιώνει το Κοινοβούλιο έναντι της κυβέρνησης, επειδή συμβούλευσε εσφαλμένα τη βασίλισσα, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται ελαφρώς από το ίδιο το Κοινοβούλιο στο Ανώτατο Δικαστήριο, ένα όργανο που δημιουργήθηκε μόλις το 1998, τον δεύτερο χρόνο της πρωθυπουργίας Μπλερ.
Πιλάτες
Προφανέστατα η Μητρόπολη Αργολίδος έχει δει λάθος το θέμα. Αν διαλογισμός, γιόγκα και πιλάτες ήσαν σατανικές πρακτικές, όπως φοβάται η Μητρόπολη, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου θα ήταν ο Σατανάς αυτοπροσώπως. Και όπως κι αν το κάνουμε, Σατανά δεν τον λες με τίποτα τον ΓΑΠ! Ισως ο ακριβέστερος παραλληλισμός θα ήταν με τον Δαλάι Λάμα.