Σε ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων στον Κεραμεικό, απέναντι από το θέατρο «Αβατον» η Ελένη Γερασιμίδου, με τον σύζυγό της, ηθοποιό Αντώνη Ξένο και την κόρη τους Αγγελική Ξένου, έστησαν εδώ και τέσσερα χρόνια το «Από Κοινού θέατρο». Ολα πέρασαν από τα χέρια τους, κυρίως του Αντώνη, εκτός από τα ηλεκτρολογικά και τις γυψοσανίδες. Με την αρχιτεκτονική φροντίδα της Ελένης Καράπα, μεταμόρφωσαν το παλιό συνεργείο της οδού Ευπατριδών 4, «σε έναν απόλυτα νόμιμο και ασφαλή χώρο, με άδεια για 50 άτομα», όπως λέει στην «Κ» η ηθοποιός.
Ξεκίνησαν με το «Φόρτυ ½ (μύησις)» μια σατιρική περφόρμανς της Γερασιμίδου για τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, την επιθεώρηση «Διακοπές στην Αθήνα» του Πάνου Χατζηκουτσέλη, τα «Σκουπίδια» του Γιάννη Ξανθούλη κ.ά. Την περασμένη άνοιξη ανέβασαν «Το Ανάκτορο στην Ανω Τούμπα» του Παναγιώτη Μέντη, το οποίο από τις 11 Οκτωβρίου, συνεχίζει για δεύτερη σεζόν σε σκηνοθεσία Αγγελικής Ξένου. «Είναι ένα έργο που μιλάει για τη μετανάστευση με πολύ ωραίο τρόπο, και με ένα ανατρεπτικό τέλος». Τον Νοέμβριο ακολουθεί το «Ας κάνουμε απόψε ένα παιδί» του Χάρη Γαντζούδη, σε σκηνοθεσία Μάνου Τσότρα και έπειτα οι «Καρέκλες» του Ιονέσκο με σκηνοθέτη τον Κοραή Δαμάτη.
Μόνο φέτος το καλοκαίρι η Ελ. Γερασιμίδου δούλεψε αλλού, στο «Αλσος», «για να μπορέσουμε να κρατήσουμε πιο άνετα το “Από Κοινού θέατρο”». Ριψοκίνδυνο μέσα στην κρίση να στήνεις θέατρο, το παραδέχεται, «αλλά αναζητούμε κάτι πιο ομαδικό, να ανεβάσουμε τα έργα που επιλέγουμε εμείς, και να πούμε ό,τι μας απασχολεί». Από τις ενδιαφέρουσες στιγμές ήταν η εβδομάδα μονολόγων, ιδέα του ηθοποιού Ακη Σιδέρη, λέει η ηθοποιός, η οποία μαζί με τους υπόλοιπους της επιτροπής (Παναγιώτη Μέντη, Γιάννη Μετζικώφ, Κοραή Δαμάτη, Μάνια Παπαδημητρίου), διάβασαν 80 έργα.
Από το 1973 στη σκηνή, όταν αποφοίτησε από τη Δραματική σχολή του Ζίζου Χαρατσάρη, δούλεψε στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και πάντα την ενδιέφερε το ελληνικό έργο. «Υπάρχουν ενδιαφέροντα έργα εκτός από εκείνα των καταξιωμένων δημιουργών, κι αυτό φάνηκε από την εβδομάδα των μονολόγων. Το ελληνικό έργο πέρασε πολλά αυτές τις δεκαετίες». Κι αν για πολλά χρόνια δεν ήταν στις προτεραιότητες κάποιων σκηνών και κυρίως των εμπορικών της Αθήνας, το αποδίδει ότι «εκείνα τα χρόνια, ίσως δεν δινόταν η ευκαιρία σε κάποιες πρωταγωνίστριες να αλλάξουν πολλά κοστούμια».
Σαράντα έξι χρόνια στο θέατρο βίωσε πολλές αλλαγές. Η υπερπροσφορά των τελευταίων χρόνων επιτρέπει «την παρεξήγηση του μοντέρνου που ζούμε σήμερα. Μπλέξαμε με το τι είναι πρωτοπορία. Καθένας που δεν έχει κάτι να πει, με μεγάλη ευκολία πειράζει αρχαία κείμενα, κλασικά έργα, σπουδαίους σύγχρονους. Αν δεν έχεις δομήσει πώς μπορείς αβασάνιστα να αποδομήσεις;». Από την άλλη είναι κατηγορηματική: «Δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κανέναν να εκφραστεί. Καλύτερα είναι να μιλήσουμε για την εκμετάλλευση που γίνεται από τα μεγάλα θέατρα, με τις μεγάλες παραγωγές, με τις εξοντωτικές ψεύτικες οντισιόν, αφού έχουν προαποφασίσει ποιους θα πάρουν. Το χειρότερο είναι ότι υπάρχει κι ένας κόσμος που νομίζει ότι εάν κερδίζει τη ζωή του από αυτή τη δουλειά δεν είναι καλλιτέχνης. Παιδιά που είτε γιατί έχουν οικογενειακή άνεση είτε δουλεύουν αλλού το πρωί, θεωρούν κακό να διεκδικήσουν αμοιβή. Μια άλλη μάστιγα της εποχής είναι να κερδίζεις χρήματα πουλώντας στο Ινσταγκραμ. Ποστάρουν φωτογραφίες με διάφορα είδη τα οποία διαφημίζει μια ωραία κοπέλα και συχνά ταλαντούχα, η οποία έτσι κερδίζει περισσότερα χρήματα από ό,τι στην τέχνη. Αλλο κακό της εποχής είναι ότι μπορείς να βρεις ευκολότερα δουλειά στο θέατρο ανάλογα με πόσους φόλουερς έχεις».
Οι νέοι ηθοποιοί έχουν πολλά εφόδια. «Για αυτά τα παιδιά που μπαίνουν στο θέατρο και έχουν πτυχία, γνώσεις, γνωρίζουν μουσική, χορό, πραγματικά λυπάμαι. Εμείς τσαλαβουτούσαμε. Ο Φλέρυ και ο Σειληνός μάς έλεγαν “δεν πειράζει, φτάνουν τα χαμόγελά σας. Θα σας δίνουμε κινήσεις πιο χαλαρές που θα φαίνονται εντυπωσιακές”. Για εκείνα τα παιδιά που ρωτούν “πώς θα μπω στην τηλεόραση;” δεν λυπάμαι. Είχα έναν μαθητή που με ρωτούσε επίμονα. “Δεν ξέρω, εμάς πρώτα μας έβλεπαν στο θέατρο, και έπειτα μας καλούσαν στην τηλεόραση”, του απάντησα. Υπάρχει και το άλλο: σε κάποιες σχολές αποφασίζουν οι μαθητές ποιοι καθηγητές τους κάνουν. Εμείς είμαστε παλιότερη γενιά. Τα προηγούμενα χρόνια απαξίωναν τους παλιούς και ανακάλυπταν την αξία τους μετά θάνατον, όπως στην περίπτωση του Αυλωνίτη, του Χατζηχρήστου κ.ά. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δούλευαν και ζούσαν από το θέατρο και έπρεπε να είναι πολύ καλοί για να υπάρχουν στον χώρο. Δεν ήταν μανίκι της γούνας κανενός. Φυσικά υπήρχαν κάποιοι με οικογενειακή άνεση ή πρωταγωνίστριες που τα είχαν με επιχειρηματίες».
Στα 70 της θέλει να εργάζεται. «Αλλωστε, από 20 χρόνων έπαιζα μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες. Τώρα αν είσαι συνταξιούχος σου κρατούν το 60% της σύνταξής σου. Υπάρχουν συνάδελφοι που θέλουν αλλά δεν μπορούν να δουλέψουν. Είναι άδικο. Από την άλλη και το ίδιο το θέατρο χρειάζεται τις ηλικίες αυτές. Στη «Μουρμούρα» που παίζω κατά καιρούς, ποια θα παίξει τη μάνα του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, η κόρη μου; Οσο έχω δυνάμεις θα δουλεύω, δεν λέω να σύρομαι στη σκηνή, αυτό δεν μου αρέσει».
Στην πολιτική υπάρχει ψευτιά
Οι λαϊκές ηρωίδες είναι πάντα το φόρτε της, δεν κρύβει όμως ότι θα ήθελε να παίξει στις «Ευτυχισμένες ημέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ ή στο «Χάρολντ και Μοντ» του Κόλιν Χίγκινς. Τηλεόραση «κάνω σε μικρές δόσεις», ενώ η καθημερινότητά της περιλαμβάνει «το μαγείρεμα που με ξεκουράζει, να γράψω κανένα σχόλιο ή κάποια διηγήματα». Το «Σινέ Πανόραμα» και το «Αυτές» κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Περίπλους και τελευταίο, το «Αυτές και Εκείνες» από τις εκδόσεις Οστρια. Εχει όμως και κοινοβουλευτική δραστηριότητα. Εξελέγη με το ΚΚΕ το 2012 και το 2015 στη Β΄ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης και φέτος στην Α΄ Περιφέρεια Ανατολικής Αττικής. Παραιτήθηκε λόγω φόρτου εργασίας στο θέατρο, και την έδρα της κατέλαβε ο Γιάννης Γκιόκας. Ομως η σύγκριση πολιτικής – θεάτρου είναι μοιραία. «Στην πολιτική υπάρχει ψευτιά, στο θέατρο αλήθεια. Δεν είναι υποκριτική, είναι υποκρισία. Οχι από παντού. Υπάρχουν άνθρωποι σε άλλα κόμματα που είναι ευγενικοί και καλλιεργημένοι. Δεν είναι όλοι σκάρτοι και ούτε συμφωνώ με το “να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή”».