Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος, που λίγο να ενδιαφέρεται για τη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης και δεν γνωρίζει τον επαίσχυντο ρόλο των Σοβιετικών στο αρχικό στάδιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνεργασία των Σοβιετικών με τους ναζί, βάσει του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, με σκοπό την εδαφική επέκταση του καθεστώτος τους εις βάρος των γειτόνων τους (Πολωνίας, Φινλανδίας και χωρών της Βαλτικής) είναι κοινός τόπος. Μόνον οι συντάκτες του «Ριζοσπάστη» υπερασπίζονται ακόμη τη σύμπλευση του ναζιστικού με το σοβιετικό καθεστώς, που ξεκίνησε με το σύμφωνο μη επίθεσης που υπέγραψαν οι δύο πρωθυπουργοί στις 23 Αυγούστου 1939 και έληξε με τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετία. Ξέχασα! Είναι και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Κόκκαλης. Εν πάση περιπτώσει, η γενική εικόνα δεν αλλάζει: οι απολογητές του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ ανήκουν στη σφαίρα της γραφικότητας. Δεν κάθεσαι να τους πάρεις στα σοβαρά, ούτε και χρειάζεται να ανοίξεις κουβέντα μαζί τους. Τους αφήνεις με το πρόβλημά τους να τα βγάλουν πέρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι εύλογο να απορείς με τη στάση της Ν.Δ. στο Ευρωκοινοβούλιο. Μόνο μία από την ομάδα των ευρωβουλευτών, η Αν-Μισέλ Ασημακοπούλου, υπερψήφισε το σχετικό ψήφισμα του Κοινοβουλίου. Οι άλλοι την κοπάνησαν, έβγαλαν την ουρά τους έξω (δήλωσαν παρών), ενώ μία άλλη κυρία της Ν.Δ., η Μαρία Σπυράκη, το καταψήφισε κιόλας! Αν μάλιστα κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το ίδιο το ψήφισμα, η απορία γίνεται κατάπληξη, διότι το κείμενο είναι ιστορικά ακριβέστατο και αποσκοπεί στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής συνείδησης στην αξία της δημοκρατίας, υπό τις συνθήκες μάλιστα των σύγχρονων κινδύνων που αντιμετωπίζει. Πώς μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την προσέγγιση του συγκεκριμένου ψηφίσματος στους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα είναι κάτι αξιοπερίεργο, και ιδίως όταν πρόκειται για πολιτικούς που τοποθετούν τον εαυτό τους στο φάσμα της Κεντροδεξιάς.
Προσωπικά, συμφωνώ με κάθε μία από τις περίπου 2.500 λέξεις του ψηφίσματος, νομίζω όμως ότι η Ν.Δ. έκανε πολύ καλά και δεν πήρε θέση στο ζήτημα (διότι με αυτό ισοδυναμούσε τελικά η στάση της), όσο καταγέλαστη ή ανόητη και αν ήταν η στάση που διάλεξε να τηρήσει ο καθένας από τους ευρωβουλευτές της. Εξηγούμαι, αμέσως: στο εδάφιο ΙΓ, παράγραφος 6, του ψηφίσματος διαβάζουμε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «καταδικάζει όλες τις εκδηλώσεις και τη διάδοση, μέσα στην Ε.Ε., ολοκληρωτικών ιδεολογιών, όπως ο ναζισμός και ο σταλινισμός».
Οπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα έχουμε ένα κόμμα, το οποίο επισήμως ασπάζεται και διαδίδει τον σταλινισμό και το οποίο είναι ένα από τα τελευταία ταμπού της Μεταπολίτευσης. Ακριβέστερα, είναι το προπατορικό αμάρτημα της Μεταπολίτευσης. Η άνευ όρων νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν το τίμημα που είχε να πληρώσει η Δεξιά, προκειμένου να επαναφέρει τη δημοκρατική ομαλότητα στη χώρα μετά τη στρατιωτική δικτατορία. (Η δικτατορία ήταν, από μια σκοπιά, σαν να κάνουν κίνημα οι υπηρέτες στο Downton Abbey και να πετάνε έξω συλλήβδην τους λόρδους και τις λαίδες. Συνεπώς, έπαιζε και ο παράγων ενός ισχυρού αισθήματος ενοχής…) Εκτοτε, το πολιτικό σύστημα που εξελίχθηκε από το 1974 και ύστερα μετέφερε στον μηχανισμό του το παράδοξο ενός κόμματος, το οποίο αρνείται την «αστική δημοκρατία» και το Σύνταγμά της και εργάζεται για να τα ανατρέψει. Ωστόσο, όλοι το σέβονται «για τους δημοκρατικούς αγώνες του» (ας γελάσω) και, μπροστά του, φροντίζουν ποτέ να μην αναφέρονται στα κουσούρια του.
Το ευτύχημα ήταν ότι την προνομιακή θέση που παραχώρησε η Δημοκρατία στο ΚΚΕ, το κόμμα του σταλινισμού δεν κατάφερε να την εκμεταλλευθεί. Εγκλωβισμένο στον ζουρλομανδύα των ιερών κειμένων της ορθοδοξίας του, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και έπαψε να είναι απειλή. Στις μέρες μας είναι κάτι σαν Ιεχωβάδες της πολιτικής, με μόνιμη θέση στη σκηνή, αλλά χωρίς ουσιαστική επιρροή. Τη δυνατότητα που παραχωρούσε στο ΚΚΕ η προνομιακή θέση που του αναγνώριζε το σύστημα (να έχει, π.χ., το «δημοκρατικό δικαίωμα» να κλείνει όλο το κέντρο της πρωτεύουσας με πενήντα διαδηλωτές), άλλοι την εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο για να φθάσουν στην εξουσία: το ΠΑΣΟΚ και αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως, σήμερα, το μέτωπο της σύγχρονης Κεντροδεξιάς με την Αριστερά δεν βρίσκεται στην Ιστορία. Βρίσκεται κατ’ αρχάς στην οικονομική ανάπτυξη και, επίσης, στην υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ένας πολιτικός βαθύτατα δημοκρατικών πεποιθήσεων – για όποιον, τουλάχιστον, έχει μελετήσει τη ζωή του και δεν έχει χάψει αμάσητη την προπαγάνδα της Αριστεράς. Παρ’ όλα αυτά, ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο μισητός στην Αριστερά ήταν επειδή με την οικονομική ανάπτυξη της πρώτης οκταετίας του απογείωσε τη χώρα από την εμφυλιοπολεμική μιζέρια.
Στην ανάπτυξη, λοιπόν, είναι το πραγματικό στοίχημα της κυβέρνησης, γιατί εκεί θα ηττηθεί η Αριστερά. Χρειαζόμαστε πραγματισμό, αρκετά πληρώσαμε τις ιδεολογίες. Επομένως, αλλού είναι οι μάχες που έχει να δώσει η κυβέρνηση με την Αριστερά – αναπόφευκτα, εφόσον θέλει να αλλάξει τις δομές του κράτους και της οικονομίας. Ποιος ασχολείται τώρα με το ΚΚΕ! Είναι μεν πρόβλημα, αλλά δεν σε εμποδίζει να ζεις κανονικά. Είναι, ας πούμε, σαν τη φαλάκρα. Ε, δεν κηρύσσεις πόλεμο στη φαλάκρα! Απλώς την αγνοείς…