Οταν ο νεκρός είναι κάποιος που ξεπέρασε τα όρια του στενού οικογενειακού και επαγγελματικού περιβάλλοντος, ο τρόπος που ο καθένας αναμετριέται μαζί του αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Ζακ Σιράκ, με πάνω από 40 χρόνια στην πολιτική σκηνή, πρόλαβε να θητεύσει σε τόσα υψηλά αξιώματα, να αλλάξει θέσεις σε τόσα καίρια ζητήματα και να αφήσει τόσο πολύπλοκη κληρονομιά, που αυτά που επιλέγουμε να σημειώσουμε γι’ αυτόν ίσως λένε περισσότερα για εμάς τους ίδιους.
Ο Σιράκ ήταν λαϊκιστής, κυνικός, πολιτικάντης που πολέμησε στην Αλγερία υπέρ της αποικιοκρατίας και, στο τέλος της καριέρας του, καταδικάστηκε για διαφθορά. Ενώ επισήμανε την ανάγκη να γεφυρωθεί ο κοινωνικός διχασμός στη Γαλλία, με την πολιτική του δεν πέτυχε πολλά. Το 1995 παραδέχθηκε επισήμως τη γαλλική συμβολή στην εξόντωση των Εβραίων της Γαλλίας από τους ναζί, ενώ το 2002 απέρριψε την άκρα Δεξιά στη χώρα του, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να αποδεχθεί τη μισαλλοδοξία και το μίσος. Από νωρίς, το 2002, προειδοποιούσε για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Το 2003 ήταν από τους σφοδρότατους πολεμίους της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ.
Οι δηλώσεις άλλων πολιτικών συχνά αποκαλύπτουν πώς θα ήθελαν να βλέπουν τους ίδιους. Η Αγκελα Μέρκελ τίμησε τον Σιράκ ως έναν «μεγάλο αρχηγό κράτους και Ευρωπαίο». Ο Βλαντιμίρ Πούτιν σημείωσε: «Ο Ζακ Σιράκ κέρδισε τον σεβασμό των συμπολιτών του και υψηλή διεθνή εκτίμηση ως σοφός και διορατικός πολιτικός, ο οποίος με συνέπεια προστάτευσε τα συμφέροντα της χώρας του». Ενώ εξήρε τη συμβολή του εκλιπόντος στις στενές σχέσεις Γαλλίας – Ρωσίας, ο Πούτιν αποσιώπησε τον ισχυρό φιλοευρωπαϊσμό του. Ο Σοσιαλιστής τέως πρόεδρος (και στερημένος χαρίσματος) Φρανσουά Ολάντ μίλησε για τον «μαχητή» που «γνώριζε πώς να καλλιεργεί πραγματικούς δεσμούς με τους πολίτες της Γαλλίας». Ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης Ρισάρ Φεράν ταύτισε τον Σιράκ με τη Γαλλία. «Μια Γαλλία κατ’ ομοίωσή του: παθιασμένη, πολύπλοκη, συχνά γεμάτη αντιφάσεις, πάντα με ασίγαστο πάθος για τον ρεπουμπλικανισμό».
Τα τελευταία χρόνια, ο ίδιος ο Σιράκ δεν μιλούσε δημοσίως. Ομως, στην όχθη του Σηκουάνα ένα ιδιαίτερης ομορφιάς κτίριο έχει την τελευταία κουβέντα. Ο Σιράκ είχε αφοσιωθεί στην κατασκευή του Μουσείου Quai Branly για την ανάδειξη πολιτισμών που αναπτύχθηκαν εκτός Ευρώπης. «Το μουσείο αυτό βασίστηκε στην ισότητα και στην αξία όλων των πολιτισμών του κόσμου», είπε στα εγκαίνια το 2006. Μέρος των αντιφάσεων του Σιράκ: κάποιοι κατήγγειλαν «αποικιοκρατική» αντίληψη, ενώ το μουσείο φιλοξενεί αριστουργήματα σε έναν μοναδικό διάλογο πολιτισμών.