Την περασμένη Κυριακή, μέσα στο παραλήρημά του για το ποίημα «Αγριόχηνες» της Μαίρης Ολιβερ, ο κύριος Γκρι ανέφερε τη Λάνα Ντελ Ρέι. Οτι το ποίημα της Ολιβερ θα μπορούσε να έχει ως μουσική υπόκρουση οποιοδήποτε τραγούδι της Ντελ Ρέι.
Αναζήτησα αυτό το πέταγμα του ποιήματος της Ολιβερ, τον ανοιχτό ορίζοντα, τη φύση που βρίσκεται σε οργασμό και σε πένθος την ίδια στιγμή –φαίνεται πως κάτι κερδίζεται, κάτι χάνεται πάντοτε, ταυτόχρονα–, την αμερικανική απλωσιά της πιονέρικης φαντασίας, το κατασταλαγμένο, θλιμμένο πνεύμα του κάθε ανθρώπου που τσακίστηκε και τσάκισε, αναζήτησα όλα όσα τέλος πάντων περνούν σαν γυμνές αχτίδες φωτός μέσα και πίσω από τις λέξεις σε κάποια συγκεκριμένα τραγούδια της Ντελ Ρέι.
Στάθηκα σε μερικά αγαπημένα κομμάτια που είχα καιρό να ακούσω, το «High by the Beach», το «Music to Watch Boys To», το «Honeymoon», και αφέθηκα για μία ακόμη φορά σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα υπνωτιστικής ατμόσφαιρας και μιας αναστάτωσης που σε κάνει να μην ξέρεις πού να σταθείς και πώς να αναπνεύσεις, αλλά τελικώς ανέτρεξα στο πολύ φρέσκο άλμπουμ της, το πέμπτο, αυτό που κυκλοφόρησε τέλη Αυγούστου: το «Norman Fucking Rockwell!».
Κυρίως χασομέρησα, ονειροπόλησα, οδήγησα, ξάπλωσα και κοιμήθηκα ακούγοντας μερικά αλησμόνητα τραγούδια όπως τα «How to Dissapear», «Cinnamon Girl», «Mariners Apartment Complex», «Venice Bitch», όμως ο κύριος Γκρι ήταν που μου υπενθύμισε ότι οι αγριόχηνες μέσα μας πετούν καλύτερα στον ρυθμό του έξοχου «California».
«Κανονικά, βέβαια, ένα ποιητικό αριστούργημα όπως αυτό της Ολιβερ δεν χρειάζεται υπόκρουση, έχει τη δική του μουσική ή, στη χειρότερη περίπτωση, μουσική χωρίς φωνή, χωρίς στίχους, αυτό που κάνουμε τώρα εδώ είναι ιεροσυλία», σχολίασε ο κύριος Γκρι, που μπορεί να είναι μεγάλος σπάστης όταν θέλει.
Αυτή τη φορά τον αγνόησα και ας ήξερα ότι είχε δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Ηθελα όμως να πω δυο λόγια γι’ αυτή την όμορφη Αμερικανίδα, που μέσα από τη μουσική και τους στίχους της σε τινάζει με ηλεκτρικό ρεύμα ή, από μιαν άλλη σκοπιά, εκμηδενίζει μέσα σου και γύρω σου κάθε αίσθηση βαρύτητας. Το ότι μου τη θύμισαν οι «Αγριόχηνες» δεν με πείραζε. Μάλλον το αντίθετο: αυτά τα νοητά, εσωτερικά (διανοητικά ή συναισθηματικά – συνειρμικά εν τέλει) «λινκ» από ένα ποίημα σε ένα τραγούδι, σε μια ταινία, σε ένα μυθιστόρημα, σε ένα ντοκιμαντέρ, σε ένα δοκίμιο, σε ένα ποίημα ξανά και πάλι, αυτά είναι μερικά από τα αλησμόνητα ταξίδια που σε κρατούν ζωντανό ακόμη και τις δύσκολες στιγμές που εσύ κάπως το έχεις ξεχάσει.
Από την άλλη, όπως το ποίημα της Ολιβερ, έτσι και η μουσική της Ντελ Ρέι σού υπενθυμίζουν κάτι που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό: ότι άλλο η χαρά και άλλο η ευτυχία. Οτι μπορείς να είσαι ευτυχισμένος (για ένα δευτερόλεπτο, για ένα λεπτό, για μια ώρα, για μιαν ημέρα) χωρίς διόλου να είσαι χαρούμενος. Πλήρης αλλά όχι δυσφορικά κινητικός ή, πολύ περισσότερο, φρενήρης. Είναι αυτή η αίσθηση που απομένει σαν απόσταγμα έπειτα από έναν προσωπικό αγώνα, ένα αγκομαχητό, μια προσπάθεια. Μικρή ή μεγάλη, λίγη σημασία έχει.
• Αφιερωμένο σε μια τάξη αγγλικών της κοινότητας ΚΕΘΕΑ Εξοδος.