Πέμπτη χρονιά για τις «Νύχτες κλασικής μουσικής» στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, μια διοργάνωση η οποία τείνει να γίνει θεσμός και στην οποία οι φιλόμουσοι προσβλέπουν με ανυπομονησία, καθώς το φθινοπωρινό αθηναϊκό μουσικό τοπίο παραμένει σταθερά άνυδρο. Χάρη στη στήριξη του Ιδρύματος Σβαρτς στα τέλη Σεπτεμβρίου αυτός ο κύκλος συναυλιών σηκώνει με εντυπωσιακή συνέπεια την αυλαία κάθε αθηναϊκής μουσικής σεζόν, παρουσιάζοντας εκδηλώσεις υψηλού επιπέδου στις οποίες συμμετέχουν απόφοιτοι και καθηγητές του περίφημου Ινστιτούτου Μουσικής Κέρτις των ΗΠΑ.
Φέτος οι βραδιές ξεκίνησαν στις 18 Σεπτεμβρίου με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ρεσιτάλ πιάνου. Η νεότατη Τζάνις Καρίσα, υπότροφος του ιδρύματος που στηρίζει ο σπουδαίος Κινέζος πιανίστας Λανγκ Λανγκ, ξεκίνησε σπουδές στο Κέρτις το 2013 και έκτοτε έχει τιμηθεί με πλήθος διακρίσεων. Μέσα από τα έργα που επέλεξε να παρουσιάσει, ξεδίπλωσε πλήρως το ταλέντο της σε ό,τι αφορά τη δεξιοτεχνία αλλά και την έκφραση. Ξεκίνησε τη βραδιά με τη Σονάτα αρ. 6 σε ρε μείζονα του Μότσαρτ, ένα έργο μονάχα φαινομενικά απλό: όπως τόσο συχνά στη μουσική του συγκεκριμένου συνθέτη έτσι και στη συγκεκριμένη σύνθεση οι δυσκολίες δεν είναι κυρίως τεχνικές αλλά εκφραστικές. Ασφαλώς έχει σημασία να είναι όλοι οι μουσικοί φθόγγοι στην ώρα τους και στη θέση τους, αλλά ακόμα περισσότερο μετρά η πλαστικότητα με την οποία θα σχηματιστεί η μελωδική γραμμή και ο τρόπος με τον οποίο θα αρθρωθεί το μουσικό κείμενο σε ενότητες με νόημα, ώστε το έργο να μην καταλήξει καταρράκτης από νότες. Παρά την εύλογη αγωνία των πρώτων λεπτών, η Καρίσα ανταποκρίθηκε, αρχικά χρωματίζοντας κάπως μηχανικά τις φράσεις, αλλά όσο περνούσε η ώρα δείχνοντας όλο και μεγαλύτερη ευαισθησία και ελευθερία ως προς την έκφραση.
Στη δημοφιλή «Ουγγρική Ραψωδία» αρ. 15 του Λιστ, που ακολούθησε, είχε την ευκαιρία να επιδείξει την τεχνική και δεξιοτεχνική της άνεση, όπως επίσης δύναμη, η οποία σε ό,τι αφορά την ένταση του ήχου θα μπορούσε να εκτιμηθεί καλύτερα σε μεγαλύτερη αίθουσα.
Πιο χαλαρή, στο δεύτερο μέρος του προγράμματος η πιανίστρια έδωσε ερμηνείες με περισσότερες διαβαθμίσεις και μεγαλύτερη εσωτερικότητα. Ξεκίνησε με το πρώτο Πρελούδιο σε μι ελάσσονα, από τα έξι του έργου 35 του Μέντελσον, και απέδωσε εντυπωσιακά τη φούγκα που το ακολουθεί. Συνέχισε χωρίς διακοπή με τα
«Τέσσερα κομμάτια για πιάνο» έργο 119 του Μπραμς. Πρόκειται για απαιτητικές συνθέσεις που προϋποθέτουν σε ίσο βαθμό τεχνική και συναισθηματική ωριμότητα. Αποτελούν τις τελευταίες συνθέσεις του Μπραμς για πιάνο και η ουσία τους βρίσκεται σχεδόν αποκλειστικά στην έκφραση, επειδή εκεί την τοποθετεί ο ίδιος ο δημιουργός τους, όπως γνωρίζουμε από την αλληλογραφία του με την Κλάρα Σούμαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμά κανείς την καθαρά μουσική αξία τους, το αρμονικό και ρυθμικό τους ενδιαφέρον. Ομως, όλα αυτά είναι εργαλεία στα χέρια του Μπραμς προκειμένου να εκφράσει με τη χαρακτηριστική του γλυκύτητα αλλά και πάθος τα βαθιά συναισθήματά του. Τεχνικά άμεμπτη, η Καρίσα φώτισε τον κόσμο αυτό με την καθαρή ματιά της ηλικίας της.