Με γεια του με χαρά του, μπράβο του, τον ζηλεύω, υποκλίνομαι. Τίποτε λιγότερο. Ούτε στα καλύτερα όνειρά μου δεν έχω δει τέτοιες εισπράξεις από βιβλία μου. Τα βιβλία του πουλιούνται σαν κουλούρια στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια, γίνονται ταινίες κι ο ίδιος εισπράττει δικαιώματα. Τι πιο ωραίο, τι πιο μεγαλειώδες. Ενας είναι ο Γιάνης, σαν το -νι του ονόματός του. Δήλωσε, μάλιστα, πως τα εισοδήματά του που τριπλασιάσθηκαν μετά τη θητεία του, την περυσινή χρονιά υπεχώρησαν αισθητά διότι τα καθήκοντά του ως αρχηγού κόμματος δεν του άφηναν χρόνο για να γράφει και να κηρύσσει τις ιδέες του. Ο άνθρωπος είναι εμπνευσμένος συγγραφέας κι εμείς τον παρεξηγήσαμε. Παρότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μας το δείξει. Ντυνόταν καλλιτέχνης κι εμείς νομίζαμε ότι δεν ξέρει να ντύνεται πολιτικός. Μας έκλεινε το μάτι κι εμείς νομίζαμε πως μας κορόιδευε. Τα είδη στο στερέωμα της γραφής πάνε κι έρχονται: ιστορική φαντασία, πολιτική φαντασία, επιστημονική φαντασία και τώρα οικονομική φαντασία. Ενας Ασίμοφ είναι ο άνθρωπος, ένας Φίλιπ Κ. Ντικ, ένας Γιάνης. Ενας είναι ο Γιάνης.
Το έργο του αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία διότι δοκίμασε τις εμπνεύσεις της φαντασίας του στην πραγματικότητα. Θα μου πείτε, τον βοήθησε και το περιβάλλον της ωραίας χώρας που δεν χάνει ευκαιρία να τρέχει πίσω απ’ τον κάθε φαντασμένο. Δεν γράφει ό,τι του κατεβεί στο μυαλό κλεισμένος στο γραφείο του. Κατεβαίνει στις πλατείες, ανακατεύεται με το πλήθος, ακούει τον απλό άνθρωπο, μπαίνει στα υπουργεία, ηχογραφεί τα Eurogroup. Εχει ντοκουμέντα ο άνθρωπος. Και τον φαντάζομαι αργά τη νύχτα, ενώ η υπογάλαζη λάμψη απ’ την οθόνη του υπολογιστή φωτίζει το γυμνό πλην εμπνευσμένο του κρανίο να του κατεβαίνει η ιδέα: «Ας πούμε ότι κλείνουμε τις τράπεζες. Για να δούμε τι γίνεται». Και τις έκλεισε για να μοιραστεί τις εμπνεύσεις του με έντεκα εκατομμύρια Ελληνες. «Μη με απασχολείτε με εκατομμύρια όταν παίζω με δισεκατομμύρια», είπε και τίναξε το κεφάλι του σαν να τον άγγιξε Γάλλος αστυνομικός.
Δεν ξέρω αν η χώρα πρέπει να ζητήσει ποσοστά από τις πωλήσεις των βιβλίων του Γιάνη. Προς το παρόν, ας απολαύσουμε τα καλά της ηθικής ικανοποίησης. Ταλαιπωρηθήκαμε, φοβηθήκαμε, πάθαμε κατάθλιψη, φτωχύναμε, όμως άξιζε τον κόπο. Βοηθήσαμε να γεννηθεί ένα νέο λογοτεχνικό είδος και να γραφτούν μερικά επιτυχημένα βιβλία. Η βαριά βιομηχανία μας είναι ο πολιτισμός. Αν ο Γιάνης δεν είχε οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα στο χείλος της αβύσσου, αν δεν είχε απειλήσει μια ολόκληρη ήπειρο με οικονομικό σεισμό, πόσοι θα ασχολούνταν με τις εμπνεύσεις του; Θα μου πείτε, και πριν γίνει υπουργός πουλούσε. Μετά όμως οι πωλήσεις του απογειώθηκαν. Χάρη σε σένα και σε μένα, φίλε αναγνώστη.