Στον ΣΥΡΙΖΑ διανύουν ακόμη τη φάση του μετατραυματικού σοκ της ήττας. Πολιτεύονται, λοιπόν, με το ένστικτο του σκαντζόχοιρου, που μόνον ένα κόλπο ξέρει ο καημένος και σε αυτό καταφεύγει πάντα. Ο σκαντζόχοιρος έχει τα αγκάθια του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη λεγόμενη δομική αντιπολίτευση (όχι σε όλα) και τη συστηματική άρνηση της πραγματικότητας. Ενώ, λ.χ., διαβάζουμε τις προσωπικές μαρτυρίες δικαστών για τη δράση του Δημήτρη «Ρασπούτιν» Παπαγγελόπουλου και αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως επί ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε ένα παρακράτος στη Δικαιοσύνη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το θράσος να καταγγέλλει αορίστως «πιέσεις εις βάρος δικαστικών», όταν όλος ο κόσμος βλέπει δικαστές να προσέρχονται αυτοβούλως και να καταθέτουν. Την ίδια ώρα, δε, ο βουλευτής του κόμματος Σάκης Παπαδόπουλος (ο γλυκύς και νηφάλιος Σάκης, ο πάντα διαλλακτικός Σάκης…), στην προσπάθειά του να υπερασπισθεί τον τέως αναπληρωτή υπουργό, μας λέει –πάνω-κάτω– ότι δεν είναι και τόσο κακό να ασκεί πιέσεις ένας υπουργός σε δικαστές. Τι λέτε, κύριε Σάκη μας; Εν ολίγοις, δεν βρίσκεις συνοχή στον λόγο ή στη σκέψη, γιατί δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ενστικτώδης αντίδραση.
Ομοίως και στην περίπτωση της πρώτης συνάντησης Μητσοτάκη και Ερντογάν, στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Παρά την καλή έκβασή της (είχε προηγηθεί πολύ σοβαρή προετοιμασία), ο ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται στον Μητσοτάκη με το ερώτημα γιατί δεν έθεσε στον Ερντογάν το ζήτημα των παραβιάσεων στο Αιγαίο. Δηλαδή θαυμάζεις το θράσος τους! Η δέουσα απάντηση από πλευράς του πρωθυπουργού θα ήταν ότι εκείνος, πάντως, δεν υποσχέθηκε στον Ερντογάν τους οκτώ φυγάδες. (Το αναφέρω, όχι επειδή αμφισβητεί κανείς ότι πράγματι δόθηκε η υπόσχεση από τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδος, αλλά για τον λόγο ότι, μετά την αλλαγή κυβέρνησης στην Αθήνα, η τουρκική πλευρά μιλάει πλέον με περισσότερη ελευθερία για το ζήτημα…)
Δεν θεωρώ εντελώς τυχαίο ότι η γενική σύγχυση του ΣΥΡΙΖΑ επιτείνεται την ίδια ώρα που η υπόθεση Ρασπούτιν παίρνει μια τόσο δυσάρεστη τροπή για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν το θρίλερ, που θα ακολουθήσει με τη σύσταση της προανακριτικής, ανταποκρίνεται στις υποσχέσεις του trailer, τότε ό,τι απέμεινε από το περιώνυμο «ηθικό πλεονέκτημα» εξανεμίζεται: finito. Αν αποδειχθεί με τεκμήρια ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς (είτε με δεξιά δεκανίκια είτε χωρίς) χειραγωγούσε τη Δικαιοσύνη, και μάλιστα με τέτοιες βάρβαρες μεθόδους, παύει να έχει σημασία γιατί η Ν.Δ. απέφυγε να στηρίξει το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την επέτειο του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Καλύτερα να κερδίζεις τις νίκες στην πράξη, παρά στη θεωρία και στα ψηφίσματα – δεν λέω και τίποτε φοβερό, νομίζω.
Αν η Δικαιοσύνη αποφασίσει να υπερασπιστεί το κύρος της, αν δηλαδή οι ευσυνείδητοι δικαστές, εκείνοι που ζημιώθηκαν περισσότερο κάθε άλλου σε αυτή την υπόθεση, αποφασίσουν να βγουν και να μιλήσουν, η υπόθεση που θα αποκαλυφθεί θα είναι πλήγμα τεράστιο για τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Διότι μπορεί να μην είναι μέσα στη δικογραφία, είναι όμως εκ των πραγμάτων μέσα στην εικόνα. Πώς το είπε η κυρία Θεανώ, των περίφημων γεμιστών και του διαμερίσματος στο Λονδίνο; «Μα είναι δυνατόν να συνέβαιναν αυτά και να μην το γνώριζε ο Τσίπρας;» Πολύ σωστά, κυρία Θεανώ! Με τη διαφορά ότι ισχύει αντιστρόφως από τον τρόπο που το εννοείτε. Τυχόν παραπομπή του τέως πρωθυπουργού σε εξεταστική, εφόσον δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία, θα ήταν το εισιτήριο για την αθώωσή του. Γι’ αυτό και ωρύονται στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν παραπέμπεται και ο Τσίπρας. Βλέπετε, μια ελεγχόμενη από την κυβέρνηση Δικαιοσύνη, έτσι όπως θα την ήθελαν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μόνο εργαστήριο εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων· μπορεί να είναι και πλυντήριο.
Πολιτικά μιλώντας, για να συμβεί η ανεπανόρθωτη ζημία στον ΣΥΡΙΖΑ και στους στυλοβάτες του (θεσμικούς ή μη), δεν είναι απαραίτητο να υπάρξει καταδίκη. Αρκεί να επιτραπεί σε εκείνους που θα αναλάβουν τη διερεύνηση της υπόθεσης η πρόσβαση στο ιστορικό των κλήσεων ορισμένων τηλεφωνικών αριθμών. Αν, ρωτώ υποθετικά, διαπιστωθεί ότι κατά την περίοδο ζύμωσης της σκευωρίας, ο αρμόδιος υπουργός συνομιλούσε πέντε και έξι φορές την ημέρα με παράγοντα του δημοσίου βίου, ο οποίος δεν οφείλει να έχει οιανδήποτε ανάμειξη σε παρόμοιες ιστορίες, τότε τι γίνεται;
Πώς είναι δυνατόν να περνούν τέτοιες φρικτές σκέψεις από το βρώμικο μυαλό μου – είμαι βέβαιος ότι αυτό αναρωτιέστε. Θα συμφωνήσω μόνο με τον επιθετικό προσδιορισμό: βρώμικο. Κατά τα λοιπά, σας βεβαιώ ότι δεν βγαίνουν από το μυαλό μου. Αυτό ακούω από διάφορες πλευρές, στο πλαίσιο της άσκησης των επαγγελματικών καθηκόντων μου. Να μη σας το πω; Να μη σας προετοιμάσω; Και μη νομίζετε ότι κι εγώ δεν φρίττω όταν ακούω να μου τα λένε. Καμιά φορά τους διώχνω κιόλας: «Φύγε, παλιάνθρωπε, που τολμάς να λες τέτοια!». Αλλά συνεχίζουν να μου τα λένε, ψυχούλα μου…