Υπήρξε πολύ περισσότερα από μια ντίβα της όπερας: ήταν ένα σύμβολο. Η εικόνα της μαύρης υψιφώνου τυλιγμένης με τη γαλλική σημαία να τραγουδά τη «Μασσαλιώτιδα» στο Παρίσι, για την επέτειο των 200 χρόνων από τη Γαλλική Επανάσταση, μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο και τα συνοψίζει όλα. Η Τζέσι Νόρμαν, η Αφροαμερικανίδα με την επιβλητική κορμοστασιά και τη μεγαλειώδη φωνή, που έφυγε από τη ζωή στις 30 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 74 ετών, δεν ενέπνευσε μόνο ποιήματα για την ελευθερία, αλλά κυρίως εμψύχωσε γενιές Αφροαμερικανών τραγουδιστών να διεκδικήσουν μια θέση στον χώρο της σοβαρής μουσικής. Τραγούδησε στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου, από τη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης έως τη Σκάλα του Μιλάνου και –φυσικά– την παρισινή όπερα. Το ρεπερτόριό της ήταν τεράστιο: ξεκινούσε από προκλασική μουσική και έφτανε έως έργα του 20ού αιώνα. Επιπλέον, επεκτεινόταν σε διαφορετικά είδη, όπως τα σπιρίτσουαλ που τραγούδησε στην Επίδαυρο το 2008 ή έργα όπως η «Μυθωδία» του Βαγγέλη Παπαθανασίου, την οποία τραγούδησε στην Αθήνα το 2001 στους Στύλους του Ολυμπίου Διός.
Ανάμεσα στο πλήθος των ηχογραφήσεών της ξεχωρίζουν εκείνη με τα «Τέσσερα τελευταία τραγούδια» του Ρίχαρντ Στράους υπό τη διεύθυνση του Κουρτ Μαζούρ, ένας δίσκος με γαλλικές μελωδίες των Ντιπάρκ, Ραβέλ, Πουλένκ και Σατί με τον Ντάλτον Μπόλντουιν στο πιάνο, και, τέλος, ένας ακόμη με σπιρίτσουαλ. Κέρδισε τέσσερα βραβεία Grammy για τις ερμηνείες της σε έργα Βάγκνερ («Λόενγκριν», «Η Βαλκυρία»), Ραβέλ (Τραγούδια) και Μπάρτοκ («Ο πύργος του κυανοπώγωνα») ενώ τιμήθηκε με τις υψηλότερες διακρίσεις της πατρίδας της, όπως και της Γαλλίας, που τόσο τη λάτρεψε.