Στις πρόσφατες «Νύχτες πρεμιέρας» προβλήθηκε το φιλμ «Holy Boom», πρώτο βήμα σε ταινία μεγάλου μήκους για τη Μαρία Λάφη. Δεν γνωρίζω καθόλου τη σκηνοθέτιδα, δεν είχα δει παλαιότερες δουλειές της στον χώρο του μικρού μήκους, οφείλω όμως να ομολογήσω πως μολονότι ξεκίνησα να βλέπω την ταινία της ανυποψίαστος, με κέρδισε πολύ γρήγορα. Παρά τις όποιες αδυναμίες και τις ευκολίες σε ορισμένα σημεία, θα έλεγα πως είναι ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο.
Τι είναι όμως το «Holy Boom»; Μια δραματική –γνήσια αθηναϊκή–, σύγχρονη ιστορία που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Παρουσιάζει τις παράλληλες ιστορίες πέντε κυρίως ανθρώπων που ζουν σε μια γειτονιά κάπου στα Πατήσια. Ολα ξεκινούν με την ανατίναξη (έτσι, «για πλάκα») ενός γραμματοκιβωτίου από τον έφηβο Φιλιππινέζο Ιγκε και τους δύο Ελληνες φίλους του. Χωρίς να το ξέρουν έχουν καταστρέψει έγγραφα και πακέτα, η απώλεια των οποίων θα στιγματίσει τις ζωές των άλλων γύρω τους: ένα πιστοποιητικό γέννησης, μια επιστολή από ένα παιδί που κάποτε εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του και ένα πακέτο με ναρκωτικές ουσίες.
Το τελευταίο είχε ως παραλήπτες τη νεαρή μουσικό Λένα και τον μαύρο φίλο της Μανού, τους οποίους τώρα καταδιώκουν έμποροι ναρκωτικών· η επιστολή είχε ως παραλήπτη τη Θάλεια, το παιδί της οποίας πήρε ο πατέρας της κάποτε και το έδωσε για υιοθεσία. Και το πιστοποιητικό είχε ως παραλήπτη την Αλβανίδα Αντια, η οποία έχει απομείνει μόνη της, με το νεογέννητο μωρό της. Δίχως το πιστοποιητικό δεν μπορεί ούτε τον άνδρα της να δει στο νεκροτομείο για να τον αναγνωρίσει.
Αριστοτεχνικά, οι παράλληλες αφηγήσεις «δένουν» και διαπλέκονται μεταξύ τους μέσα από έναν γυμνό ρεαλισμό, μια αφτιασίδωτη αποτύπωση μιας Αθήνας όπου το κάθε δράμα, μικρό ή μεγάλο, ειδικά στα λεγόμενα «γκέτο», παίζεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας.
Η Λάφη κατορθώνει να φτιάξει μια άκρως συνεκτική αφήγηση με χαρακτήρες που έχουν σάρκα και οστά, με δραματικές ανατροπές, με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ αλλά και μια ομολογουμένως αποτελεσματική απόδοση των σκηνών δράσης – πράγμα σπάνιο για ελληνική ταινία.
Κοινώς, έχουμε να κάνουμε με μια καλοειπωμένη ιστορία που σε κάνει να νιώθεις ότι κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους κάπου τους έχεις συναντήσει: τους έφηβους που πάνε να μπλέξουν άσχημα (αλλά την πληρώνει εντέλει ο Φιλιππινέζος), το νεαρό ζευγάρι που μπλέκει πολύ άσχημα με τους εμπόρους, την ηλικιωμένη μοδίστρα που υποδύεται εξαιρετικά η Νένα Μεντή (και που είναι θρήσκα και δεν πολυχωνεύει τους ξένους και ειδικά τους μαύρους), τη νεαρή Αλβανίδα που καθαρίζει σπίτια για να ξεχρεώσει στον Αλβανό «μαφιόζο» που χρωστάει.
Θα μπορούσε να είναι μία ακόμα μίζερη, μονοκόμματη αποτύπωση της σύγχρονης Αθήνας, αλλά η ταινία, παρά τα αδιέξοδα που παρουσιάζει (και το κάνει με τρόπο συναρπαστικό), αφήνει ανοιχτή μια χαραμάδα διαφυγής και, κυρίως, ζεστής ανθρώπινης επαφής. Η Αθήνα της Λάφη είναι μια δύσκολη, σκληρή, αφιλόξενη πόλη, για Ελληνες και ξένους. Εχει όμως και τη γοητεία της και, κυρίως, νησίδες μιας πολύ ανθρώπινης ζεστασιάς.