06.10-07.10
Δεν είχα φανταστεί ποτέ, πριν από δέκα χρόνια, ότι θα μπορούσα να γίνω ένα καλοκουρδισμένο στρατιωτάκι που η ζωή μου θα καθοριζόταν από κουδούνια. Με το πρώτο λοιπόν κουδούνισμα του ξυπνητηριού, το ένα μου πόδι θα ακουμπάει καθημερινά το παρκέ, το σώμα μου θα είναι σε μετέωρη θέση και το χέρι μου θα κοκαλώνει το μπουτόν του ρολογιού… να μην ξυπνήσει ακόμα το παιδί! Η πιο χρήσιμη ώρα, όπου όλα αυτοματοποιούνται, γρήγορο μαγείρεμα, οργάνωση της ημερήσιας ατζέντας, σημειώσεις για ένα έργο, προσχέδια, ζεστός καφές και η πρώτη ηλιαχτίδα χειμώνα καλοκαίρι στη βεράντα, η δική μου ώρα, ανάμεσα στο τι θέλω, τι μπορώ, τι οφείλω, τι χρειάζομαι…
07.10-08.10
Μια ώρα μετά, πάντα με πρωινά τραγούδια, το ξύπνημα του Πάνου, στη δική μας γλώσσα, με γαργαλητά και χάδια, με χρονομετρημένες συνήθειες, να προλάβει έστω να πει ο μικρός καραγκιοζοπαίχτης «…ε ρε μανούλα μου», με τη φωνή του αγαπημένου του ήρωα!!! Και να «κρύψει» δυο τρεις φιγούρες που όμως εξέχουν από την τσάντα για να παίξει στο διάλειμμα. Και μετά κι άλλο κουδούνι… του σχολείου. Στη διαδρομή της επιστροφής, μια τηλεφωνική καλημέρα στη δική μου μαμά, αν είναι καλά, πώς ξημέρωσε, αν χρειάζεται κάτι.
08.30-12.30
Μέρα δική μου, χωρίς τράπεζες, ψώνια, δημόσιες υπηρεσίες, λογιστικά και όλα εκείνα που με καταρρακώνουν και είναι μέρος της ενηλικίωσης. Μικρή βόλτα στη γειτονιά των Εξαρχείων, μια καλημέρα στον γειτονικό μου φούρνο. Και μετά εργαστήριο. Διάβασμα, μουσική, σχέδια σε εξέλιξη. Εργα τριγύρω από διάφορες χρονικές περιόδους να μου θυμίζουν πότε αγωνίες, πότε απολαύσεις, πότε να μην με αναγνωρίζω καν. Συνηθίζω να ξαναδιαβάζω παλιές σημειώσεις για να ξαναβρίσκω τη ροή της σκέψης μου. Σχεδιάζω με ρητίνες διάτρητα έργα σαν κουρτίνες, φτιάχνω «μεταβατικούς χώρους» που λειτουργούν σαν εμπόδια που σε προκαλούν να κάνεις απολογισμό ή επανεκκίνηση. Ο αγαπημένος μου Ουελμπέκ με τη Σεροτονίνη του με επηρέασε. Εχω αρχίσει και σκέφτομαι την πρότερη ζωή, τα χρόνια που πέρασαν. Τα έργα έχουν αρχίσει πάλι να με συνεπαίρνουν. Ενίοτε με ξεπερνούν. Αυτό είναι το συναίσθημα που επιδιώκω να νιώσω, αν νιώσω, για να πιστέψω ότι είναι καλό το έργο. Τα χέρια μου πονούν, τραυματίζονται, με ψυχαναγκαστική επιμονή, τα υλικά που κάθε φορά επιλέγω, ο παράδοξος τρόπος που τα δουλεύω, να υφάνω τι; Διαδρομές; Της επιθυμίας; Του συνειδητού; Του ασυνείδητου; Του αδιεξόδου; Της ματαιότητας; Της ματαιοδοξίας;
12.30-13.30
Ουφ, να σταματήσω να σκέφτομαι, πηγαίνω για έναν καφέ στο Αρχαιολογικό Μουσείο, εκεί τα ραντεβού, περίκλειστα από την οχλοβοή της πόλης, να δουλέψουμε με την Κωνσταντίνα το πρότζεκτ μας, με ζέστη και με κρύο, να μεταλλάξουμε τις ιδέες μας, σαν το γιοφύρι της Αρτας.
14.00-16.00
Κίνηση στην Πατησίων… να προλάβω το κουδούνι του σχολάσματος. Και μετά μεσημεριανό, διάβασμα, ξένες γλώσσες, πιάνο, μπάσκετ –μα τα ’χω ξανακάνει αυτά– και έπειτα προετοιμασία για τους μαθητές μου. Φεύγω για τη σχολή. Είκοσι τρία χρόνια στα Εργαστήρια Τέχνης, αλλά και πόσοι άλλοι χώροι που δίδαξα, το Ιδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, την Ατραπό, την Ανοιχτή τέχνη, το Πάντειο και τόσα άλλα.
16.30-23.30
Χαίρομαι να συναντώ τους μαθητές μου, να συνεργάζομαι με νέους καλλιτέχνες και να ανταλλάσσουμε ιδέες. Την αγαπώ την εκπαίδευση, αγαπώ την επαφή με τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, δεν βαρέθηκα ποτέ να ψάχνω νέες ιδέες και τρόπους. Το βράδυ θα περάσω να δω μια έκθεση, θα μιλήσω με φίλους, με καλλιτέχνες, με συνεργάτες, με επιμελητές, με γκαλερίστες, με την Αμαλία, τη Βάσω, τη Μαρίνα, με τη Μαρία, με τον Θάνο, από κοντά ή στο τηλέφωνο για δουλειά ή για τη χαρά. Λίγος ο χρόνος πια για βραδινές εξόδους, λίγη η ενέργεια, αλλά όταν βγαίνουμε, ε ναι γελάμε πολύ! Χωρίς αναστολές, δεν υπάρχουν πια αγωνίες ταυτότητας. Οι φίλοι είναι λίγοι και πολύτιμοι. Ενα φιλί πριν από τον ύπνο.
00.00 –
Δεν έχω κοιμηθεί ακόμα, γράφω αποσπάσματα της καθημερινότητας, να φαίνεται, να είναι πιο ωραία, γιατί; Δεν θέλω να τη «βλέπω» απευθείας, δεν είναι άλλοθι, είναι ανάγκη, είναι σωσίβια λέμβος η τέχνη, είναι σα να κρυφοκοιτάς και κλείνεις το μάτι στη ζωή, μπορείς να μπαίνεις και να βγαίνεις, μπορείς να νιώθεις το βάρος των συναισθημάτων χωρίς ενοχές… είναι γραμμικός ο χρόνος; Είναι τεθλασμένη η ζωή; Ακούω τον απόηχο της πόλης και οδεύω προς τον ύπνο, μ’ ένα γλυκό dondolio, εκεί όπου όλα συντελούνται, εκεί όπου απελευθερώνεται η έμπνευση, σ’ αυτή την ενδιάμεση περιοχή εμπειρίας, που λέει και ο Γουίνικοτ, σε αυτόν τον χώρο ανάπαυσης εν ζωή, εκεί όπου λίγο πριν λίγο μετά μπορώ να ζήσω μια δεύτερη ζωή.
Η Γεωργία Δαμοπούλου συμμετέχει στην έκθεση «Τόποι Δημιουργίας» στην Πινακοθήκη Ευ. Αβέρωφ, που εγκαινιάζεται το Σάββατο 19/10 στο Μέτσοβο με αφορμή τα 30 χρόνια λειτουργίας της Πινακοθήκης και τα 60 χρόνια από τη δημιουργία του κρασιού «Κατώγι Αβέρωφ» σε επιμέλεια της δρος Λίνας Τσίκουτα-Δεϊμέζη. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 2020. Συμμετέχει επίσης στην έκθεση για το opening της νέας Athanasiadou Gallery στην Πάρο.