Μια πολύ χρήσιμη απεργία

4' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Επιτέλους! Αυτή, δηλαδή η προχθεσινή, ήταν μια απεργία που είχε νόημα και σκοπό. Μια απεργία που δεν έγινε για το στενό συμφέρον του ενός ή του άλλου κλάδου, αλλά για το κοινό καλό και το γενικό συμφέρον. Διότι ο μόνος λόγος για τον οποίο έγινε η απεργία (η αργία, για να μην κοροϊδευόμαστε) ήταν επειδή, με τις ρυθμίσεις του αναπτυξιακού νομοσχεδίου που θα φέρει η κυβέρνηση, προωθείται ο εκδημοκρατισμός του συνδικαλισμού – γιατί αυτό σημαίνει να αποφασίζει η πραγματική πλειοψηφία των εργαζομένων την απεργία και όχι οι κλίκες κομματόσκυλων που προστατεύονται από ευνοϊκή νομοθεσία. Χάρη στην προχθεσινή απεργία, αυτό έγινε αντιληπτό από τους περισσότερους. Εύγε λοιπόν στη ΓΣΕΕ για τη λαμπρή υπηρεσία που προσέφερε! Τους άξιζε η αργία. Χαλάλι τους.

Αν περάσουν και εφαρμοσθούν παρόμοιες αλλαγές, που θα ανοίγουν τη συνδικαλιστική δράση στους πραγματικούς εργαζομένους, αντιλαμβάνεσθε ότι ένας ολόκληρος επαγγελματικός κλάδος, και μάλιστα πολύ ισχυρός εδώ και δεκαετίες, ο κλάδος των συνδικαλιστών, πλήττεται καίρια. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, διότι ο συνδικαλισμός γενικώς, με τα προνόμια που αποσπούσε σταδιακά όλα αυτά τα χρόνια, έχει εξελιχθεί σε φυτώριο στελεχών για όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα. Αν τα λεγόμενα γενικώς ΑΕΙ (αποφεύγω τον όρο «πανεπιστήμιο» από σεβασμό στις λέξεις) μπορούν να θεωρηθούν ως η Σχολή Ευελπίδων των πολιτικών, το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί θαυμάσια να θεωρηθεί ως η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών.

Αυτό που πλήττεται με τις επερχόμενες αλλαγές είναι ο ελεγχόμενος από τα κόμματα συνδικαλισμός, που λειτουργεί ουσιαστικά ερήμην εκείνων που εκπροσωπεί. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν σημαίνει αυτό ότι ο συνδικαλισμός παύει να έχει μέλλον. Το αντίθετο ισχύει, διότι αν οι συνδικαλιστές του μέλλοντος θα πρέπει να κινητοποιούν τους εργαζομένους (το πλήθος, τη μάζα, τους πραγματικούς ανθρώπους ή όπως αλλιώς θέλετε) αντί να συναλλάσσονται με άλλα κομματόσκυλα, βασίμως μπορεί να ελπίζει κάποιος ότι από τις τάξεις τους θα βγουν προσωπικότητες με ηγετικά χαρακτηριστικά. Αυτό, άλλωστε, δεν συμβαίνει οπουδήποτε στον κόσμο το συνδικαλιστικό κίνημα είναι πράγματι μαζικό και δημοκρατικό; 

Πάντως, οφείλω να συγχαρώ τη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ για τη γενναία απόφασή της να συμπλεύσει με τη ΓΣΕΕ. Σπανίως η συνδικαλιστική εκπροσώπηση ενός κλάδου έχει το θάρρος να παραδεχθεί ότι αυτό που εκπροσωπεί είναι στην πραγματικότητα ξεπερασμένο. Διότι απήργησε προχθές η ΕΣΗΕΑ και τι συνέβη; Η πολιτική συνεχίστηκε κανονικά μέσα από τα social media. Δεν ήταν λοιπόν η συγκεκριμένη απεργία των δημοσιογράφων «όπλο του αγώνα»· ήταν μάλλον ένα βήμα σε ένα ήπιο πρόγραμμα ευθανασίας του Τύπου.

Ιδιοποιήσεις

Αποκαλύφθηκε προ ημερών η δράση κυκλώματος –ακριβέστερα, εγκληματικής οργάνωσης– στον λιμένα Θεσσαλονίκης. Αυτό που έκαναν ήταν να προσφέρουν τις λιμενικές υπηρεσίες κατά προτεραιότητα σε όσους πλήρωναν «κάτι συμβολικό», όπως λέμε, εις βάρος βέβαια εκείνων που δεν πλήρωναν. Στα 18 άτομα που παραπέμπονται στη Δικαιοσύνη περιλαμβάνονται έξι πλοηγοί, καθώς και οι λιμενάρχες: πρώην και νυν.

Ιδού, λοιπόν, άλλος ένας λόγος για τον οποίο η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι τόσο απεχθής σε πολλούς από εμάς τους Ελληνες. Επειδή η ιδιωτικοποίηση αποτρέπει την ιδιοποίηση της δημόσιας περιουσίας από τους «ξύπνιους». Αφού η ιδιωτικοποίηση προϋποθέτει την ευνομία (διότι εξυπακούεται ότι ελέγχεται από ένα σαφές νομικό πλαίσιο), ενώ η ιδιοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανομία, είναι φυσικό, νομίζω, ο Ελλην κατσαπλιάς, ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος, να κόπτεται υπέρ της δημόσιας περιουσίας. Ηταν και αυτό (ο κατσαπλιάς) ένα επάγγελμα στα χρόνια της κομματοκρατίας, όπως τη γνωρίσαμε πριν από την κρίση, στα χρόνια, δηλαδή, που τα κόμματα ήλεγχαν κράτος και θεσμούς. Αλλάζει η εποχή και επαγγέλματα που κάποτε άνθησαν (του συνδικάλα, του κατσαπλιά, του κομματόσκυλου) ζορίζονται…

Ο τύπος των ήλων

Είναι γνωστό ότι η Ευρώπη των 28 (οσονούπω 27) ουσιαστικά δεν έχει μεταναστευτική πολιτική. Υπάρχουν ασφαλώς επιμέρους ρυθμίσεις ή συμφωνίες, αλλά όλα αυτά δεν συνιστούν συνεκτική πολιτική, καθώς τα κράτη-μέλη διαφωνούν ως προς τα βασικά του ζητήματος. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τον απερχόμενο επίτροπο Δ.Λ.Ρ.Ο.Ε. Αβραμόπουλο να θέσει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, που λένε οι καλοί δημοσιογράφοι, και να εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό. Οταν ξέσπασε η κρίση, είπε σε ομιλία του στην Πολωνία, ότι «η Ευρώπη δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την κατάσταση». Κοινώς, είπε ότι η Ευρώπη δεν είχε καμία πολιτική. Και το ακόμη χειρότερο, που δεν το είπε; Οτι εκείνος που έπρεπε να βρει πολιτική για την Ευρώπη ήταν ο Αβραμόπουλος, δηλαδή ένας πολιτικός προορισμένος το πολύ για διευθυντής πρωτοκόλλου. (Σημειωτέον ότι αυτό ήταν μία από τις προσωνυμίες του στις Βρυξέλλες, λόγω του τεράστιου ενδιαφέροντος που επέδειξε στα ζητήματα αυτά.) Συνεπώς, καταλαβαίνουμε γιατί η κατάσταση είναι αυτή που είναι…

Δόκτωρ!

Εδώ πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στον Κωστή Χατζηδάκη. Ο άνθρωπος έκανε κάτι ακόμη δυσκολότερο από μια πρόβλεψη, έκανε επιστημονική διάγνωση, όταν είπε προ ημερών ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ομαδική ψυχοθεραπεία». (Υποθέτω ότι διεύρυνε τις γνώσεις του σε τόσο λεπτά ιατρικά θέματα λόγω του γάμου του. Είναι φυσικό όταν έχεις μια γιατρό μέσα στο σπίτι…) Πολύ περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ, που επέλεξε το «παρών» στη Βουλή, την ορθότητα της διάγνωσης απέδειξαν οι Ν. Φίλης, Θ. Παπαχριστόπουλος, Κ. Ζουράρις και ο γλυκερός Σάκης Παπαδόπουλος (αυτός εξελίσσεται σε μεγάλο ταλέντο!), οι οποίοι καταψήφισαν τις συμβάσεις για τις έρευνες υδρογονανθράκων – συμβάσεις τις οποίες είχε προετοιμάσει η προηγούμενη κυβέρνηση, δηλαδή οι ίδιοι! Ειλικρινά, δεν μπορούσα να φαντασθώ ότι η κατάστασή τους ήταν τόσο σοβαρή…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή