Τρίτη χρονιά για το Φεστιβάλ Μπαρόκ της Αθήνας, το οποίο φέτος πραγματοποιήθηκε από τις 27 έως τις 29 Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Πλάκα. Με τη συνεργασία της πρεσβείας του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου στην Ελλάδα και υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Αναστασίας Μηλιώρη προσκλήθηκαν συγκροτήματα απ’ όλο τον κόσμο, όπως επίσης Ελληνες μουσικοί που ασχολούνται με την ιστορικά ενημερωμένη ερμηνεία έργων της μπαρόκ εποχής.
Κατά την εναρκτήρια βραδιά στη σκηνή ανέβηκε το σύνολο Artemandoline Baroque Ensemble, γνωστό σε όσους παρακολουθούν τη σχετική δισκογραφία από τις εξαιρετικές ηχογραφήσεις του, μία από τις οποίες απέσπασε φέτος το «Διεθνές Βραβείο Κλασικής Μουσικής». Οι έξι μουσικοί απέδωσαν έργα των Νταλ Αμπακο, Ντομένικο Σκαρλάτι, Ματέις, Βιβάλντι, Ριμπαγιάθ και έκλεισαν το πρόγραμμά τους με μία «Φολία» συνθέτη που παραμένει ανώνυμος.
Ολα τα έργα ερμηνεύτηκαν με όργανα εποχής, μπαρόκ μαντολίνα, μπαρόκ κιθάρα, μπαρόκ μάντολα, βιόλα ντα γκάμπα και τσέμπαλο. Το ηχητικό αποτέλεσμα, με τα λαμπερά ηχοχρώματα, την ακρίβεια των ερμηνευτών και την εκπληκτική διαύγεια που διατηρήθηκε παρά την αρμονική σύνθεση των ηχοχρωμάτων, άξιζε από μόνο του.
Απολάμβανε κανείς τις διαβαθμίσεις δυναμικής και τις λεπτές αποχρώσεις παρόλο που ο ήχος ήταν ηλεκτρικά ενισχυμένος, καθώς η συναυλία δόθηκε στον υπέροχο κήπο του μουσείου.
Από την πρώτη νότα έγινε φανερό ότι το σύνολο αποτελείται από δεξιοτέχνες σολίστες άριστα εξοικειωμένους με την αισθητική του μπαρόκ, οι οποίοι επιπλέον διέθεταν πλήρη έλεγχο των οργάνων στα οποία απέδιδαν τα έργα. Ηδη από το εναρκτήριο Κοντσέρτο του Νταλ Αμπακο, ένα από τα δώδεκα του έργου 6, εκτιμούσε κανείς τη μεγάλη φαντασία των διανθισμάτων σε κάθε επανάληψη μουσικής φράσης, όπως επίσης την ακρίβεια και τη διαύγεια ακόμα και στις πιο μεγάλες ταχύτητες. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι τα ζωηρά μέρη δεν ήταν απλώς επιδεικτικά γρήγορα. Αποκτούσαν ξεχωριστό χαρακτήρα μέσα από τους ιδιαίτερους τονισμούς, τις παύσεις και τις ανεπαίσθητες αυξομειώσεις στην ταχύτητα, στοιχεία που προσέθεταν εκφραστικότητα στη μελωδική γραμμή.
Η πλαστικότητα και ο λυρισμός εκτιμήθηκαν ακόμα περισσότερο στα αργά μέρη των κοντσέρτων αλλά και στην υπέροχη «τσακόνα» του Ματέις, συνθέτη ο οποίος υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλής στα τέλη του 17ου αιώνα, αλλά σήμερα παίζεται μόνο σπάνια. Στη σκιά παραμένουν επίσης τα έργα του Ισπανού Λούκας Ρουίθ ντε Ριμπαγιάθ, που έζησε επίσης τον 17ο αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, η δική του «Σουίτα Ισπανικών χορών» την οποία επέλεξαν να παρουσιάσουν οι μουσικοί, υπήρξε μία ακόμα αποκάλυψη για την ομορφιά των ηχοχρωμάτων και την ποικιλία των ρυθμών.
Η ηδονή των χρωμάτων, η δίχως όρια φαντασία στις παραλλαγές και στα διανθίσματα, όπως επίσης η έκφραση χάρη σε καθαρά μουσικά μέσα, αποτελούν ορισμένα από τα βασικά στοιχεία της τέχνης του μπαρόκ. Χάρη στους εξαιρετικούς μουσικούς του Artemandoline Baroque Ensemble δεν αποτέλεσαν ασκήσεις που εφαρμόστηκαν σχολαστικά, αλλά γέμισαν την ψυχή και χάρισαν απλόχερα το χαμόγελο.