Τίποτα δεν είναι εύκολο σε αυτή τη χώρα. Ειδικά αν θέλεις να την αλλάξεις. Το έχουμε ζήσει και ξαναζήσει το έργο. Εχουν συσσωρευθεί τόσα στραβά, τόσες παθογένειες εδώ και δεκαετίες, που όποιος θέλει να μεταρρυθμίσει έναν τομέα είναι αναγκασμένος να ισορροπήσει πάνω σε ένα πολύ τεντωμένο σχοινί. Αν παραείναι τολμηρός και σπάσει πολλά αυγά, γρήγορα κινδυνεύει να φάει το κεφάλι του. Πέρα από την προσωπική του θυσία, όμως, θα τινάξει στον αέρα και τις μεταρρυθμίσεις που θα ήθελε να κάνει. Αν πάλι πάει σιγά σιγά κρατώντας τις ισορροπίες και εγκλωβισμένος στο συνεχές «νταραβέρι», δεν θα αφήσει τίποτα πίσω του.
Η ισορροπία είναι λεπτή και οι αποφάσεις πάρα πολύ δύσκολες. Πολλοί Ελληνες θέλουν να αλλάξουν τα πάντα στα πανεπιστήμιά μας χθες. Το αξίζουν τόσο τα παιδιά όσο όμως και οι γονείς, που έχουν κάνει τόσες θυσίες για να τα σπουδάσουν. Ζητάμε από τους πρυτάνεις να πάρουν γενναίες αποφάσεις, να πετάξουν έξω τις καταλήψεις και να μετατρέψουν τους πανεπιστημιακούς χώρους σε κάτι ανάλογο με αυτό που συναντά κανείς σε κάθε –μα κάθε– δυτική χώρα, πλην της Ελλάδος. Ξεχνάμε ότι απειλούνται συνεχώς και ότι ενίοτε «τρώνε μερικές ψιλές» χωρίς να προστατεύονται. Η αγωνία τους, που είναι δικαιολογημένη, εστιάζεται στον κίνδυνο να γίνουν τα πανεπιστήμια «Κούγκι» και να χαθούν εξάμηνα και ευκαιρίες για τους φοιτητές.
Ασφαλώς και υπάρχει το είδος του πολιτικάντη πρύτανη που είτε δεν νοιάζεται για τίποτα παρά την εξουσία του είτε κάνει ένα σύντομο σόου προκειμένου κατόπιν να εκλεγεί βουλευτής. Υπάρχουν εκείνοι που δεν φοβούνται να δείξουν τι κοστίζει στον φορολογούμενο το βίτσιο ενός μπαχαλάκη και εκείνοι που το κρύβουν για να προστατεύσουν δήθεν τη φήμη του ιδρύματος. Προτιμάμε εκείνους που το παλεύουν συστηματικά χωρίς ιδιαίτερο σόου. Δημιουργούν σοβαρά μεταπτυχιακά, ομάδες εθελοντών, προωθούν την έρευνα και ταυτόχρονα κάνουν βήματα προς την κανονικότητα χωρίς να τραβάνε το σχοινί. Είναι βέβαια πολύ σημαντικό να νιώθουν, επιτέλους, ότι έχουν μια υπουργό που ακούει και θέλει να αλλάξει τα πράγματα και μια Αστυνομία ή έναν δήμο που ανταποκρίνεται στα αιτήματά τους.
Το σημαντικό στη χώρα που ζούμε είναι να έχουμε πάντοτε τα μάτια στραμμένα στον τελικό στόχο. Πώς θέλουμε να είναι τα πανεπιστήμιά μας σε δύο χρόνια από τώρα; Πώς θέλουμε να μοιάζουν τα Εξάρχεια και η περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο; Πώς μπορούν να ενισχυθούν τα κέντρα αριστείας και έρευνας;
Οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι απλοϊκές, ούτε να υπαγορεύονται από εμμονές και κλισέ στα οποία συχνά εγκλωβίζονται οι πολιτικοί μας. Το αποτέλεσμα μετράει. Και για να το πετύχουμε χρειάζεται πολύ θάρρος αλλά και στρατηγική υπομονή. Αρκεί να μη γίνεται άλλοθι για την απόλυτη αδράνεια.