Στην Ντόχα έγινε μια μεγάλη και εντυπωσιακή γιορτή του αθλητισμού. Μια γιορτή, που άφησε εκστατικούς τους φίλους του στίβου, αλλά από την οποία ουσιαστικά –μάλλον ευτυχώς– απουσίασε η χώρα μας. Και αν δεν υπήρχε η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών, Κατερίνα Στεφανίδη, η Ελλάς θα περνούσε απαρατήρητη, παρά τις προκρίσεις σε τελικούς των Μίλτου Τεντόγλου και Νικόλ Κυριακοπούλου και στον ημιτελικό του Κώστα Δουβαλίδη, και παρά τις καλές εμφανίσεις –βάσει των δυνατοτήτων τους– των περισσότερων αθλητών μας.
Σας εκπλήσσει, φαντάζομαι, το «μάλλον ευτυχώς». Λογικό, αν είστε από εκείνους που φαντάζονται πως κάποιος, ας πούμε, ρίχνει 23 μ. τη σφαίρα των 7,26 κ. ή τρέχει σε 12΄50΄΄ τα 5.000 μ. ή πηδάει 18 μ. στο τριπλούν ή κάποια τρέχει σε 48΄΄ τα 400 μ. και σε 10,7 τα 100 μ. μόνο με προπόνηση και μπανάνες, γάλα και μπριζόλες. Και μόνο οι Ρώσοι ακολουθούν άλλες μεθόδους.
Υπάρχει μια διεθνής υποκρισία. Οσοι βρισκόμαστε μέσα ή πολύ κοντά στον αθλητισμό γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Είναι απολύτως βέβαιο ότι το γνωρίζουν καλύτερα από εμάς οι άνθρωποι του ΣΕΓΑΣ.
Θα ήταν, συνεπώς, πολύ διαφωτιστικό για την πλειονότητα των αδαών φιλάθλων, αν, αντί για δηλώσεις και ανακοινώσεις περί «καλών εμφανίσεων» (κάτι που, όντως, ισχύει), να έλεγαν με παρρησία τι συμβαίνει στον παγκόσμιο αθλητισμό. Και όχι μόνο στον στίβο. Η προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης, με αποσιώπηση της πραγματικότητας, δεν βοηθάει. Διότι, αν οι αρμόδιοι του ΣΕΓΑΣ μιλήσουν με απλούς φιλάθλους, θα ακούσουν ό,τι κι εγώ: Στο Κατάρ αποτύχαμε. Κάτι, που για εμένα δεν ισχύει.
Εκτός κι αν είμαστε κι εμείς μέρος αυτής της διαδικασίας και, απλώς, τόσο μπορούν αθλητές, προπονητές και επιστήμονες…