Μία από τις πιο προβληματικές όψεις της εποχής ΣΥΡΙΖΑ ήταν η καλλιέργεια του μίσους και η επικράτηση ενός «πνεύματος εκδίκησης» που κατέλαβε ακόμα και κάποιους θυλάκους της Δικαιοσύνης. Δεν ήταν ελληνική πρωτοτυπία. Το ίδιο έργο παίζεται σε αρκετές χώρες όπου η πολιτική εξουσία εμπλέκει τους αντιπάλους της σε δικαστικές δοκιμασίες. Στη χώρα μας, βέβαια, ό,τι έγινε έγινε πρόχειρα, με αποτέλεσμα οι κατηγορίες να είναι τόσο κακοστημένες, που να προκαλούν δυσφορία ακόμα και σε όσους θα ήθελαν να τις πιστέψουν.
Τα «ανοίγματα λογαριασμών» κατά του Κώστα Σημίτη και του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, πυροτεχνήματα που κατέληξαν στο αρχείο, και η σκευωρία Novartis είναι ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά. Γιατί ήταν τόσο εύκολο να δημιουργηθούν στημένες κατηγορίες; Πώς πρέπει να ενισχυθούν οι θεσμοί προκειμένου να μην επαναληφθούν φαινόμενα κατάχρησης πολιτικής και δικαστικής εξουσίας;
Το «δόγμα Πολάκη», που υποστήριζε ότι προβεβλημένοι πολιτικοί έπρεπε να φυλακιστούν(!) ακόμα και χωρίς στοιχεία(!) προκειμένου να αναβαπτιστεί η κυβέρνηση στη συνείδηση του λαού, δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε ευρεία έκταση παρά μόνο υπό συνθήκες περιορισμένης δημοκρατίας. Ωστόσο, εφαρμόστηκε σε έναν και μόνον πολιτικό – στον Γιάννο Παπαντωνίου. Πώς γίνεται ένας από τους πιο αποτελεσματικούς πολιτικούς της Μεταπολίτευσης, ένας επιστήμονας με κύρος στην Ευρώπη, να κλείνει αυτές τις μέρες ένα χρόνο στον Κορυδαλλό χωρίς δίκη και χωρίς κανένα στοιχείο, ούτε για απιστία κατά του Δημοσίου για την επισκευή των φρεγατών, που υπέγραψε το 2003, ούτε για ροή χρήματος που θα ισοδυναμούσε με χρηματισμό; Η εθνική άμυνα πλήττεται από το γεγονός ότι κάθε υπογραφή για εξοπλισμούς εμπεριέχει πλέον τον κίνδυνο μελλοντικής φυλάκισης!
Ασφαλώς, η Δικαιοσύνη οφείλει να εξετάζει τη βασιμότητα μιας δικογραφίας όσο προβληματική κι αν είναι, ακόμα κι αν στηρίζεται σε υποθέσεις και όχι σε ευρήματα. Ομως η προφυλάκιση, μέτρο σκληρό, ακραίο και αδικαιολόγητο για οποιονδήποτε κατηγορούμενο όταν δεν υπάρχουν στοιχεία και όταν έχει προσέλθει στον ανακριτή οικειοθελώς, δεν μπορεί να συνεχίζεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αν πρέπει να συνεχιστεί, προφανώς θα πρέπει να τεκμηριωθεί εξαντλητικά. Διαφορετικά, παραβιάζονται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αλλοιώνεται το τεκμήριο της αθωότητας, υπονομεύεται η πίστη στους θεσμούς και διακυβεύονται η αξιοπιστία και το κύρος της Δικαιοσύνης.