Κανένας ναρκισσοηγεμόνας της αρχαιότητας ή δικτάτορας των νεότερων χρόνων, κανένας Απόλυτος Αρχων, ακόμα και ο βαθύτερα πεπεισμένος ότι εκπροσωπεί επί γης τον όποιο θεό του, δεν μπήκε στον κόπο να δοξολογήσει μόνος του τον εαυτό του, να αναπέμψει αίνους στο ίδιο του το πρόσωπο. Αφηνε αυτή τη δουλειά στους υποτακτικούς του, στη στρατιά των κολάκων που σιτίζονταν στην αυλή του, στους εκμισθωμένους υμνωδούς. Αυτός απλώς μεθούσε από εξουσία. Ζαλιζόταν από τα θυμιάματα που έκαιγαν μπροστά στον θρόνο του τα περιδεή παράσιτα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι δικτάτορας. Εκλεγμένος είναι, έστω και μειοψηφικά. Νάρκισσος πάντως είναι· ανυπόφορα νάρκισσος ακόμα και για τον καθρέφτη του. Και σαν απόλυτος άρχοντας διοικεί, όπως κατάλαβαν πριν απ’ όλους οι υπουργοί και οι σύμβουλοί του, που χάνουν το αξίωμά τους από το ένα τουίτ στο επόμενο, δίχως βαρετές εξηγήσεις. Και πάλι όμως, ουδείς θα περίμενε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος θα ξεπερνούσε κάθε όριο γελοιότητας (ή αυτογελοιοποίησης), δοξολογώντας τον ίδιο του τον εαυτό με λεξιλόγιο που οι φανατικότεροι των κολάκων του θα δίσταζαν να το χρησιμοποιήσουν.
Ιδού η σεμνή ανάρτησή του στο τουίτερ: «Αν η Τουρκία κάνει οτιδήποτε το οποίο, μέσα στη μεγάλη και απαράμιλλη σοφία μου, θα θεωρήσω εκτός ορίων, τότε θα την καταστρέψω ολοκληρωτικά και θα σβήσω την οικονομία της». Και στη γλώσσα του: «in my great and unmatched wisdom». Χιούμορ; Η υπεροψία και το χιούμορ είναι από εκείνα τα ετερώνυμα που δεν έλκονται. Ο Τραμπ δεν κάνει ποτέ χιούμορ.
Μέσα στον απύθμενο κυνισμό του είναι απολύτως σίγουρος ότι τυγχάνει ασύγκριτα σοφός, ιδιοφυής, ο μοναδικός γνώστης των μυστικών της πολιτικής, της οικονομίας, της διπλωματίας, της νανοτεχνολογίας βέβαια. Μαζί του το πιστεύουν λίγο-πολύ και όσοι συμπατριώτες του τον ψήφισαν για να κάνει μεγάλη την Αμερική μέσα στα υψηλά τείχη της. Για να τον ξαναψηφίσουν, και για να αποφύγει τις δικαστικές περιπλοκές, είναι διατεθειμένος να πετάξει στο τζάκι του την παγκόσμια σκακιέρα.
Μες στην ασυναγώνιστη σοφία του, προλαβαίνει να αυτοαναιρεθεί πριν τελειώσει το τιτίβισμα που άρχισε να πληκτρολογεί. Αυτό είναι πασίγνωστο, όπως πασίγνωστο είναι ότι μόνο το κέρδος τον νοιάζει (το προσωπικό, που το ταυτίζει με το αμερικανικό). Κανένας λόγος δεν υπήρχε λοιπόν να ενθουσιαστούν τόσο πολύ η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση με τα «αυστηρά μηνύματα Πομπέο προς τον Ερντογάν». Για τραμπολογήματα πρόκειται.