Πρόκειται για σύμπτωση, αλλά είναι τόσο περίεργη που αρχίζει και λειτουργεί μεταφυσικά σαν συνομιλία μυστική, με την έννοια ότι συμβαίνει μέσα μας. Στο μυαλό του θεατή και αναγνώστη. Οταν κυκλοφόρησε η «Πρωινή γαλήνη» του Ηλία Μαγκλίνη, το 2015, την ίδια χρονιά προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του Χιλιανού σκηνοθέτη Πατρίσιο Γκουσμάν «Μαργαριταρένιο κουμπί». Το 2016 είδαμε το αριστουργηματικό «Νοσταλγώντας το φως» (αν και προγενέστερο, παραγωγή του 2010) και αυτές τις ημέρες που τυπώθηκε το νέο βιβλίο του Ηλ. Μαγκλίνη, «Είμαι όσα έχω ξεχάσει» (εκδ. Μεταίχμιο), στις αίθουσες προβάλλεται το τρίτο μέρος της τριλογίας του 78χρονου κορυφαίου ντοκιμαντερίστα, «Οροσειρά των ονείρων».
Πού βρίσκεται η σύμπτωση; Στο ανεξάντλητο ορυχείο της μνήμης. Αυτή τη φορά, αφορμή για να μιλήσει ο Γκουσμάν για το παρελθόν, για τα επώδυνα ίχνη της πρόσφατης Ιστορίας (Πινοσέτ), δεν είναι ούτε η έρημος Ακατάμα σε τρεις χιλιάδες πόδια υψόμετρο, όπου αστρονόμοι από όλον τον κόσμο συγκεντρώνονται για να παρατηρήσουν τα αστέρια, ούτε το νερό. Τώρα, στρέφεται στην Κορδιλιέρα, τη χαρακτηριστική οροσειρά των Ανδεων. «Οσο περπατάς στην Κορδιλιέρα τόσο πας πίσω στη μνήμη, ανακαλύπτοντας ίχνη ενός αρχαίου κόσμου», αφηγείται ο σκηνοθέτης. Αλλά και στο «Μαργαριταρένιο κουμπί» «έβλεπε» την οροσειρά των Ανδεων να βυθίζεται στο νερό και να αναδύεται εκ νέου με τη μορφή χιλιάδων νησιών. Ενα αρχιπέλαγος ιστορίας και μνήμης.
«Και αν τελικώς η μνήμη δεν είναι άλλο παρά διάσπαρτα νησιά μέσα σε μιαν απέραντη θάλασσα λήθης;» αναρωτιέται ο Ηλίας Μαγκλίνης στη δική του ιστορική, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, καταγραφή. Ο αφηγητής της δικής του αληθινής ιστορίας περνάει από το ένα νησί στο άλλο, «αναζητώντας άλλοτε σαν αρχαιολόγος και άλλοτε σαν αστρονόμος που παρατηρεί το παρελθόν του σύμπαντος τον άνθρωπο που ήταν ο πατέρας του προτού γίνει πατέρας του, τη χώρα του προτού γίνει χώρα του». Μέσα από οικογενειακά θαμμένα μυστικά, φόνους, τραύματα που ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο, προσπαθεί να βρει τις χαμένες συνδέσεις: με τον εαυτό του, πρωτίστως, όμως, με τους άλλους γύρω του. Για τον Γκουσμάν, «όσοι δεν έχουν μνήμη δεν ζουν πουθενά». Δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν γαλήνη.