08.00-10.00
Η μέρα ξεκινά πάντα από το μπαλκόνι. Με τα φυτά μου! Τα φροντίζω και μετά κάθομαι εκεί. Κοιτάω τον ουρανό, τα χρώματα του φωτός, την πόλη και στο βάθος τη θάλασσα. Ακόμη και αν η μέρα έχει απαιτήσεις, θα ξεκινήσω ήσυχα. Χαζεύω τις εναλλαγές του καιρού, τα σύννεφα πιο πολύ τώρα που φθινοπώριασε.
10.00-11.00
Τις μέρες που δεν έχω πρωινή δουλειά θα πάω να κολυμπήσω στη θάλασσα ή αργότερα, που θα κρυώσει ο καιρός, στο κολυμβητήριο. Είναι μεγάλη απόλαυση και με τα χρόνια έχει γίνει απαραίτητο. Aλλωστε, συνήθως, είναι η μόνη άσκηση που κάνω.
11.00-16.00
Αν είναι φορτωμένη η μέρα, προσπαθώ να διώχνω το άγχος που προκαλεί η πίεση του χρόνου. Θα αφήσω για αργότερα πράγματα που δεν επείγουν, κάτι που δεν είναι αυτονόητο για μένα. Αναφέρομαι σε τηλεφωνήματα, λογαριασμούς, καθαριότητες· δουλειές, ξέρετε. Αυτή την περίοδο έχουν αρχίσει οι εξετάσεις εισαγωγής των υποψηφίων στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συμμετέχω μιας και ανήκω στο διδακτικό προσωπικό. Είναι χαρά μεγάλη να βρίσκομαι ξανά εκεί απ’ όπου ξεκίνησα. Επαναφέρω συχνά στη μνήμη μου την πρώτη εκείνη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη σχολή του Εθνικού, στο παλιό διώροφο κτίριο με την υπέροχη, ξύλινη κεντρική σκάλα, για να δώσω εξετάσεις. Θυμάμαι πώς ένιωθα, την αίθουσα, θυμάμαι την επιτροπή που αργότερα έγιναν δάσκαλοί μου. Με κάποια κορίτσια, υποψήφιες, που βλέπουμε τώρα, ταυτίζομαι. Βέβαια, είναι μια διαδικασία πολύ κουραστική γιατί είναι μεγάλος ο αριθμός των υποψηφίων, αλλά πάντα υπάρχει η προσδοκία! Προσδοκία για το παιδί που θα μπει μέσα και θα είναι έτοιμο και ανοιχτό να παρουσιάσει τον εαυτό του, τον κόσμο του. Η επιστροφή είναι δύσκολη. Η Πειραιώς είναι ένας δρόμος άσχημος και συχνά μποτιλιαρισμένος. Και, να σας πω, δεν φταίει καθόλου που βρέχει και υπάρχει κυκλοφοριακή πίεση. Η Πειραιώς είναι άσχημη κάθε καιρό! Προσπαθώ να μην επικοινωνώ όταν οδηγώ, και το τηρώ.
16.00-19.00
Πίσω στο σπίτι. Τρώω, ξεκουράζομαι και διαβάζω. Τις περισσότερες φορές διαβάζω παράλληλα τρία ή τέσσερα βιβλία. Τα έχω εκεί γύρω. Μπορεί και πιο πολλά. Κάποια δεν τα τελειώνω, άλλα τα ξαναπιάνω μετά από καιρό. Τώρα έχω τελειώσει το «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ» της Χάνα Αρεντ. Περιμένουν «Ο Λάμπρος» του Σολωμού (επανέρχομαι συχνά στον Σολωμό και στον Ομηρο), μικρά βιβλιαράκια του Γιώργου Μανιάτη (τελευταία ανακάλυψη), το «Τα Κατά Α.Γ. πάθη» της Κλαρίσε Λίσπεκτορ, διάφορα κείμενα που ψάχνω για τους σπουδαστές της σχολής και βεβαίως η φοβερή Μαργαρίτα Καραπάνου. Τα βιβλία και οι ταινίες λειτουργούν πολύ σαν καταφύγιο. Και το θέατρο, φυσικά, αλλά όταν εξαντλώ τον εαυτό μου επαγγελματικά, κινδυνεύει αυτή η «σχέση».
19.00-22.00
Πρόβα. Φέτος δεν αρχίζει η σεζόν με εντατικές πρόβες για παράσταση, αλλά με λίγες πρόβες για ένα αναλόγιο που οργανώνεται στο Ιδρυμα Νιάρχος. Θα παρουσιάσουμε την «Κασσάνδρα και τον Λύκο» της Καραπάνου. Είναι ένα βιβλίο αποκαλυπτικό και αινιγματικό ταυτόχρονα, σπαρακτικό μέσα στην αθωότητά του, βαθύ και τολμηρό στην εξομολόγησή του. Υποθέτω ότι αναφέρεται σε αυτό που χάσαμε όλοι μας όταν πάψαμε να είμαστε παιδιά. Ευλογία! Οπως ευλογία και οι συνεργάτες, ο Δημήτρης Καραντζάς και η Ελίνα Ριζου. Με τον Δημήτρη, βέβαια, υπάρχει και συνέχεια μέσα τη φετινή θεατρική σεζόν. Στο τέλος του μήνα αρχίζουμε πρόβες για τις «Τρεις αδελφές» του Τσέχωφ, στο θέατρο Βεάκη. Πρέπει να αναγνωρίζουμε τα καλά και τα τυχερά που μας φέρνει η ζωή. Το λέω, γιατί εγώ πολλές φορές το ξεχνάω.
22.00-01.00
Μπορεί να συνεχίσω με έξοδο για ένα ποτό, μπορεί να γυρίσω σπίτι, πάντως θα είναι με πρόσωπα που θέλω να είμαι μαζί τους. Σπάνια θα είμαι με πολύ κόσμο, αυτό με κουράζει. Υπάρχουν συγκεκριμένα μέρη που πάω, πιο πολύ στα Εξάρχεια. Εξακολουθώ να τη νιώθω ζωντανή περιοχή παρόλο που έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Αν έχω δυνάμεις θα επιστρέψω σπίτι με τα πόδια. Μπορεί να χαζέψω τηλεόραση, να μιλήσω στο τηλέφωνο με την κόρη μου, ένα τελευταίο τσιγάρο στο μπαλκόνι και ύπνος.
Η Μαρία Κεχαγιόγλου μαζί με την Ελίνα Ρίζου παρουσιάζουν υπό τη μορφή θεατρικού αναλογίου, στις 13 Οκτωβρίου, στις 5 μ.μ., στον Φάρο του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος». Το μυθιστόρημα, το πρώτο της Μαργαρίτας Καραπάνου, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές διεθνώς. Η Κασσάνδρα γράφει γράμματα στη μητέρα της και, μέσα από τις αφηγήσεις της, γινόμαστε κοινωνοί ενός αιτήματος για αγάπη και συνύπαρξη, στο πλαίσιο της πολύπλοκης σχέσης μητέρας – παιδιού. Η σκηνοθετική επιμέλεια ανήκει στον Δημήτρη Καραντζά και η μουσική στον Γιώργο Πούλιο.