Ακούμε σαρία, μας φαίνεται κάτι απόκοσμο σαν τις ανθρωποθυσίες. Το απωθούμε στον χώρο της αφαίρεσης. Μια μορφή δικαίου είναι, λένε. Οφείλεις να σεβαστείς το δίκαιο του «Αλλου» μόνον και μόνον επειδή είναι άλλος και διαφορετικός από σένα. Ο «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» εξάλλου στηρίζεται στην ανοχή, στην ανεξιθρησκία, στα ανοικτά σύνορα. Πόσο διαφορετικά είναι όμως τα πράγματα όταν όλα αυτά τα ωραία αποκτούν πρόσωπο και όνομα, μια ζωή που δεν είναι η αφηρημένη έννοια της ζωής αλλά η ζωή ενός ανθρώπου; Στην περίπτωση, το πρόσωπο είναι μια γυναίκα 37 ετών, το όνομά της είναι Σαραρέ Κχαντεμί. Η ζωή της; Ενας σύζυγος που κακοποιούσε την ίδια και την εξάχρονη κόρη της, εκμεταλλευόμενος τα δικαιώματα που του έδινε η σαρία, ώσπου να βρει το θάρρος να δραπετεύσει από την πατρίδα της το Ιράν. Κατάφερε να περάσει τον Εβρο, όπου την περίμενε ένταλμα σύλληψης της Ιντερπόλ, προκειμένου να εκδοθεί στο Ιράν για να δικασθεί για την απαγωγή της κόρης της και τη συμμετοχή της σε αντικυβερνητικές εκδηλώσεις, όπως την κατήγγειλε ο σύζυγός της. Κοινώς να δικασθεί με βάση το δίκαιο της σαρίας, για το οποίο η γυναίκα έχει περίπου τα ίδια δικαιώματα με το κατοικίδιο.
Η μοιχεία τιμωρείται με λιθοβολισμό και, όταν η κόρη κλείσει τα εννέα, ο πατέρας έχει το δικαίωμα να την παντρέψει για να αναλάβει ο σύζυγος τα περαιτέρω. Η Σαραρέ Κχαντεμί κινδυνεύει με την ποινή του θανάτου. Περιμένει την εκδίκαση της υπόθεσής της την Τρίτη 15 Οκτωβρίου στον Αρειο Πάγο. Πρωτοδίκως το αίτημα απέλασης έχει γίνει δεκτό.
Οι συνήθως λαλίστατες φεμινιστικές οργανώσεις, όσοι επαγγέλλονται τον ανθρωπισμό δεν ασχολήθηκαν με τη Σαραρέ. Μήπως φοβούνται ότι, αν της συμπαρασταθούν και καταδικάσουν τον νόμο της σαρίας, θα διαταράξουν την κοινωνική ειρήνη στην πολυπολιτισμική μας χώρα; Αν η Σαραρέ είχε κακοποιηθεί από κάποιον φανατικό χριστιανό –υπάρχουν ακόμη– θα είχαν σηκωθεί κι οι πέτρες για να την υπερασπιστούν. Ομως τα ήθη του μουσουλμανικού κόσμου χρειάζονται λεπτότητα χειρισμών, ακόμη κι όταν έχουν στείλει αιώνες πίσω μια χώρα σαν το Ιράν. Εξάλλου, η Σαραρέ δεν είναι οικονομικός μετανάστης, ούτε πρόσφυγας από εμπόλεμη ζώνη. Είναι πολιτισμικός πρόσφυγας. Κοινώς δεν αναγνωρίζεται στον πολυπολιτισμικό μας χάρτη.
Δεν ξέρω τα τεχνικά βάσει των οποίων θα εκδώσει την απόφασή του ο Αρειος Πάγος. Ξέρω όμως πως υπερτερεί μια ηθική υποχρέωση. Εχουν δικαίωμα η μητέρα και η κόρη να ζήσουν τη ζωή που επέλεξαν να ζήσουν; Δεδομένου ότι το μόνο τους έγκλημα είναι ότι παρέβησαν έναν νόμο που για τη δική μας αντίληψη του κόσμου είναι ο ίδιος εγκληματικός. Κρίνεται η ζωή της, και η ζωή της κόρης της. Κρίνεται όμως και η σαρία.