Μαζεύω εκτιμήσεις, από δεξιά και αριστερά, και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι με την πιο αυστηρή και λιγότερο γενναιόδωρη εκτίμηση η κυβέρνηση έχει μπροστά της άλλους τέσσερις μήνες. Εννοώ τέσσερις μήνες μέλιτος, στη διάρκεια των οποίων θα μπορεί να κάνει πράγματα σχετικώς ανενόχλητη. Οι ίδιοι, μην αμφιβάλλετε, το ξέρουν καλά. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά της, έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε επίγνωση του συγκεκριμένου πλεονεκτήματος και το αξιοποίησε χωρίς χρονοτριβή.
Επειτα από τρεις μήνες, όμως, αρχίζουν να σημειώνονται και κρούσματα δυσλειτουργίας. Δεν είναι ότι ο κινητήρας παρουσιάζει απώλεια στήριξης –γιατί ο ρυθμός δουλειάς εξακολουθεί να είναι ο ίδιος–, αλλά μάλλον ότι ικανό μέρος της κυβερνητικής δραστηριότητας αναλώνεται στα επιμέρους και στα πρακτικά που προκύπτουν καθημερινά. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνον η σύγχυση (π.χ., τα περί περαίωσης), αλλά κυρίως ότι έτσι η κυβέρνηση απομακρύνεται από τον στόχο της· και ο στόχος αυτός δεν είναι μόνο η καλή διαχείριση από μέρα σε μέρα, είναι πρωτίστως να δρομολογηθούν αλλαγές στο σύστημα, που θα ξεκολλήσουν τη χώρα από το τέλμα του λαϊκισμού. Τουλάχιστον, αυτή είναι η αντίληψη του πρωθυπουργού για τον στόχο της κυβέρνησής του.
Είναι φυσιολογικό να παρατηρούνται περιστατικά αρρυθμίας, ασυνεννοησίας ή και απλής ανοησίας. Είναι το αποτέλεσμα της επαφής του οιουδήποτε σχεδίου μάχης με την πραγματικότητα, και πάντα θα συμβαίνει. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν είναι απαραίτητη η διόρθωση.
Αντίο
O Πιερ Μοσκοβισί μετείχε στην τελευταία του συνεδρίαση με το Eurogroup και δεν νομίζω ότι θα λείψει σε κανέναν μας, εκτός ίσως από τον Αλέξη. (Υπογραμμίζω το ίσως, επειδή είναι γνωστό ότι ο Τσίπρας είναι αχάριστος.) Ως αποχαιρετιστήριο δώρο, ωστόσο, ο Μοσκοβισί μάς άφησε κάτι. Εκ πρώτης όψεως, μοιάζει με δήλωση: «Εγιναν λάθη ή παραλείψεις», είπε αναφερόμενος στη λειτουργία του Eurogroup, «όπως ότι οι αποφάσεις για την Ελλάδα μπορούσαν να έχουν ληφθεί πιο γρήγορα ή πιο δημοκρατικά».
Εκ πρώτης όψεως, λέω, διότι αν την εξετάσει κάποιος προσεκτικά, διαπιστώνει ότι πρόκειται για μια βλακώδη μπαρούφα. Διότι τι σημαίνει ότι η λήψη αποφάσεων θα έπρεπε να ήταν πιο γρήγορη ή πιο δημοκρατική; Οι δημοκρατικές διαδικασίες απαιτούν συναινέσεις και οι συναινέσεις θέλουν χρόνο· αντιθέτως, η ταχεία λήψη αποφάσεων προϋποθέτει μικρό αριθμό εκείνων που αποφασίζουν και, συνεπώς, λιγότερη δημοκρατία. Το ένα είναι το μοντέλο της δημοκρατικής πολιτείας, το άλλο είναι το μοντέλο της εταιρείας. Τι από τα δύο προκρίνει ο Μοσκοβισί; Μέσω της δημιουργικής ασάφειας, αφήνει να εννοηθεί ότι δεν ενδιαφέρεται, διότι εκείνο που πρωτίστως τον ενδιαφέρει είναι να τα έχει καλά με όλους…
Αποχαιρετούμε λοιπόν τον Πιερ Μοσκοβισί, που όλοι αγαπήσαμε, αλλά περιττεύει να του ζητήσουμε να μας γράφει, διότι πάντα αυτό έκανε: μας έγραφε. Εφεξής, όμως, μπορούμε και εμείς να ανταποδίδουμε.
Λειψανδρία
Ο Γιώργος Καμίνης γλυκοκοιτάζει τον ΣΥΡΙΖΑ και ανοιγοκλείνει τα ματάκια του με τις μεγάλες βλεφαρίδες. Εκδηλώθηκε στη συζήτηση για την προανακριτική, όπου χειροκρότησε τον Δ. Παπαγγελόπουλο και λέγεται, επίσης, ότι ψήφισε κατά της παραπομπής του. Ομως, το αίσθημα είναι παλιό και χρονολογείται από την τελευταία φάση της δημαρχίας του, όταν ξαφνικά ανακάλυψε μια ωραία ημέρα ότι η Αθήνα ήταν όμορφη, επειδή ήταν βρώμικη και στο έλεος του κάθε αληταρά που ποζάρει σαν αναρχικός.
Το γεγονός ότι συμμάχησε με τη Φώφη και, για ένα μεγάλο διάστημα, ήταν προεδρικότερος της προέδρου δεν αλλάζει τη γενική εικόνα. Στη σκέψη του Καμίνη, που ποτέ δεν διατυπώνεται δημοσίως και εκδηλώνεται με τις πράξεις του, το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ είναι το μέσον, ο σκοπός όμως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλώς ή κακώς, ο Καμίνης βλέπει ότι το μέλλον ενός μαζικού κόμματος της Κεντροαριστεράς βρίσκεται εκεί όπου βρίσκονται και οι μάζες των πιθανών ψηφοφόρων του, δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ του 32%.
Και δεν είναι ο μόνος ως προς αυτό. Πολλοί άλλοι συμφωνούν μαζί του, όπως π.χ. ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος περιστοιχίζεται από πρώην πασόκους και θέλει να μεταλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, να φέρει και τυπικά τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση την οποία κατέλαβε με την πολιτική που ακολούθησε ως κυβέρνηση, μετά τη στροφή του 2015. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 32%, με τη συγκεκριμένη διαδρομή που έχει πίσω του, είναι τοις πράγμασι το ΠΑΣΟΚ του σήμερα. Ο Τσίπρας, επομένως, δεν ζητεί κάτι περισσότερο παρά οι τύποι (χρώματα, σύμβολα, ονόματα κ.λπ.) να εναρμονισθούν με την ουσία. Σκεφθείτε, στο κάτω κάτω, τι εννοούμε όταν λέμε ΠΑΣΟΚ; Εννοούμε ένα κόμμα της λαϊκίστικης Κεντροαριστεράς, που όμως συνεργάζεται με την Ευρώπη και δεν τρέφει γεωπολιτικές αυταπάτες. Αν δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το κόμμα, τότε ποιο είναι, μήπως το ΚΙΝΑΛ;
Αυτοί είναι οι υπολογισμοί που κατευθύνουν τις φιλοδοξίες του Καμίνη και, επιπλέον, βλέπει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο αυτή είναι σε άνοδο οι εκ μετεγγραφής (ακόμη και οι μπούφοι έχουν βρει ρόλο δίπλα στον Τσίπρα…) και, υποθέτω, ότι αυτό θα εντείνει τη φαγούρα του, καθώς ένας πολιτικός του δικού του μεγέθους θα είχε οπωσδήποτε λαμπρό μέλλον στον νέο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα! Λόγω της έλλειψης νομικών στο δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο Καμίνης θα εξελισσόταν, ενδεχομένως, ακόμη και σε αντίπαλον δέος του Κατρούγκαλου! Ενώ τώρα; Τώρα πέφτει παντόφλα από τη Φώφη…