Το τελευταίο διάστημα διαβάζω και ακούω όλο και πιο συχνά πως ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει, καθώς έτσι είθισται, να είναι σε συνεννόηση με την «αντίθετη παράταξη» εκείνης που κυβερνά, συμβολίζοντας την εθνική ενότητα μέσω του ύπατου πολιτειακού αξιώματος. Το επιχείρημα, λογικό.
Το μπέρδεμα ξεκινά όταν θεωρείται πως η συγκεκριμένη προϋπόθεση καλύπτεται αν ο επόμενος Πρόεδρος προκύψει μετά συμφωνία της Ν.Δ. και του ΚΙΝΑΛ, εννοώντας πως το κόμμα της Φώφης Γεννηματά εκφράζει, σε αντιδιαστολή με την Κεντροδεξιά, την Κεντροαριστερά.
Η συγκεκριμένη οπτική προφανώς και «μπάζει νερά», καθώς ξεχνά να συμπεριλάβει τις τελευταίες τέσσερις εθνικές εκλογές, που σταδιακά από το 2012 μέχρι το 2019 ανέδειξαν ως αντίπαλη παράταξη της Ν.Δ. τον ΣΥΡΙΖΑ, και το ΚΙΝΑΛ διαδοχικά διολίσθησε από τη θέση τού ενός εκ των δύο βασικών πόλων του πολιτικού συστήματος σε εκείνη ενός μικρού κεντρώου σχηματισμού.
Το κόμμα της κ. Γεννηματά δεν αποτελεί με τα σημερινά δεδομένα –στο μέλλον κανείς δεν ξέρει, βεβαίως– τον έναν από τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος, αλλά περισσότερο μοιάζει σαν πολιτικός επίγονος που διοικεί μια μικρότερη επαρχία μιας παλαιότερης μεγάλης αυτοκρατορίας.
Και αυτό δεν είναι άποψη. Είναι στεγνή αριθμητική, που προέκυψε από την ίδια την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.
Επιπλέον, όσοι αναφέρονται στο ΚΙΝΑΛ κατατάσσοντάς το «στον άλλο πόλο» του πολιτικού συστήματος είναι σαν να αποδέχονται πως η ίδια η Δημοκρατία έχει δομικό πρόβλημα, καθώς αν το αντίπαλον δέος τής εκάστοτε κυβέρνησης λαμβάνει ποσοστό 8%, τότε κάτι πάει πολύ λάθος. Τα παραπάνω δεν θέλουν να αποδείξουν ότι εάν ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλεγεί μόνο με τη στήριξη Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ θα είναι απαραίτητα κακό. Κατά το παρελθόν έχουν εκλεγεί πρόεδροι και με λιγότερες από 180 ψήφους που θεωρητικά μπορεί να λάβει ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ.
Στόχος των παραπάνω είναι να καταδειχθεί πως είναι λάθος να μετατρέπεται η επιθυμία σε πραγματικότητα και η όποια σύγκλιση της Ν.Δ. με το ΚΙΝΑΛ να βαφτίζεται «εθνική συνεννόηση».