Συναινέσεις και… ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙΣ

Συναινέσεις και… ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙΣ

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Διαχρονικής χρήσης και πάντα ευπώλητη καραμέλα το αίτημα, πραγματικό ή δήθεν, για συναίνεση στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τη ζητούν κυβερνήσεις, την πιπιλούν κόμματα, την απαιτούν μίντια και δημοσιογράφοι, συνήθως για να προσποιούνται ότι υπηρετούν το «πολιτικά ορθό» – υποτίθεται ότι την επιθυμούν οι πολίτες. Οι ίδιοι πολίτες που θέλγονται από τους σκυλοκαβγάδες πάσης φύσεως στην τηλεόραση και όπου αλλού τους βρουν. Στα λόγια μιλάμε για εξημέρωση ηθών, όχι αστεία…

Στην πραγματικότητα συναίνεση στην πολιτική καθημερινότητα δεν υπάρχει ή, έστω, σπανίως παρατηρείται. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και αλλού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και προηγούμενες, προβάλλει ανάλογη επιθυμία της σε διάφορα ζητήματα, όπως το δικαίωμα ψήφου σε Ελληνες του εξωτερικού σήμερα, κάποιες αλλαγές στο Σύνταγμα, η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας αύριο και άλλα. Ευγενικός ο σκοπός της, αλλά δεν είναι αυτή  η συναίνεση που έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα στη συγκυρία που ζούμε.

Η Ελλάδα απειλείται σήμερα από θανάσιμους κινδύνους, είτε άμεσους είτε μελλοντικούς αλλά ορατούς, και είναι υποχρεωμένη από τα πράγματα και αντικειμενικά να χαράξει εθνική πολιτική για να αντεπεξέλθει. Τώρα αμέσως και όχι αύριο. Επομένως, για την αντιμετώπιση αυτών των θανάσιμων κινδύνων και για την αντίστοιχη χάραξη εθνικής πολιτικής απαιτείται συναίνεση. Συναίνεση που να επιζητούν και να υπηρετούν οι πάντες, αν έχουν στοιχειώδες μυαλό και αίσθημα ευθύνης.

Εθνική γραμμή –άρα και συναίνεση– απαιτείται για την αντιμετώπιση της απειλής που δημιουργεί η Τουρκία. Είναι θανάσιμη απειλή, ήδη βρίσκεται προ των δικών μας πυλών και οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα καθώς οι αρνητικές εξελίξεις τρέχουν στον περιβάλλοντα χώρο. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται το Κυπριακό και όσα συμβαίνουν περί αυτό –το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται» μοιάζει ξεπερασμένο–, άρα στη χάραξη της εθνικής στρατηγικής χρειάζεται και ο λόγος της κυπριακής ηγεσίας, όπως βέβαια και το εν δυνάμει τεράστιο προσφυγικό – μεταναστευτικό πρόβλημα.

Ευθύνη λοιπόν της κυβέρνησης και ταυτόχρονα ευθύνη ολόκληρης της πολιτικής τάξης είναι αυτή τη στιγμή, και υπό το βάρος των γεγονότων, η δημιουργία μιας εθνικής στρατηγικής που θα περιλαμβάνει τρεις πτυχές, τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και το προσφυγικό – μεταναστευτικό. Αλληλοεξαρτώνται και η αντιμετώπισή τους δεν αντέχει σε επιδείξεις αναβλητικότητας, αδιαφορίας, πνευματικής οκνηρίας και βεβαίως ασκήσεων μικροπολιτικής. Πολλά μπορούν να περιμένουν και άλλα τόσα να είναι αντικείμενα τριβών, όχι όμως αυτό.

Η ανάγκη πραγματικής συναίνεσης δεν εξαντλείται στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Το ορατό μέλλον της χώρας υπονομεύεται πάρα πολύ σοβαρά από την υπογεννητικότητα, την υποβάθμιση της εκπαίδευσης, ειδικά της δευτεροβάθμιας, την παροιμιώδη πια αναποτελεσματικότητα και ανικανότητα της κρατικής μηχανής, ακόμη και από την άθλια  κατάσταση που επικρατεί στη Δικαιοσύνη. Με την ταχύτητα που πορεύεται τεχνολογικά ο κόσμος, τη γεωπολιτική ρευστότητα που επικρατεί και την ανατροπή σταθερών στον πλανήτη, την αβεβαιότητα για το αύριο, αλλά και την ένταση του ανταγωνισμού για επιβίωση εθνών και ατόμων, η αδυναμία συναινετικής  πρόβλεψης και διόρθωσης ισοδυναμεί με έγκλημα!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή