Ακούμε πολλές αστειότητες από τον ΣΥΡΙΖΑ σχετικώς με την ψήφο των αποδήμων, αλλά η καλύτερη όλων είναι η πρότασή του. Αυτή είναι σαν τις ρήσεις του Παΐσιου: «Θα ’ναι σαν να ψηφίζεις, αλλά δεν θα ψηφίζεις». Προτείνει να ρίχνουν ψηφοδέλτια στις κάλπες κάποιοι Ελληνες πολίτες αλλά η επιλογή τους να μη μετράει στο αποτέλεσμα. Χειρότερη είναι η αιτιολόγησή της, που λέει ότι η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού «θα αλλοιώσει το εκλογικό αποτέλεσμα». Φυσικά θα το «αλλοιώσει». Ολοι γι’ αυτό ψηφίζουμε, για να «αλλοιώσουμε» το αποτέλεσμα. Δεν πάμε κυριακάτικη εκδρομή στο εκλογικό κέντρο, ούτε για να γνωρίσουμε την εφορευτική επιτροπή.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τη διατύπωσε ο αρχηγός του, θέλει «να μπορούν να ψηφίζουν στον τόπο διαμονής τους όλοι όσοι έχουν ή μπορούν να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια και είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Και να εκλέγουν από τρεις έως δώδεκα βουλευτές Επικρατείας, αναλόγως με τον αριθμό των εγγεγραμμένων (…) Δεν επιθυμούμε όμως –και θα μας βρει απέναντι οποιαδήποτε πρόταση το επιχειρήσει– να μετατρέψουμε τους Ελληνες του εξωτερικού σε αντικείμενο ψηφοθηρίας» (Αλέξης Τσίπρας 11.10.2019).
Δεν θα σταθούμε στις μεγαλοστομίες του τύπου «οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα είναι επιλογή θεσμικής εκτροπής, από την οποία δεν θα κερδίσει κανείς». Τις συνηθίσαμε από τον καιρό του «Γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ». Το «δεν επιθυμούμε να μετατρέψουμε τους Ελληνες του εξωτερικού σε αντικείμενο ψηφοθηρίας» κάθεται λίγο στραβά. Δηλαδή επιθυμεί μόνο οι Ελληνες του εσωτερικού να είναι αντικείμενο ψηφοθηρίας; Και στο κάτω κάτω της γραφής, αυτή είναι η δουλειά των κομμάτων. Προσπαθούν να πείσουν τους ψηφοφόρους (ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, τόπου κατοικίας κ.λπ.) για την ορθότητα των θέσεών τους ώστε να καρπωθούν την ψήφο τους.
Το επιχείρημα του κ. Τσίπρα ότι «δεν επιθυμούμε να χωρίσουμε τους ομογενειακούς τους συλλόγους ανάλογα με το κόμμα που υποστηρίζουνε» ακούγεται γελοίο για έναν πολιτικό που έφτασε στην πρωθυπουργία με το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί».
Υπάρχει ένα πρόβλημα με την απόδοση ιθαγένειας, η οποία στην Ελλάδα δίνεται με όρους του 19ου αιώνα. Μπορεί δηλαδή κάποιος που δεν έχει σχέση με τη χώρα, αλλά έχει προπάππο ή προγιαγιά ελληνικής καταγωγής, να αποκτήσει λόγω «αίματος» (τρέχα-γύρευε τώρα…) ιθαγένεια.
Αν όμως κάποιος μπει στη φασαρία να κάνει τα χαρτιά του (πιστοποιητικά, χαρτόσημα, «περιμένετε κύριε, δεν ήρθε η σειρά σας…» κ.λπ.), μετά να βγάλει ΑΦΜ (ξανά χαρτιά, χαρτόσημα, «θα σας ειδοποιήσουμε εμείς κύριε…» κ.λπ.), ε τότε αξίζει να ψηφίσει. Η επαφή του μόνο με την ελληνική γραφειοκρατία είναι επαρκής τιμωρία για την όποια «αλλοίωση» του εκλογικού αποτελέσματος επιφέρει…