Τέσσερα κριτήρια για την προεδρική διαδοχή

Τέσσερα κριτήρια για την προεδρική διαδοχή

3' 38" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από την ωραία Ναύπακτο (το Lepanto του 16ου αιώνα), όπου βρέθηκε για την επέτειο της ομώνυμης ναυμαχίας του 1571, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ας το πω ποιητικά, «κατακεραύνωσε» τον Ερντογάν και τη φιλοδοξία του να επεκτείνει την επικράτεια της Τουρκίας εις βάρος της Συρίας. «Γραφικές αυτοκρατορικές φαντασιώσεις» χαρακτήρισε τη στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας στη βόρεια Συρία και, προτού προλάβει να συνέλθει ο Ερντογάν από τον ένα φούσκο, του έριξε κι έναν δεύτερο: οι φαντασιώσεις αυτές, είπε, «θα έχουν την αντιμετώπιση που τους αρμόζει»! Πού, πότε και πώς θα λάβει χώρα η αντιμετώπιση αυτή δεν διευκρίνισε· αλλά δεν χρειαζόταν, ο τόνος και το βλέμμα του αρκούσαν. (Εξάλλου, δεν έχει λόγο να προειδοποιήσει τον Ερντογάν, θα ακύρωνε τον αιφνιδιασμό…)

Δικαιολογημένο και κατανοητό σε κάθε περίπτωση το πάθος του Προέδρου. Ολος ο πολιτισμένος κόσμος φρίττει με την αναζωπύρωση του πολέμου στη Συρία και με το δράμα των αμάχων που εκτοπίζονται από τις εστίες τους. Δικαιολογείται, λοιπόν, να εκφράζει τον αποτροπιασμό των πολιτισμένων ανθρώπων, πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος έχει υποστεί εκτοπισμό από τις επεκτατικές ενέργειες του Ερντογάν στον ίδιο τον καναπέ του. Ωστόσο, εκτιμάται ότι η αποτελεσματικότητα της, κατά τα άλλα, γενναίας παρέμβασης του Προέδρου στο υπ’ αριθμόν 1 διεθνές ζήτημα, το Συριακό, θα είναι ανάλογη της σωτήριας παρέμβασής του όταν ο Κασιδιάρης χαστούκισε την Κανέλλη.

Αστειεύομαι με ένα τόσο σοβαρό θέμα, κατ’ αρχάς επειδή τα αστεία είναι για τις σοβαρές περιστάσεις, όχι για τις γελοίες. Κυρίως, όμως, επειδή η απόσταση λόγων και πραγματικότητας (που παράγει και το αστείο της υπόθεσης) μας προσγειώνει στις πραγματικές δυνατότητες της χώρας μας ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα· και αυτές δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά να προσθέτουμε και εμείς ό,τι μπορούμε στον ποταμό των λόγων που ρέουν διεθνώς. Αυτό και τίποτε περισσότερο. Επομένως, ας αλλάξουμε το θέμα σε κάτι άλλο, για το οποίο η γνώμη του καθενός από εμάς έχει τη βαρύτητά της: το θέμα της διαδοχής του Προκόπη Παυλόπουλου στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα.

Το θέτω ωμά, ξέρετε, επειδή στην κυβέρνηση θεωρείται δεδομένο ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν πρόκειται να προταθεί για δεύτερη θητεία. Δεν το συζητούν ευρέως από λεπτότητα. (Το καταλαβαίνει και ο ίδιος ο Πρόεδρος, όπως πληροφορούμαι, και ίσως γι’ αυτό αποφεύγει τα μακρινά ταξίδια εκτός Ελλάδος, που θα μείωναν τις όποιες δυνατότητες παρέμβασης μπορεί να έχει στις εξελίξεις…)

Είναι πολύ νωρίς για να βάλουμε ονόματα στη δημόσια συζήτηση, μπορώ όμως να εντοπίσω τα τέσσερα κριτήρια ως προς την επιλογή του κατάλληλου προσώπου, που προκύπτουν από τις συζητήσεις και τις εισηγήσεις που δέχεται ο πρωθυπουργός από τον κύκλο των συνεργατών του, οι οποίοι εκ των πραγμάτων γνωρίζουν καλύτερα τις σκέψεις με τις οποίες θα ανεβεί στο βουνό, για να επιστρέψει με το όνομα του εκλεκτού. (Δυνατή εικόνα, προφανώς βιβλικής εμπνεύσεως…)

Το πρώτο κριτήριο είναι ο υποψήφιος να μην έχει τη διάθεση ή την κλίση να συνεχίσει στη γραμμή Παυλόπουλου, δηλαδή της υπόγειας παρεμβατικότητας. Θα πρέπει να είναι πρόσωπο με φιλοδοξίες προσανατολισμένες στην ενίσχυση του θεσμού που θα ενσαρκώνει και όχι του προσωπικού ρόλου του. Το δεύτερο είναι να τον δέχεται το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, το ενδιαφέρον του οποίου δεν κρύβεται, αφού η πρόεδρος Φώφη έθεσε το ζήτημα στον Κυριάκο κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, για να πάρει την απάντηση από εκείνον ότι τα ονόματα θα τα βρει «μόνος του στο βουνό». Το τρίτο είναι να έχει κάνει κάτι στη ζωή του εκτός πολιτικής και να έχει τα απαραίτητα στην εποχή μας προσόντα, ώστε να εκπροσωπεί επαξίως τη χώρα στο εξωτερικό. Υπ’ αυτήν την έννοια, αποκλείεται το σενάριο που θέλει τη Φώφη υποψήφια για την προεδρία, δεδομένου ότι η πρόεδρος είναι μη εξαγώγιμο προϊόν και, επιπλέον, προστατευόμενο είδος της πολιτικής πανίδας. Τέλος, το τέταρτο είναι να συμβολίζει τη στρατηγική του Μητσοτάκη για επέκταση της Ν.Δ. στο πολιτικό κέντρο.

Η συζήτηση μόλις ξεκίνησε και έχει πολύ μέλλον. Μέχρι στιγμής, πάντως, έχω ακούσει δύο ονόματα να κυκλοφορούν στον κύκλο που προανέφερα και δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν και άλλα. Το ένα από αυτά υπήρξε εκτός των άλλων και υπουργός, η δε παρουσία του θυμίζει όσα έπρεπε να έχουμε κάνει μόνοι μας και στην κατάλληλη εποχή, προτού οι συνθήκες το φέρουν ώστε να μας το επιβάλουν οι άλλοι. Το άλλο πρόσωπο, με μακρά σταδιοδρομία στην πολιτική, συμβολίζει ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο της γενιάς του τη διαδικασία της πολιτικής ωρίμανσης από τα ακραία αιτήματα που γέννησε η Μεταπολίτευση προς τη λογική και τη μετριοπάθεια του Κέντρου. Αλλά ας μην τους κάψω εγώ, διότι εκτιμώ αμφοτέρους. Ας το κάνει κάποιος άλλος…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή