Τέτοια εποχή επτά χρόνια πριν, η νέα διοίκηση της γαλακτοβιομηχανίας Δωδώνη έμπαινε δειλά δειλά στην ηπειρώτικη επιχείρηση, μετά την εξαγορά της από τη Strategic Initiatives UK LLP. Το πωλητήριο είχε «κρεμάσει» πριν από λίγα χρόνια η παραπαίουσα τότε Αγροτική Τράπεζα και τη συναλλαγή έκλεισε η ειδική διαχείριση που είχε στο μεταξύ εγκατασταθεί στην τράπεζα.
Πολλοί ανησυχούσαν τότε πως η ιδιωτικοποίηση θα άφηνε τους παραγωγούς άνεργους. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Πριν από λίγες ημέρες η Δωδώνη δημοσίευσε ισολογισμό της τελευταίας χρήσης (2018), στην οποία δείχνει κύκλο εργασιών 105,776 εκατ. ευρώ (+2%) και ακαθάριστα κέρδη 20,237 εκατ. Ανάλογες αντιδράσεις με αυτές που προηγήθηκαν της ιδιωτικοποίησης της Δωδώνης εκδηλώθηκαν και για την πώληση της καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ. Πωλήθηκε τελικά στον Ιβάν Σαββίδη και από εκεί κατέληξε στην Japan Tobacco, όταν ο επιχειρηματίας πούλησε το σύνολο του ομίλου του στα καπνά στην πολυεθνική. Ούτε εδώ υπήρξαν σημαντικές μεταβολές και η εταιρεία σώθηκε. Οι πολιτικές και οι συνδικαλιστικές παρεμβάσεις που προηγήθηκαν των δύο αυτών συναλλαγών υπήρξαν βέβαια παροιμιώδεις, αλλά είναι αντιπροσωπευτικές όσων θα πρέπει να περιμένει κανείς από de facto κρατικοποιημένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα.
Ετσι, τα δύο από τα τρία «ορφανά» της Αγροτικής, η Δωδώνη και η ΣΕΚΑΠ, σώθηκαν, έπαψαν να επιβαρύνουν τους Ελληνες φορολογούμενους και διέσωσαν τις θέσεις εργασίας αλλά και τη λειτουργία τους. Η επιβίωσή τους και η ανάπτυξη και η κερδοφορία τους σε κάθε περίπτωση έγιναν ρίσκο των νέων μετόχων και όχι του τραπεζικού συστήματος.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο με το τρίτο «ορφανό», την Ελληνική Βιο-μηχανία Ζάχαρης. Οχι πως δεν εμφανίστηκαν σοβαροί υποψήφιοι για να την υιοθετήσουν: στους αλλεπάλληλους διαγωνισμούς που έκανε ο εκκαθαριστής, τη μία η πιστώτρια τράπεζα, την άλλη η κυβέρνηση δεν δέχτηκαν να κάνουν τους συμβιβασμούς που απαιτούνταν για να πωληθεί. Το πολιτικό κόστος κρίθηκε μεγάλο για την κυβέρνηση της περιόδου 2015-2019, που έβαλε μάλιστα τον ειδικό διαχειριστή να την ανακεφαλαιοποιήσει με περίπου 40 εκατ. ευρώ, ρίχνοντας περισσότερα «καλά» χρήματα πίσω σε «κακά», όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες.
Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) βαρύνεται σήμερα με ληξιπρόθεσμα δάνεια και υποχρεώσεις της τάξεως των 230 εκατ. ευρώ, ενώ η δωδεκάμηνη χρήση που έληξε στις 30 Ιουνίου είναι ζημιογόνος και τα αναλυτικά αποτελέσματα αναμένεται να ανακοινωθούν στα τέλη του μήνα. Επιπλέον, όπως έγινε γνωστό, η τελευταία προσπάθεια για τη μίσθωση των εργοστασίων της στο Πλατύ Ημαθίας και στις Σέρρες, ώστε να εξασφαλίσει η προβληματική τη συνέχιση της λειτουργίας της, πέφτει προσώρας στο κενό. Σε συνάντηση στην οποία συμμετείχαν η διοίκηση της εταιρείας, η πιστώτρια Τράπεζα Πειραιώς (που πήρε το δάνειο όταν απορρόφησε την Αγροτική), εκπρόσωποι των υπουργείων Ανάπτυξης και Γεωργίας και η κοινοπραξία της Συνεταιριστικής Τράπεζας Κεντρικής Μακεδονίας με τη Royal Sugar, που θα ήταν οι εκμισθωτές, ηγέρθη ζήτημα ανεξόφλητης οφειλής της Royal Sugar προς την ΕΒΖ ύψους 1,5 εκατ. Τώρα είναι και πάλι η σειρά του σχήματος της Innovation Brain υπό τον Λούκας Φέκερ, που εκδήλωσε επίσης ενδιαφέρον για την ενοικίαση των δύο μονάδων έναντι 200.000 ευρώ. Δηλαδή, 10.000 ευρώ λιγότερων από ό,τι της Royal Sugar. Και όμως, στα μέσα του 2017 ο τότε διαγωνισμός της Πειραιώς για δύο ζαχαρουργεία της ΕΒΖ στη Σερβία (θυγατρικές στο εξωτερικό) προσέλκυσε δεσμευτική οικονομική προσφορά της τάξεως των 51 εκατ. ευρώ από τη σερβική ΜΚ Group. Ομως, η τότε κυβέρνηση θεώρησε χαμηλό το τίμημα, παρά την αρχική αποτίμηση των δύο μονάδων στα 25 εκατ. Σαν να λέμε «κάθε πέρυσι και καλύτερα».