Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες, κυκλοφορούν καθημερινά μερικές χιλιάδες (ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος) λομπίστες. Όμως, την ώρα που εσείς διαβάζετε «λόμπι» και φαντάζεστε τίποτα καταχθόνιους τύπους με βαλίτσες «πάκα τα εκατοστάευρα», που αναζητούν αθώους ευρωβουλευτές για να τους διαφθείρουν ώστε να προωθήσουν την ατζέντα τους, στην πραγματικότητα το lobbying είναι μια πάγια πρακτική ανάμεσα στις επιχειρήσεις ή στις ομάδες που εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμφέροντα και στους εκλεγμένους αντιπροσώπους των ευρωπαϊκών κρατών. Και φυσικά, από αυτή την πρακτική δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η φιλοζωία.
Προχθές με προσέγγισε μια τέτοια ομάδα με μια σειρά αιτημάτων, τα οποία βρήκα πραγματικά ενδιαφέροντα: Βελτίωση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας σχετικά με την αγοραπωλησία ζώων. Έλεγχος στο μάρκετινγκ των επαγγελματιών που εμπορεύονται ζώα και αξεσουάρ (γιατί, όπως καταλαβαίνετε, «παίζει» πολλή παραπληροφόρηση στο όριο της παραπλανητικής διαφήμισης, πρακτική παράνομη, εδώ και δεκαετίες, σε αρκετές χώρες-μέλη). Θέσπιση αυστηρών κανόνων για τη μεταφορά των ζώων, όχι μόνο από επαγγελματίες, αλλά και από ιδιώτες (ζώνες ασφαλείας στα σκυλιά από κάποια κιλά και άνω, ασφαλισμένα κουτιά για τα μικρότερα ζώα κ.λπ.). Υποχρεωτική σήμανση και καταχώριση στους καταλόγους των δήμων όλων των ζώων συντροφιάς. Ενθάρρυνση των επιχειρήσεων και προσφορά κινήτρων, ώστε να επιτρέπουν στους εργαζομένους να παίρνουν τα σκυλιά τους στο γραφείο (σε ορισμένες κοινότητες του Βελγίου υπάρχει ήδη μια μερίδα εργοδοτών που έχουν αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία από μόνοι τους).
Όπως καταλαβαίνετε, με ρώτησαν για την Ελλάδα. Τους απάντησα ότι οι νόμοι που διέπουν τη φιλοζωία ανανεώνονται με ρυθμούς ικανοποιητικούς, η προστασία των αδέσποτων έχει ανατεθεί στους δήμους, με επαρκή κονδύλια και καλό ετήσιο πλάνο, οι ευθανασίες έχουν απαγορευτεί εδώ και καιρό, οι ιδιωτικές αγοραπωλησίες επίσης, η σήμανση είναι υποχρεωτική και ο βασανισμός ζώων τιμωρείται από τα ελληνικά δικαστήρια.
Προτού προλάβουν να με συγχαρούν, είπα να τους επαναφέρω στην πραγματικότητα. Τους εξήγησα ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι το νομοθετικό πλαίσιο, αλλά η εφαρμογή του. Η μία από τις δύο γυναίκες που ήρθαν να με βρουν ήταν από τη Σουηδία. Η άλλη, Εσθονή. Και οι δύο δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν ότι κάποιος θα έμπαινε στον κόπο να φτιάξει μια καλή συνταγή, με άριστα υλικά και μεράκι, μόνο και μόνο για να την καταστρέψει στο ψήσιμο. Τους είπα ότι αυτός ο κάποιος που ψάχνουν έχει όνομα. Λέγεται Έλληνας.
Εδώ στο Βέλγιο, τα ζώα συντροφιάς έχουν πραγματικά την τιμητική τους. Βλέποντας συνέχεια ανθρώπους με σκυλιά στο πλάι τους, αναρωτιόμουν για τον αριθμό των καταγεγραμμένων ζώων και αν αυτός ξεπερνά το 50% των οικογενειών στη χώρα.
Οι δύο κυρίες είχαν αυτά τα στοιχεία. Δεν έπεσα και πολύ έξω. Το 26% των νοικοκυριών στο Βέλγιο έχουν δηλωμένο τουλάχιστον έναν σκύλο (αρκετοί, αλλά όχι πολλοί έχουν δύο) και το 23% τουλάχιστον μία γάτα. Όσο για την Ευρώπη, έχουμε 66 εκατομμύρια καταγεγραμμένα σκυλιά και 75 εκατομμύρια γάτες. Σε μια ήπειρο 741 εκατομμυρίων αντιστοιχεί 1 τετράποδη ψυχή ανά 5,25 κατοίκους.
Και όταν έχεις να κάνεις με τον έναν στους πέντε δυνητικούς ψηφοφόρους σου, οφείλεις να πάρεις στα σοβαρά τις ανησυχίες και τις αξιώσεις του. Εξ ου και το λόμπι. ■