Ηταν 24 ετών όταν μια εταιρεία αθλητικών ειδών που ειδικευόταν σε ρούχα για σκιέρ και τενίστες, τον προσέλαβε ως μοντέλο. Αρχισε να παρακολουθεί τις τελευταίες τάσεις, να αγοράζει life style περιοδικά, δειλά δειλά ξεκίνησε την πορεία του στον χώρο της μόδας αν και δεν γνώριζε ακριβώς τι ήθελε να κάνει. Ενα χρόνο μετά, πήρε την απόφασή του. Θα έφτιαχνε κασμιρένια πουλόβερ για γυναίκες. Παρακολουθώ τον Μπρουνέλο Κουτσινέλι (Brunello Cucinelli) να αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία της ζωής του και παράλληλα παρατηρώ το κομψό του ντύσιμο, γκρι αρζάν λινό σακάκι, λευκό πουκάμισο, τζιν παντελόνι και μπεζ σνίκερ, αλλά και τις λεπτές κινήσεις του, τη στάση του σώματός του, τα υπέροχα κοκάλινα γυαλιά πρεσβυωπίας. Εχει φτάσει τα 66 χρόνια, αλλά η ομορφιά και η αυθεντική ιταλική φινέτσα δεν κρύβονται.
Βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο Costa Navarino στην ηλιόλουστη Μεσσηνία, το περασμένο Σαββατοκύριακο, για το διήμερο «Democracy & Spirituality» που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Athens Democracy Forum των New York Times, και ο Ιταλός επιχειρηματίας που σήμερα ηγείται μιας αυτοκρατορίας με άξονα τη χειροποίητη casual πολυτέλεια, είναι ένας από τους βασικούς ομιλητές.
Ενας άνθρωπος που δεν του χαρίστηκε τίποτα, μίλησε από καρδιάς, με απλότητα και ευθύτητα, για τη ζωή του, τη δουλειά του, για όλα όσα αγαπάει και πιστεύει και τα οποία έχει καταγράψει στο βιβλίο του με τίτλο «Τhe Dream of Solomeo. My life and the Idea of Humanistic Capitalsm» (εκδ. Feltrinelli).
Στην παρουσίαση του βιβλίου του, που έγινε στο φιλόξενο Costa Navarino, ο Κουτσινέλι μίλησε ιδιαίτερα για τον τόπο του στον οποίο προσφέρει όσο περισσότερα μπορεί, χρηματοδοτώντας έργα όπως ανακαινίσεις πλατειών και δρόμων.
Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1953 στο χωριό Castel Rigone κοντά στην Περούτζια, το νεαρότερο από τα τρία αγόρια μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας. «Ζούσαμε σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, όπου η ζωή μας ακολουθούσε την πορεία του ήλιου. Δεν είχαμε τίποτα αλλά είχαμε τα πάντα. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου να μαλώνουν. Ο παππούς μου ο Φιορίνο από την πλευρά του πατέρα μου, ήταν ένα ευγενικός και γλυκός άνθρωπος. Κάθε τόσο σήκωνε το βλέμμα του στον ουρανό για να δείξει την ευγνωμοσύνη του».
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον ο νεαρός Μπρουνέλο έμαθε να εκτιμάει, να μοιράζεται, να ανταποδίδει. Στα 25 του, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το κασμίρ, απευθύνθηκε σε έναν υφασματέμπορα για να αγοράσει πρώτη ύλη. «Μου είπε “θα με πληρώσεις όταν βγάλεις τα πρώτα σου λεφτά. Ξέρω ότι είσαι καλός άνθρωπος”», θυμάται. «Με τα τόπια που μου έδωσε, έφτιαξα τα πρώτα μου εξήντα πουλόβερ». Είχε την τύχη να συναντήσει καλούς εμπόρους, γενναιόδωρους, που είδαν τη σπίθα στο βλέμμα του, τον εμπιστεύθηκαν και τον βοήθησαν. Ετσι η δουλειά άρχισε να μεγαλώνει, αλλά και ο ίδιος συνειδητοποίησε στην πράξη την αξία της αξιοπρέπειας και της ηθικής στην εργασία. Κάπως έτσι μπήκε στο μυαλό του και έγινε φιλοσοφία του ο «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».
Οταν μιλάει για τον πατέρα του, αυτό που συνεχώς τονίζει είναι ότι «οι ταπεινώσεις που υπέστη στο εργοστάσιο όπου κάποια στιγμή έπιασε δουλειά ως εργάτης, αφήνοντας τα χωράφια, με έκαναν να συνειδητοποιήσω τη σημασία της αξιοπρέπειας στην εργασία».
Οι συνθήκες εργασίας για τους σημερινούς εργαζόμενους στην έδρα της δικής του εταιρείας στη μικρή πόλη Σολομέο της περιφέρειας της Ούμπρια, είναι ιδανικές. Εργάζονται σε ένα εξαιρετικό περιβάλλον, με καλές αμοιβές, δικαιούνται 1,5 ώρα διάλειμμα και τα Σαββατοκύριακά τους θεωρούνται ιερά. Από τα κέρδη της εταιρείας, η οποία πλέον έχει μπει στο χρηματιστήριο του Μιλάνου, αγοράστηκε ένας πύργος του 14ου αιώνα όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία, ανακαινίστηκε ένα παλιό εργοστάσιο, κατασκευάστηκε ένα μικρό θέατρο και κάθε χρόνο σημαντικό ποσοστό πηγαίνει στο Ιδρυμα Brunello e Federica Cucinelli, το οποίο χρηματοδοτεί πολλά έργα στην περιοχή, ανακαινίσεις πλατειών και δημόσιων χώρων.
«Εργάζομαι και διευθύνω την εταιρεία μου ως Ιταλός αλλά ζω σαν Ελληνας», λέει, μιλώντας με δέος για τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, για τις αξίες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Κι όταν φτάνουμε στη σύγχρονη Ιταλία και την πολιτική κατάσταση, μας εκπλήσσει δηλώνοντας ότι δεν ανησυχεί: «Οι Ιταλοί έχουμε στο DNA μας τον Νέρωνα, που έκαψε τη Ρώμη, και τον Καλιγούλα που έχρισε συγκλητικό το άλογό του. Δεν με ανησυχεί, λοιπόν, ο Σαλβίνι, που επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα. Πόσοι συμμερίζονται τις απόψεις του; Ολοένα και λιγότεροι. Πιστεύω ότι ο λαϊκισμός στην Ευρώπη έχει αρχίσει να φθίνει. Το μόνο που με απασχολεί είναι ότι πρέπει να θυμόμαστε να επενδύουμε στην ψυχή μας. Ο πόνος που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και δεν τον αφήνουμε να εκφραστεί – αυτό με ανησυχεί για το ανθρώπινο γένος. Ο πατέρας μου είναι σήμερα 98 ετών. Τις προάλλες μου είπε: ξέρω ότι είσαι πολύ πλούσιος αλλά αυτό δεν μου λέει τίποτα. Το μόνο που με νοιάζει είναι εάν είσαι καλός άνθρωπος».