Είναι γνωστό πως ως Eλληνες όσο εύκολα απογοητευόμαστε άλλο τόσο εύκολα ενθουσιαζόμαστε. Η διαδρομή μας από τα τάρταρα στον παράδεισο είναι ελάχιστη. Το αποδείξαμε για πολλοστή φορά με την εθνική μας ποδοσφαίρου.
Ηταν αρκετές μία καλή εμφάνιση παρά την ήττα, με την Ιταλία και μία ακόμα καλύτερη και νίκη επί της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης για να αναφωνήσουμε όλοι «αυτή είναι ομάδα και το μέλλον είναι δικό της». Και φυσικά άρχισαν και οι ενθουσιώδεις δηλώσεις αυτών που την έφεραν στον πάτο του πηγαδιού. Βγήκαν από τα καβούκια τους…
Σίγουρα η ανανέωση σε πρόσωπα που επιχείρησε ο Τζον Φαν’τ Σιπ ήταν εντυπωσιακή, όπως ήταν και η αλλαγή της εικόνας του συνόλου προς το καλύτερο. Και το πιο ελπιδοφόρο πιστεύω πως ήταν η διάθεση που έδειξαν όσοι παίκτες χρησιμοποίησε ο Oλλανδός προπονητής στους δύο αγώνες.
Παράλληλα, έδειξε πως θα προσπαθήσει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο θα παίζει στο μέλλον. Κι αυτός θα είναι με προσπάθεια κατοχής μπάλας, επιβολής επί του αντιπάλου και όχι ένα παθητικό ποδόσφαιρο. Δηλαδή, πλήρης αλλαγή της φιλοσοφίας που υπήρχε εδώ και χρόνια, ακόμα και όταν πανηγυρίζαμε σπουδαίες νίκες.
Πιστεύω πως πράττει καλώς. Δεν μπορώ όμως να ξέρω αν τελικά πετύχει, όχι τον στόχο που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά να παρουσιάσει ομάδα που θα ξαναφέρει τον κόσμο στις εξέδρες. Γιατί το βασικό ζητούμενο είναι να παίζει η Εθνική ένα ωραίο, σύγχρονο και ελκυστικό ποδόσφαιρο. Και όχι να μπαίνουν οι παίκτες στο γήπεδο και να περιμένουν τη λήξη του αγώνα…