Το μικρό στενό όπου βρίσκεται η είσοδος του Μπενάκη Πειραιώς είναι συνήθως ήσυχο όλες τις ώρες της ημέρας. Ομως, την προηγούμενη Δευτέρα το απόγευμα που θα παρουσιαζόταν το βιβλίο «Τελευταία μπλόφα» της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτώριας Δενδρινού, ένα μουσικό σχήμα κάποιου γειτονικού κέντρου διασκεδάσεως έκανε πρόβα. Οταν, λοιπόν, κατέφτασαν –πρώτοι πρώτοι μάλιστα– οι δύο ξένοι ομιλητές του πάνελ, ο Τόμας Βίζερ, πρώην πρόεδρος του Euroworking Group και της επιτροπής Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Eνωσης και ο Πίτερ Σπίγκελ, διευθυντής σύνταξης της βρετανικής εφημερίδας Financial Times, άκουσαν έκπληκτοι λαϊκά άσματα με πολλά ντεσιμπέλ. Χαμογελαστοί και ευδιάθετοι μπήκαν στο μουσείο, γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη εκπλήξεις.
Ο Γιάννης Στουρνάρας, στο πάνελ, με τον Πίτερ Σπίγκελ.
Σε λίγη ώρα δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα μέσα στο αμφιθέατρο του μουσείου και όταν πια ξεκίνησε η παρουσίαση υπήρχαν άνθρωποι που την παρακολούθησαν όρθιοι, στριμωγμένοι στους διαδρόμους. Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια και κάτι από εκείνο το πρώτο εξάμηνο του 2015 με το οποίο καταπιάνεται το μπεστ σέλερ των δύο εξαίρετων συναδέλφων και το βιβλίο είναι η πρώτη σοβαρά τεκμηριωμένη προσπάθεια να βάλει κανείς τα γεγονότα σε μία σειρά, να τα εμπλουτίσει με μαρτυρίες όλων των πρωταγωνιστών και να μετατρέψει κάτι που ζήσαμε ως ειδησεογραφικό περιεχόμενο σε σφιχτό σπονδυλωτό αφήγημα. Διαβάζοντάς το καταλαβαίνει κάποιος πόσο δίκιο είχε ο εκδότης της Washington Post, Φίλιπ Γκρέιαμ, όταν έλεγε πως «οι δημοσιογράφοι φτιάχνουν το προσχέδιο της ιστορίας».
Η συνυπογράφουσα το βιβλίο δημοσιογράφος Βικτώρια Δενδρινού.
Δίπλα στον Βίζερ και στον Σπίγκελ, στο πάνελ κάθισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, οι δύο δημοσιογράφοι και συγγραφείς, καθώς και ο διευθυντής της «Κ» Αλέξης Παπαχελάς που συντόνισε τη συζήτηση. Τον λόγο πήρε πρώτα ο εκδότης Γιάννης Παπαδόπουλος, που μίλησε για τις δυσκολίες του να κυκλοφορήσει το βιβλίο σε ελληνικά και αγγλικά, εν μέσω της προεκλογικής περιόδου του καλοκαιριού. Το χαρακτήρισε «αντίδοτο στην αμεριμνησία». Στον δικό του πρόλογο ο Αλέξης Παπαχελάς υπογράμμισε ότι πρόκειται για μια τεκμηριωμένη και ισορροπημένη καταγραφή, την οποία έχουμε πολύ ανάγκη, για να αρχίσουμε να κατανοούμε τι τελικά συνέβη. Υπογράμμισε, δε, ότι σε άλλες χώρες όπως στις ΗΠΑ υπάρχουν τα λεγόμενα Blue Ribbon Panels, όπου αξιοσέβαστες προσωπικότητες λ.χ. επιτροπές σοφών, κάνουν μια ανεξάρτητη έρευνα για ένα ζήτημα το οποίο φαίνεται να διχάζει την κοινή γνώμη ή να έχει υποφωτισμένες πλευρές.
Ο εκδότης Γιάννης Παπαδόπουλος στο βήμα της εκδήλωσης.
Η παρουσίαση διήρκεσε περίπου δύο ώρες με αποκαλύψεις, οι οποίες συνοδεύτηκαν από ζωηρά επιφωνήματα. Δεν ήταν απαραιτήτως πράγματα που δεν έχουν ξαναειπωθεί, υπονοηθεί ή γραφτεί. Το διαφορετικό σε αυτήν τη βραδιά ήταν πως συνειδητοποιούσε κανείς τη σωρεία των λανθασμένων χειρισμών της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των ίδιων των δανειστών με τρόπο γραμμικό και ανάγλυφο. Οπως έμπαινε το ένα κομμάτι του παζλ δίπλα στο άλλο, σχηματιζόταν μια ουδόλως κολακευτική εικόνα για τη χώρα μας και ενίοτε για την Ευρώπη. Ηταν, όμως, ο πρώτος ψύχραιμος απολογισμός για μια περίοδο που θα μπορούσε να είχε ανεξίτηλα χνάρια στο μέλλον της Ελλάδας και οφείλουμε να γνωρίζουμε το κάθε τι αν δεν θέλουμε να ξαναφτάσουμε μια μέρα σε αδιέξοδο.
Φεύγοντας από την εκδήλωση μου ήρθε στο μυαλό άλλη μια σοφή ρήση περί καλής δημοσιογραφίας από τον Αρθουρ Μίλερ: «Οταν διαβάζει κανείς μια καλή εφημερίδα είναι σαν να ακούει ένα έθνος να σιγοψιθυρίζει στον εαυτό του». Το ίδιο συμβαίνει και με την «Τελευταία μπλόφα», απότοκο σοβαρής δημοσιογραφικής δουλειάς.