Δεν είναι η πρώτη φορά που κηρύσσονται αντισυνταγματικοί και άκυροι νόμοι από το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως συνέβη πρόσφατα με τον ασφαλιστικό νόμο, τον λεγόμενο νόμο Κατρούγκαλου. Ευχής έργον θα ήταν να είναι η τελευταία.
Ομως οι αποφάσεις του ανωτάτου δικαστηρίου, που «κατεδάφισαν» τον εν λόγω νόμο, όπως και τις αντικειμενικές αξίες στα ακίνητα, έφεραν στο προσκήνιο προβλήματα που έχει το πολιτικό μας σύστημα, πολύ ουσιαστικότερα και βαθύτερα από όσα εκ πρώτης όψεως θα πίστευε κανείς ότι υπάρχουν.
Τα χρόνια της κρίσης φαίνεται πως επιδεινώθηκε –όχι ότι ήταν και στα καλύτερά του πριν– το επίπεδο της νομοθετικής παραγωγής. Η Βουλή, όλο και συχνότερα, όλο και σε πιο σοβαρά θέματα, νομοθετεί πρόχειρα, επιφανειακά, ρουσφετολογικά, και κάποιες φορές προς εξυπηρέτηση αδιαφανών συμφερόντων, ψηφίζοντας νόμους που δύσκολα στέκονται όταν και όποτε κριθούν δικαστικά, σε σύγκριση με το Σύνταγμα και το συμφέρον των πολιτών.
Η λογική «ψηφίζουμε τώρα και μετά βλέπουμε» έχει αποτελέσει δυστυχώς το υπόβαθρο πάνω στο οποίο κυβερνήσεις και κόμματα πάτησαν συχνά για να ψηφιστούν νόμοι, εν γνώσει τους, ότι με τις διατάξεις τους και το Σύνταγμα παραβιάζεται και πρωτίστως πολίτες αδικούνται.
Τα πρόσφατα παραδείγματα με τον λεγόμενο νόμο Κατρούγκαλου, αλλά και τις αντικειμενικές αξίες στα ακίνητα, είναι εντελώς ενδεικτικά. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, νόμοι που αφορούσαν στο σύνολό τους εκατομμύρια πολιτών αποδείχθηκε ότι είχαν νομοθετηθεί χωρίς μελέτη, χωρίς θεμελίωση, χωρίς να τηρηθούν βασικές συνταγματικές αρχές, όπως η ισότητα, η αναλογικότητα και άλλες.
Στην περίπτωση μάλιστα του λεγόμενου νόμου Κατρούγκαλου, κρίθηκε πως είχαν αδικηθεί πρωτίστως οι ασφαλισμένοι εκείνοι που δούλεψαν πολλά χρόνια και πλήρωσαν πολλά, ενώ για τις επικουρικές συντάξεις κρίθηκε ότι δεν υπήρξαν καν μελέτες που να στηρίζουν το οικοδόμημα των επικουρικών και για τον λόγο αυτό οι σχετικές διατάξεις ακυρώθηκαν.
Ομως τα προβλήματα που προκύπτουν από τη νομοθέτηση στο πόδι είναι πραγματικά και σύνθετα. Και οι συνέπειες αυτής της πολιτικής πρακτικής αφορούν τους πολίτες, την ανάπτυξη της χώρας που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος, τους θεσμούς και πρωτίστως την ποιότητα του πολιτεύματός μας. Ασφαλώς δεν αρκεί το Συμβούλιο της Επικρατείας για να φέρει σε σειρά μια νομοθετική παραγωγή που έχει πολλές φορές τα χάλια της και αποτελεί συνήθως ακτινογραφία του τρόπου της διακυβέρνησης της χώρας. Με αυτά τα δεδομένα η προτεραιότητα στη βελτίωση της νομοθετικής παραγωγής μοιάζει αυτονόητη. Δεν πρόκειται άλλωστε να ανακαλύψει κανείς την Αμερική. Κανόνες τηρούνται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και πάντως δεν τιμά το πολιτικό μας σύστημα νόμοι σαν τον ασφαλιστικό, που αφορά εκατομμύρια πολίτες, να ψηφίζονται για να πέσουν λίγο αργότερα στα δικαστήρια, να έρθει δηλαδή το ΣτΕ να τους ακυρώσει και η ιστορία να ξεκινήσει πάλι από την αρχή…