Η αρχή έγινε λίγο πριν από τον Δεκαπενταύγουστο στη Χαλκιδική. Εκεί ο Ζάεφ συνέφαγε ένα βράδυ με τον άτυπο εκπρόσωπο της φρέσκιας κυβέρνησης Μητσοτάκη, που έμελλε να γίνει ο πρώτος Eλληνας αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οταν πια, ενάμιση μήνα αργότερα, ο Ζάεφ συνάντησε τον ίδιο τον Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη, δεν υπήρχε, λένε, πάγος για να σπάσει. Η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει ήδη από το δείπνο του Bορειομακεδόνα πρωθυπουργού με τον Μαργαρίτη Σχοινά.
Στη Νέα Υόρκη ο Ζάεφ εμφανίστηκε έτοιμος να πείσει τους συνομιλητές του ότι η επένδυσή του στη σχέση του με την Ελλάδα υπερβαίνει τη χημεία του με τον Τσίπρα. Αντιθέτως, η συνάντηση με τον Εντι Ράμα δικαίωσε την προϋπάρχουσα καχυποψία.
Η Αθήνα ήξερε ότι ο Μακρόν θα αναχαίτιζε την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Αλβανία. Εκείνο που πριν από τη Σύνοδο δεν είχε ακόμη ξεκαθαρίσει ήταν αν θα μπορούσε να σπάσει το πακέτο – να διαχωριστεί η αλβανική περίπτωση από τη Βόρεια Μακεδονία. Η στάση του Μακρόν, που βρήκε συμμάχους τους Ολλανδούς και τους Δανούς, δεν οφείλεται μόνο σε λόγους εσωτερικής πολιτικής – στην ανάγκη του να συντονιστεί με τη διάχυτη στη γαλλική κοινή γνώμη αντίληψη για την Αλβανία. Η άρνηση οφείλεται και σε μια αναδυόμενη στα παλαιά κράτη-μέλη πεποίθηση ότι η Ε.Ε. δεν έχει πια την πολυτέλεια να υποδέχεται ανέτοιμες δημοκρατίες, που δεν έχουν ακόμη αποβάλει τα προνεωτερικά ένστικτά τους. Ηδη, η εμπειρία από την εταιρική σχέση με χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ είναι τραυματική.
Η αποστροφή αυτή δεν αφορά τόσο τα Σκόπια. Ο Ζάεφ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη πολλών Ευρωπαίων – και κυρίως των Γερμανών. Γι’ αυτό και δεν θεωρείται ξεγραμμένος. Κάθε άλλο. Μέχρι τον Απρίλιο, μπορεί η ευρωπαϊκή μοίρα της Βόρειας Μακεδονίας να έχει τελικά αποσυνδεθεί από εκείνη της Αλβανίας. Μπορεί ο Ζάεφ να πάει (πάλι) στην κάλπη με ένα δίλημμα «Ευρώπη με εμένα ή χάος».
Ο Μακρόν δίνει την εντύπωση ότι ακόμη δεν έχει κατασταλάξει. Εχοντας σκληρύνει από τις ματαιώσεις των ευρωρομαντικών σχεδίων του, ο Γάλλος πρόεδρος έδειξε στην τελευταία Σύνοδο να περνά στο ρεύμα του κυνισμού – του στυγνού εθνικού συμφέροντος.
Το ελληνικό συμφέρον –όπως το αντιλαμβάνεται και η παρούσα κυβέρνηση– υπαγορεύει να μπουν τα Σκόπια σε ευρωπαϊκή τροχιά. Να υπόκεινται σε μια διαδικασία επιτήρησης – καθεστώς στο οποίο θα συνέφερε να προσδεθούν, έστω για λόγους οριακής χαλιναγώγησης, και τα Τίρανα.
Στη Σύνοδο, πάντως, επιβεβαιώθηκε ότι η νεομητσοτακική διπλωματία αποφεύγει τη δραματοποίηση. Αποφεύγει πρωτίστως να εσωτερικεύει τα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής που, όταν αφεθούν να προσβληθούν από φρονηματικό οίδημα, κινδυνεύουν να γίνουν ανεξέλεγκτα. Το μακεδονικό είναι ένα τέτοιο παράδειγμα από την ανάποδη: Το οίδημα απορροφήθηκε. Το δράμα έχει σχολάσει.