Οταν συναντάς τον υφυπουργό Αμύνης Αλκιβιάδη Στεφανή και τον χαιρετάς με το τυπικό «τι κάνετε» ή «πώς είστε», εκείνος, μου λένε, αντιδρά με ιδιαίτερο τρόπο. «Πολύ καλά, πολύ καλά!», είναι η στερεότυπη απάντησή του και πάντα εκφέρεται ζωηρά και εμφατικά, δίνοντας την εντύπωση ότι, εκείνη τη στιγμή, απόλυτη προτεραιότητα για τον κ. Στεφανή είναι να πείσει πέραν πάσης αμφιβολίας τον συνομιλητή του ότι είναι πάρα πολύ καλά, ότι είναι θαυμάσια, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα! «Δείχνετε λίγο χλωμός, γι’ αυτό και σας ρώτησα», του είπε κάποτε φιλοπαίγμων γνωστός του, ο οποίος υπέκυψε στον πειρασμό να τον πειράξει, αλλά ο στρατηγός δεν πτοήθηκε: εξακολούθησε να νιώθει «πολύ καλά, πολύ καλά!».
Ευρύτερα γνωστός ο στρατηγός Στεφανής έγινε επί υπουργίας Π. Καμμένου (μέρες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), όταν διορίστηκε αρχηγός του ΓΕΣ. Ο τότε υπουργός τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση, διότι πίστευε ότι αυτός μπορούσε να πραγματοποιήσει το όραμά του για τη λεγόμενη παλλαϊκή άμυνα στα νησιά – δηλαδή, μπαρμπα-Μήτσους με στολές παραλλαγής, σαν να πηγαίνουν για μπεκάτσες, μόνο που αντί για καραμπίνες θα κουβαλάνε G-3. Εμφανίσιμος, με παρουσιαστικό στρατηγού και βιογραφικό άριστο, ο κ. Στεφανής οπωσδήποτε έχει ξεχωριστές ικανότητες, ώστε να αξιοποιηθεί από τη σημερινή κυβέρνηση στη θέση του υφυπουργού Αμύνης. Λογικό ήταν, διότι στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου χρειαζόταν κάποιος που να γνωρίζει καλά τη δουλειά σε όλο το βάθος και την έκτασή της, διότι ο υπουργός Ν. Παναγιωτόπουλος είναι «καλό παιδί» και… Αυτό, λυπάμαι, δεν έχει άλλο: καλό παιδί. Προφανώς, ο κ. Στεφανής ήταν ο καλύτερος από τους διαθέσιμους υποψηφίους για τον ρόλο.
Η απόφαση του πρωθυπουργού να αναθέσει στον στρατηγό Στεφανή την ευθύνη του συντονισμού της αποσυμφόρησης των νησιών και της μεταφοράς μεταναστών στην ενδοχώρα είναι σωστή. Αν κάποιος, εκ της φύσεως του επαγγέλματός του, καταλαβαίνει την κρισιμότητα του συντονισμού στη διεξαγωγή μιας επιχείρησης είναι ένας στρατιωτικός και, ακόμη καλύτερα, ένας αντικειμενικά επιτυχημένος στη σταδιοδρομία του στρατιωτικός. Επιπλέον, η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου για τον ρόλο, λόγω των απόψεών του για τον ρόλο ενός σύγχρονου στρατού, προμηνύει ενδεχομένως την ανάμειξη του στρατού στο μεταναστευτικό. Κάτι τέτοιο θα ήταν καλοδεχούμενο, τόσο για λόγους ουσιαστικούς όσο και για συμβολικούς. Στον σημερινό κόσμο, οι στρατιωτικοί έχουν την τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση ανθρωπιστικών κρίσεων και, επιπροσθέτως, η εμπλοκή στο ζήτημα του Ελληνικού Στρατού, επισήμως, θα ήταν ένα σοβαρό μήνυμα προς τα έξω ότι η Ελλάδα έχει κυβέρνηση που δεν θέλει περισσότερους μετανάστες.
Η παραπάνω φράση καταλαβαίνω ότι ενοχλεί, αλλά δεν είναι καιρός, επιτέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Τι άλλο σημαίνει, δηλαδή, το γεγονός ότι μόνο ένα 23% μένει ικανοποιημένο από την πολιτική της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα; Σωστό, λοιπόν, να ανατεθεί στον υφυπουργό Αμύνης ο επιτελικός συντονισμός, αλλά εκτός από το πρακτικό μέρος του ζητήματος, έχει τη σημασία του και το συμβολικό. Μέχρι να αρχίσει να λειτουργεί το νέο σύστημα που στήνει η κυβέρνηση και να γίνει αισθητή η διαφορά με το παρελθόν, χρειάζονται και κινήσεις που θα συμβολίζουν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να βάλει τάξη. Δεν είναι, βέβαια, όσο απλό ακούγεται – π.χ., να βγει ο Μητσοτάκης και να πει κάτι το οποίο δεν θα αφήνει αμφιβολίες ότι η Ελλάδα σκληραίνει τη στάση της προς τους μετανάστες. Επειδή, όμως, αυτό θα το ακούσουν και στην Ευρώπη (που εκ των πραγμάτων θα είναι ένας από τους παραλήπτες του μηνύματος), δεν μπορείς να το κάνεις αν προηγουμένως δεν έχεις βάλεις σε τάξη το σπίτι σου. Αυτό ακριβώς κάνει τώρα η κυβέρνηση.
Συζητούσα το πρόβλημα με φίλο από το υπουργείο Εξωτερικών και αυτοί, ξέρετε, έχουν τον τρόπο τους να σου σερβίρουν τα δύσκολα θέματα χωρίς να σοκάρουν. «Μα θα πρέπει να βυθιστεί σκάφος για να φύγει το μήνυμα προς τα έξω;». Εκτίμησα την εξυπνάδα του συνομιλητή μου να θίξει το μέγα ταμπού της υπόθεσης μέσω μια υποθετικής ερώτησης. Ασφαλώς όχι, ήταν η δική μου απάντηση. Ομως, για να μη βρεθούμε σε αυτό το φρικτό σημείο, όπου ο πνιγμός θα είναι η μόνη αποτροπή για τους μετανάστες, πρέπει να στηθεί ένα σύστημα με γνώμονα το συμφέρον της δικής μας χώρας, με κανόνες αμείλικτους και το οποίο, κυρίως, θα λειτουργεί. Διαφορετικά, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα…
Βόμβες
Ανθρώπινα, η «βόμβα» από τον Αδωνι περί χρηματισμού του Τσίπρα ήταν μια στάση κατανοητή. Πολιτικά, ήταν μεγάλο λάθος. Και ήταν λάθος, επειδή η δήλωση έγινε από τον υπουργό Ανάπτυξης με απόλυτη ηρεμία, με νηφαλιότητα και υπολογισμό. Αυτό ήταν που σόκαρε περισσότερο· αν επρόκειτο απλώς για ένα θραύσμα που εκτοξεύθηκε λόγω μιας έκρηξης θυμού, θα μπορούσες να το δικαιολογήσεις. «Ο Αδωνις! Δεν τον έμαθες;». Τώρα, τι να πεις; Επίσης, το λάθος ήταν μεγάλο, επειδή στο ζήτημα της Προανακριτικής η κυβέρνηση οφείλει να είναι άψογη: τύπος και υπογραμμός. Από τη διαχείριση αυτού του ζητήματος θα αναδειχθεί η ουσιώδης διαφορά της Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ ως προς την αντίληψη του κάθε κόμματος για τη δημοκρατία. Είναι κρίμα ότι συνέβη, διότι λίγοι υπέστησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους φίλους του (μην ξεχνάμε πόσες φορές του έκαψαν την επιχείρηση) όσα υπέστη ο Αδωνις – ίσως να τον ξεπερνά μόνο η Μαρέβα. Πάντως, το κατάλαβε και, γι’ αυτό, τώρα το γυρίζει κομψά: Ηθελα να δείξω ότι και εγώ μπορώ να κατηγορήσω τους άλλους κ.λπ. Και, δυστυχώς, μπόρεσε. Ευτυχώς, θα περάσει και θα ξεχαστεί…