Η έλλειψη προοπτικής στη σχέση ενός ζευγαριού προκαλεί γκρίνια και συχνά οδηγεί στον χωρισμό. Η απουσία προοπτικής για μισθολογική εξέλιξη ή για ένα καλύτερο πόστο στη δουλειά οδηγεί τους εργαζομένους σε μαρασμό και παραίτηση.
Ο φόβος, άλλωστε, της απόλυσης και η απειλή της ανεργίας δεν μπορεί να αποτελεί για μεγάλο χρονικό διάστημα το μόνο κίνητρο παραγωγικότητας. Θυμηθείτε την περίοδο της βαθιάς οικονομικής κρίσης, όταν πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές επισήμαιναν τον κίνδυνο η κόπωση και η απελπισία των Ελλήνων να τους «σπρώξει» στην απόφαση για έξοδο από το ευρώ.
Σε μεγαλύτερη κλίμακα, η απουσία προοπτικής και οράματος για τους σημερινούς σαραντάρηδες στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, και πολύ περισσότερο για τη «χαμένη γενιά» των εικοσάρηδων, είναι πιθανό να προκαλέσει ασφυξία και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να οδηγήσει σε εκδηλώσεις βίας.
Tι προσδοκά ένας 25χρονος που μπαίνει στην αγορά εργασίας για 500 ή 600 ευρώ; Πώς αντιδρά ένας εργαζόμενος 40-45 ετών που αδυνατεί να καλύψει ακόμα και βασικές ανάγκες αν και εργάζεται εντατικά;
Ο διεθνούς φήμης Αμερικανός οικονομολόγος Τζέφρι Σακς, σε κείμενό του με τίτλο «Γιατί οι πλούσιες πόλεις επαναστατούν», αναφέρει για τις πρόσφατες κινητοποιήσεις σε πολλά σημεία του πλανήτη: «Περιγράφουν τι μπορεί να συμβεί όταν το αίσθημα της αδικίας συνδυάζεται με μια γενικευμένη εντύπωση περιορισμένης κοινωνικής κινητικότητας». Στο ίδιο πνεύμα και ο Βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μίκαελ Ριντ.
Μιλώντας στον Guardian απέδωσε την αναταραχή σε Χιλή, Εκουαδόρ και Αϊτή σε τρεις παράγοντες: τη δυσαρέσκεια της μεσαίας τάξης για τα οικονομικά της, τα κρούσματα διαφθοράς και την επιρροή που άσκησαν τα «δυναμικά» κινήματα, όπως αυτά στη Βαρκελώνη, στο Παρίσι και στο Χονγκ Κονγκ. Στα κοινωνικά δίκτυα, εξάλλου, οι αποστάσεις και ο χρόνος συμπιέζονται.
Στην Ελλάδα, μετά δέκα χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης υπάρχει η προσμονή της οικονομικής ανάκαμψης. Την Παρασκευή και το Σάββατο, τον γύρο των ΜΜΕ έκανε η είδηση της αναβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τον οίκο Standard & Poor’s. Ας ελπίσουμε, ωστόσο, η ανάπτυξη, αν και όταν έρθει, να μην έχει αφήσει πίσω τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού.