Μικροί εμφύλιοι και μεγάλοι μανιχαϊσμοί διχάζουν καθημερινά την ελληνική κοινωνία. Η κοινή γνώμη καλείται διαρκώς να πάρει θέση και να επιλέξει στρατόπεδο. Η πολιτική ζωή έχει γίνει ένα αέναο ερωτηματολόγιο. Σου άρεσε ο Τζόκερ; Είσαι ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνείς με τον τρόπο που επενέβη η αστυνομία στους κινηματογράφους; Είσαι νοσταλγός του νόμου 4000 και αμετανόητος δεξιός.
Αμφισβητείς τη δήλωση του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη, ότι κανένα δικαστήριο δεν θα τολμούσε να επιδοθεί σε νομικό ακτιβισμό αν ένα νομοσχέδιο έχει ψηφιστεί από 300 βουλευτές; Είσαι εχθρός της συναίνεσης. Αποδέχεσαι τον αποκλεισμό των Πολάκη – Τζανακόπουλου από την προανακριτική επιτροπή για τη Νovartis, εξαιτίας της απαξιωτικής συμπεριφοράς τους προς τους θεσμούς; Μάλλον είσαι λακές του Γεραπετρίτη και (πάλι;) εχθρός της συναίνεσης.
Πιστεύεις ότι το «Οχι» το είπε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς; (Συγγνώμη, αυτό είναι από παλιότερη συζήτηση, έχει μάλλον απαντηθεί.) Κρίνεις απαραίτητο να επισημανθεί ότι οι Ιταλοί ήταν φασίστες και οι Γερμανοί ναζί και γι’ αυτό οι Ελληνες αντιστάθηκαν; Είχες μπάρμπα στο ΕΑΜ. Αυτό συνέβη παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Αν ναι, είσαι γραφείο Τύπου της Νίκης Κεραμέως και ανιστόρητος. Αν όχι, είσαι άριστος –στην Ιστορία– πάρε μια σημαία.
Ο εθελοντισμός, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, η οικολογία και τα ορυκτά καύσιμα επιτρέπεται να μνημονεύονται ανήμερα την 28η Οκτωβρίου; Είσαι απολογητής της Ν.Δ./του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα. Τι λες για την παρέλαση των κοριτσιών α λα μανιέρ ντε Μόντι Πάιθον; Γέλασες; Είσαι κρυφοαριστερούλης. Υιοθέτησες και το μανιφέστο τους; Κυμαίνεσαι από ΣΥΡΙΖΑ ως ΑNTAΡΣΥΑ, μπορεί και ΜέΡΑ25. Πιστεύεις ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε τις εθνικές γιορτές και να σεβόμαστε τους γονείς που έχουν πάει να δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν; Εχεις μεγάλο βαθμό εθνικοφροσύνης, Εύγε, δεν θα σε μαλώσει ο Γιάννης Βούρος.
Σχεδόν μία δεκαετία μετά την έναρξη της κρίσης και τη διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας σε άνω/κάτω πλατεία, μνημόνιο/αντιμνημόνιο, ΣΥΡΙΖΑ/ΑντιΣΥΡΙΖΑ, μειοδότες-οπαδούς της συμφωνίας των Πρεσπών/πατριώτες, είναι λες και οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες αυτής της χώρας να έχουν εθιστεί στον διχασμό και αναζητούν αφορμές να αναπαράγουν το οικείο σχήμα. Νιώθουν την ανάγκη να αλληλοδιαπομπεύονται, να βρίζονται, να συγκρούονται, γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα η ύπαρξή τους. Υπό μία έννοια, αυτή είναι η χιλιοτραγουδισμένη «επιστροφή στην κανονικότητα».