Σε έναν ιδιότυπο εσωκομματικό αγώνα έχουν αποδυθεί οι κ. Παύλος Πολάκης και Γιάννης Ραγκούσης, που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ποιος είναι πιο ΣΥΡΙΖΑ; Ο παλιός ή ο μουσαφίρης;». Αρχίζουν και μοιάζουν σε φρασεολογία, χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα. Eγραψε ο κ. Πολάκης στο Facebook, με τη χαρακτηριστική ορθογραφία και σύνταξη: «Χουντικής έμπνευσης απόφαση της πλειοψηφίας της προανακριτικής (ΝΔ κιναλ) για εξαίρεση εμένα και του Τζανακοπουλου απο τις εργασίες της επιτροπης ,με το πρόσχημα πως θα μας καλέσουν ως μάρτυρες !!!» (29.10.2019). Είπε ο κ. Ραγκούσης στην επιτροπή: «Με τη βία της πλειοψηφίας αποφασίζετε να μετατρέψετε την επιτροπή σε χούντα».
Αφορμή για τις δηλώσεις αυτές ήταν η απόφαση της πλειοψηφίας Ν.Δ. – ΚΙΝΑΛ να εξαιρεθούν από την επιτροπή οι δύο βουλευτές. Η εξαίρεση έχει λογική τεκμηρίωση (δεν μπορούν να είναι ταυτοχρόνως μάρτυρες και ανακριτές), έχει και προηγούμενο. Στην Εξεταστική για το Βατοπέδι η Ν.Δ. είχε ζητήσει την εξαίρεση δύο βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που επρόκειτο να εξετασθούν ως μάρτυρες και είχαν εξετασθεί σε προηγούμενη διαδικασία. Τότε το επιστημονικό συμβούλιο, ομόφωνα, είχε γνωμοδοτήσει ότι δεν μπορούν άτομα που έχουν κληθεί ως μάρτυρες να είναι και μέλη της επιτροπής. Το ΠΑΣΟΚ σεβάστηκε τη γνωμοδότηση εκείνη και οι δύο βουλευτές του αποχώρησαν σιωπηρώς από την επιτροπή. Τώρα έχουμε χούντα…
Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και η Βουλή από ανιστόρητες εξάψεις, ειδικώς στην πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι ακριβώς πάει να πει «με τη βία της πλειοψηφίας αποφασίζετε να μετατρέψετε την επιτροπή σε χούντα»; Ας προσπεράσουμε τον παραλληλισμό μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής με τη χούντα. «Με τη βία της πλειοψηφίας» επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967 ή διά των όπλων μιας ελάχιστης μειοψηφίας;
Υπάρχει, βεβαίως, μια ολόκληρη συζήτηση για την «τυραννία της πλειοψηφίας» που ξεκινάει από τον Αλεξίς ντε Τοκβίλ και τον Τζον Στιούαρτ Μιλ, όμως είναι του φιλελεύθερου χώρου. Δεν αφορά τις διαδικασίες σύνθεσης μιας επιτροπής, αλλά, όπως έγραφε ο Μιλ, «την προστασία [του ατόμου] από την τυραννία της κυρίαρχης γνώμης και του δημοσίου αισθήματος, από την τάση της κοινωνίας να επιβάλλει ως κανόνες συμπεριφοράς (με άλλα μέσα πέρα από τις νομικές ποινές) τις δικές τους ιδέες και συνήθειες σε όλους όσους διαφωνούν με αυτές…» («Περί Ελευθερίας» εκδ. Επίκουρος).
Να σημειώσουμε, παρεμπιπτόντως, ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβάσουν και οι Τζήμεροι της Νέας Δημοκρατίας που εξαπολύουν ιερεμιάδες για την ανορθόδοξη παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ή έστω ας διαβάσουν μόνο τον πρόλογο. Μόνο είκοσι σελιδούλες είναι· δεν θα κουραστούν πολύ. Οπως και να έχει το ζήτημα πάντως, η μόνη τυραννία που μαστίζει το πολιτικό μας σύστημα είναι της ανοησίας. Τείνει να γίνει ενδημική…