Αρκετοί επιμένουν ότι ορισμένες κεντροευρωπαϊκές ορχήστρες, όπως και οι περίφημες «μεγάλες πέντε» ορχήστρες των ΗΠΑ, διαθέτουν σαφώς διακριτό ήχο, υπερέχοντας από άλλες. Την άποψη αυτή έχουν συνήθως φιλόμουσοι από χώρες με περιορισμένη και εσωστρεφή μουσική ζωή, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τη δισκογραφία και τη μυθολογική διάσταση που αποκτά μια μεμονωμένη ηχογράφηση όταν δεν τοποθετείται σε ένα πλαίσιο. Η βιβλιογραφία σχετικά (και) με αυτό το θέμα είναι ήδη σημαντική.
Οπως έχει διαμορφωθεί ο κόσμος σήμερα, οι άλλοτε «εθνικές» ορχήστρες κάθε άλλο παρά «εθνικές» είναι, καθώς περιλαμβάνουν μουσικούς διαφόρων εθνικοτήτων και, κυρίως, διαφόρων «σχολών». Επιπλέον, αρκετά από τα διάσημα σύνολα δεν έχουν καν σταθερή σύνθεση, αλλά αντλούν τα μέλη τους από ευρύτερες «δεξαμενές» μουσικών με αφορμή την εκάστοτε συναυλία ή παραγωγή όπερας, που καλούνται να υπηρετήσουν. Αντίστοιχα, οι αρχιμουσικοί που διευθύνουν τις ορχήστρες αυτές προέρχονται από κάθε γωνιά της υφηλίου και στον περιορισμένο χρόνο που προβλέπουν τα συμβόλαιά τους είναι πολύ δύσκολο να διαμορφώσουν μια διακριτή ηχητική ταυτότητα, καθώς, επιπροσθέτως, οι πιο πολλοί έχουν περισσότερες από μία θέσεις να υπηρετήσουν.
Πλησιέστερες στο ιδανικό της ομοιογένειας και της διακριτής «εθνικής» ταυτότητας, για όποιους αυτά έχουν σημασία, είναι σήμερα μάλλον οι ασιατικές ορχήστρες, όπως η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κίνας, η οποία εμφανίστηκε στις 18 Οκτωβρίου στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη. Σπάνια έχει ακουστεί στην Αθήνα σύνολο με παρόμοια απίστευτα ομοιογενή, ακριβή και πειθαρχημένο ήχο στα έγχορδα, με ένα βαθμό ακρίβειας ο οποίος επέτρεπε να ακούγεται με σαφήνεια η κάθε νότα, η κάθε φράση, η κάθε δευτερεύουσα μελωδική σκέψη, η κάθε αντιστικτική ιδέα του συνθέτη. Μια ορχήστρα που αποτελούσε ιδανικό και άριστο εργαλείο για κάθε αρχιμουσικό, ικανό να το αξιοποιήσει.
Ο 33χρονος Κινέζος Χουάνγκ Γι ήταν ένας από αυτούς. Το απέδειξε από την αρχή αποδίδοντας δύο από τα τέσσερα «Τελευταία τραγούδια» του Ρίχαρντ Στράους στην εξαιρετική μεταγραφή τους για συμφωνική ορχήστρα από τον Ζου Γε. Πολλοί Κεντροευρωπαίοι αρχιμουσικοί θα ζήλευαν την κίνηση και την πλαστικότητα με την οποία οδήγησε τον πλούσιο και θερμό ήχο των εγχόρδων στις γεμάτες ανάταση φράσεις της «Ανοιξης», όσο και στη συναισθηματική και ψυχική παραίτηση του «Δειλινού». Αντίστοιχα υποδειγματική ήταν η ερμηνεία του στην όγδοη Συμφωνία του Ντβόρζακ, ειδικά δε ο λυρισμός του στο δεύτερο μέρος και ο τρόπος με τον οποίο άρθρωσε τα διακριτά εδάφια του μουσικού κειμένου. Η κομψότητα που χαρακτήρισε την ερμηνεία του στο τρίτο μέρος δεν στέρησε βάρος από τον πλούσιο ήχο, γεγονός που δημιούργησε πρόσθετο ενδιαφέρον. Ενδιάμεσα, ο εξίσου εντυπωσιακός βιολονίστας Λιου Ρούι, σολίστ στο Κοντσέρτο για βιολί του Μέντελσον, προσέφερε μια ερμηνεία τεχνικά άρτια και ταυτόχρονα βαθιά λυρική, με ήχο κομψό και μεγάλης λεπτότητας. Από μια χώρα όπου σήμερα 40 εκατομμύρια παιδιά –τέσσερις Ελλάδες– μαθαίνουν πιάνο, δεν θα περίμενε κανείς τίποτε λιγότερο.