Μια πολύ ενδιαφέρουσα, ανοιχτή συζήτηση πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Διάλογοι», με θέμα την κακοποίηση των ζώων στη χώρα μας. Θα επιχειρήσω να συνεισφέρω στην υπόθεση που αφορά όχι μόνο τους φιλόζωους, αλλά όλους όσοι επιδιώκουν μια πολιτισμένη κοινωνία στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Με μερικές ενστάσεις.
Είναι αυθαίρετο και προδίδει εντυπωσιοθηρία και άγνοια να πετάμε έτσι, χωρίς τεκμηρίωση, τη φράση «τα τελευταία χρόνια οι κακοποιήσεις ζώων γράφουν αριθμούς-ρεκόρ». Είναι σαφές και δεν χρειάζεται παραπάνω επιχειρηματολογία πως αυτό που εγγράφει ρεκόρ είναι οι υποθέσεις κακοποίησης που φτάνουν στη δημοσιότητα λόγω των social media, επειδή είναι περισσότεροι οι ενεργοί φιλόζωοι, επειδή υπάρχει καλύτερη νομοθεσία, επειδή, επειδή… Και αυτά είναι τα καλά νέα. Όσο μεγαλύτερη η έκθεση, τόσο περισσότερες υποθέσεις οδηγούνται στη δικαιοσύνη, τόσο περισσότερες ποινές επιβάλλονται. Και εγώ, ξέρετε, είμαι πολύ υπέρ της εκπαίδευσης, αλλά για τις μεθεπόμενες γενιές. Για τη σημερινή και την επόμενη, αν το χέρι του νόμου δεν πέσει βαρύ πάνω στους παραβάτες, δουλειά δεν θα κάνουμε. Πείτε με αυταρχικό. Αλλά αποδείξτε μου κιόλας ότι κάνω λάθος.
Επειδή πολύς ντόρος έγινε με τη γελοία υπόθεση του Τζόκερ και την καταγγελία από –δεν θα μάθουμε ποτέ πόσους, ποιους και γιατί– και επειδή εμφανίστηκαν πάλι οι καλοθελητές της αλληλεγγύης για να στιγματίσουν ως ρουφιάνους και καταδότες όσους καταγγέλλουν έναν παραβάτη, θα ήθελα πραγματικά να ακούσω σε αυτόν τον δημόσιο διάλογο τα εξής: Υπάρχει μια συγκεκριμένη διαβάθμιση βαρύτητας στα αδικήματα, σύμφωνα με την οποία για κάποια πρέπει να κάνουμε το κορόιδο και για κάποια άλλα να καλούμε τις αρχές; Και, αν ναι, ποια είναι αυτή; Είναι, ας πούμε, από πλημμέλημα και πάνω; Ή πρέπει να περιμένουμε το έγκλημα για να κουνηθούμε;
Τελευταία, θα ήθελα να ακούσω, σε αυτή τη συζήτηση, όχι μόνο για τις μεμονωμένες περιπτώσεις βασανισμού από άρρωστους σαδιστές, αλλά και για τις ομαδόν κακοποιήσεις με το πρόσχημα της ευσπλαχνίας. Όπως, ας πούμε, τις μαζικές μεταφορές ζώων στο εξωτερικό, μέσα σε κοντέινερ, φορτηγά και κλουβιά, όπου –πολύ συχνά– τριάντα μπαίνουν ζωντανά, δέκα βγαίνουν. ■